Kenmare - Drombane - Derrynacaheragh - Bunane - Esk Mountain - Barraboy Mountain - Glengarriff
Overnachting: Glengarriff, Arches B&B
27 Km - 550 Hm
Donderdag 21 juni 2018
Na een redelijk goede nachtrust voor mij en een goeie voor Bert staan we na een continentel breakfast klaar voor onze laatste etappe van deze vakantie. Tot onze eigen verbazing voelen de benen vanmorgen fit aan, geen spier- of andere pijntjes, en we hoeven dan ook niet zo lang te overleggen wat we vandaag gaan doen. We hebben geen excuus om niet te gaan wandelen. Ook al zag het er gisteren nog niet naar uit, we gaan er toch voor om de volledige Beara Way uit te lopen.
Het wordt een pittige tocht ter afsluiting van onze Ierland wandelvakantie met 27Km en 550 hoogtemeters te gaan. Het weer gaat vandaag meezitten, het is slechts licht bewolkt met steeds meer blauwe luchten in de loop van de dag als belofte, en de temperatuur is zeer aangenaam voor een lekkere wandeltocht. Vanmiddag waarschijnlijk zelfs té warm.
En daarbij vandaag eens geen veen, modder en hoog gras, alleen op een kort stukje aan het eind van de dag volgens de routebeschrijving. Verder lopen we vooral asfaltweggetjes door de bergen en delen over enkele karrensporen terwijl we de twee bergketens over gaan steken waaruit het Beara schiereiland bestaat.
Alleen het laatste stukje naar de tweede bergrug die we over moeten vanuit de Dromoghtyriver vallei wordt nog even een steile klim. Maar dat zien we vanmiddag dan wel hoe we daar doorheen komen.
We zetten de koffers weer klaar voor transport, nemen afscheid van Noreen, en verlaten de Water's Edge B&B via het smalle paadje achter de B&B naar de brede kustweg.
Op deze drukke weg gaan we terug op de route waarlangs we gisteren zijn aangekomen, maar al na enkele stappen moeten we even stoppen om de fleece-vesten uit te trekken. In de volle zon op het asfalt is het al tamelijk warm.
Het lopen op een 100Km weg blijft een beetje eng, vooral in de bochten waar je het verkeer pas laat aan ziet komen. Maar de afstand lijkt, nu we weer fit zijn, gelukkig veel korter dan gisteren voor we de afslag bereiken waarop we deze weg al weer kunnen verlaten.
Bij de splitsing gaan we linksaf de berghelling op via de smalle asfaltweg die, eenmaal op hoogte, naar rechts buigt en parallel aan de hoofdweg en de Kenmare River hogerop langs de berghelling loopt. Het is een stuk van 5kM die we ook gisteren hebben afgelegd tot de splitsing waar we van rechts zijn gekomen en nu rechtdoor moeten, maar ook dit lijkt vandaag een stuk korter.
We stappen stevig door op de op en neergaande weg en hebben nu we weer uitgerust zijn meer oog voor de omgeving. Vandaag extra mooi door de aanwezige zon en de nog heerlijke temperatuur zo vroeg in de morgen.
Langs de weg staan op regelmatige afstand hele mooie woningen op de berghelling met uitzicht op de baai en tussen de huizen door kunnen wij daar ook regelmatig even van genieten. Het water met op de achtergrond de bergen, zoals we de afgelopen dagen al zo veel hebben gezien, blijft een aantrekkelijk schouwspel.
Aan het einde van de weg gaan we links en keren daarmee onze rug naar de Kenmare Bay. Dit is het begin van de eigenlijke oversteek dwars over het schiereiland naar de overzijde aan de Bantry Bay.
We schieten lekker op en zijn een kwartier eerder dan verwacht al bij de splitsing waar we gisteren de groep Amerikanen aantroffen.
Hier verlaten we het al bekende gedeelte van het traject en gaan er linksaf, en vervolgen het asfaltweggetje licht omhoog de bergen in. Het eerste deel is een afwisseling van bos en open gedeelten met mooie uitzichten en het stijgt voordurend een beetje terwijl we op de eerste bergketen aflopen.
Slechts hier en daar staat er nog een woning of boerderij langs het smalle weggetje en het is er dan ook rustig met het verkeer. We komen slechts een auto tegen en net als overal langs de Beara Way wordt er vanachter het autoraam weer vriendelijk naar ons gezwaaid. In de schapenweiden langs de route zien we op schaduwplekken nog dauw in het veld maar lang zal het niet meer duren want de zon neemt snel in kracht toe.
In een klein dalletje is er weer een splitsing vlak voor het uit een paar huizen bestaande Drombane. Vanaf hier gaan we een nog smallere weg omhoog en al snel wordt het ook steiler. In het eerste vlakke en licht stijgende deel ging het nog prima met de benen, maar nu we zwaarder aan moeten zetten voelen we beiden dat klimmen vandaag echt moeilijk gaat worden. De benen willen niet meer omhoog en het tempo daalt aanzienlijk. En dat terwijl het hier nog niet eens een echt steile klim is.
Bij de laatste woning voor de bergpas worden we begroet door een wit hondje die ons vrolijk blaffend blijft volgen. Het hondje krijgt al snel gezelschap van een bruin pinchertje die minder aardig gromt, de tanden laat zien, en het al snel op onze hielen heeft voorzien. We hebben zelf al eens een zelfde pincher gehad en weten dat we deze beter in de gaten kunnen blijven houden. Aan blijven kijken en zeker niet de rug toekeren!
Dan passeren we de boomgrens en lopen we een schitterend dal in met voor ons zicht op de bergrug die we dadelijk over gaan steken. Het weggetje kronkelt 1,6Km bergop tot op de pas onder de 378m hoge toppen van de Derrynacaheragh en Castle Rock door. De natuur is er prachtig met overal watertjes, mooie rotspartijen en indrukwekkende berghellingen om ons heen. Het gaat er voordurend behoorlijk omhoog en ondanks dat we nog geen derde van de afstand hebben afgelegd lopen de benen vol. Alleen op wilskracht komen we nog stapje voor stapje omhoog.
Vooral het laatste stukje tot op de pas is het nog even erg steil, maar gelukkig is er dan eindelijk het hoogste punt. We kunnen de benen weer wat los maken maar de klim van zojuist laat ons niet echt los en we gaan ons al een beetje afvragen hoe we de resterende afstand, en vooral de tweede bergrug vanmiddag, over moeten komen.
De afdaling in de Dromoghtyriver vallei die we voor ons zien liggen is ontzettend mooi. Het pad gaat heel lang en heel geleidelijk omlaag langs de berghelling met voordurend uitzicht in dit brede dal en de Caha Mountains bergrug aan de overzijde waar we vanmiddag overheen zullen gaan. Aan deze zijde van de berg ontbreekt de wind en wordt het al snel warmer terwijl we proberen een beetje looptempo erin te houden.
Even later lopen we langs een eerste woning en dalen verder tot onderin de brede Dromoghtyriver vallei die we nu over gaan steken tot aan de hoofdweg N71 die er door dit dal loopt. Het hele dal lijkt te bestaan uit verspreid staande boerderijen en oneindig veel schapenweiden waar we tussendoor lopen tot we de hoofdweg bereiken.
De N71 verbind de twee kusten tussen Kenmare en Glengarriff dwars over het schiereiland. Deze weg gaat ook over de Caha Mountains bergrug en het is de hoogste bergpas voor verkeer van Ierland. Op het hoogste punt gaat de weg door enkele tunnels naar de andere zijde en dan omlaag naar de Bantry Bay.
De weg omlaag en daarna tot de hoofdweg was een hele lange zodat we nu 15Km van de af te leggen 27Km hebben gehad. Het voelt toch wel prettig om te weten dat we ruim over de helft zijn gezien de moeite die we er vandaag mee hebben. Deze hoofdweg moeten we een kleine 2Km volgen tot in het dorpje Bunane, weer een minder leuk stukje Beara Way, maar de weg loopt hier wel even vlak.
Het is nu ook rond de middag en omdat er onder in het dal bij Bunane volgens de wandelkaart een beek stroomt stel ik voor het water op te zoeken omdat we daar doorgaans wel een plekje vinden om te lunchen. Als we de hoofdweg verlaten en via Bunane, dat uit maar enkele huizen en een kerk bestaat, bij het riviertje aankomen, zijn we echt wel aan een pauze toe. Maar helaas kunnen we hier nergens zitten. Behalve in het net doodgesproeide gras in de wegberm. Dat is geen optie.
Na nog een tijdje door te zijn gelopen is er dan wel een plekje op wat stenen tegen een schapenweide. Geen bijzonder leuk plekje maar we doen het er maar mee want we krijgen nog nauwelijks de ene voor de andere voet.
Na de onderbreking komen we wat stijfjes overeind en het valt niet mee om weer op gang te komen op het volgende asfalttraject die we weer geleidelijk omhoog gaan lopen richting de tweede bergrug van vandaag. We spreken af ons tempo verder te matigen en in plaats van korte rustpauzes vooral maar langzaamaan door te blijven lopen. We zijn bang dat als we weer even ergens gaan zitten dat we dan opnieuw niet meer op gang zullen kunnen komen.
Nadat we weer een stukje omhoog zijn gegaan wordt het lange tijd wat vlakker en lopen we een asfaltweg af langs de berghelling. Ook hier is het weer ontzettend mooi met veel open gedeelten waarop we leuke uitzichten over het dal bij Bunane hebben. Bewoonde huizen staan hier niet meer, alleen af en toe nog een ruïne van oude cottages.
Na weer enkele kilometers asfaltweg gaat het opnieuw geleidelijk hoger en hoger en zien we de hoge bergrug van de Caha Mountains dichterbij komen. Het wordt nu ook behoorlijk warm als we de laatste bomen onder ons laten en in de brandende zon verder klimmen. Heel veel oog voor de schoonheid van de natuur hebben we nu niet meer, we concentreren ons vooral op de voeten die ons met elk kort stapje weer iets verder de berghelling opbrengen.
Het is een hele lange klim voor we eindelijk het asfalt verlaten via een stile naar een karrenspoor. Dit pad is één lang recht stuk steil de berg op naar het laatste topje van vandaag. Dit is de oude verbindingsweg van voor de N71 tussen Kenmare en Glengarriff aan de twee kusten, en gaat via de laagst beschikbare pas over de bergketen. Dit is de pas tussen de toppen van de Esk Moutain en Barraboy Mountain.
Het uitzicht in het dal achter ons is er prachtig, maar we durven niet even te blijven staan om er er van te genieten en blijven alsmaar stapje voor stapje doorploeteren om dit steile pad maar achter ons te kunnen laten. Het echt allerlaatste stukje wordt het nog steiler tussen de rotsen door en komen we nog maar nauwelijks vooruit. Maar dan uiteindelijk staan we toch boven op het laatste topje van deze wandelvakantie.
Ja, we zijn boven, maar vraag niet waar die energie nog vandaan is gekomen... Nu we dit hebben gehaald gaan we er vanuit dat we nu ook de resterende vooral afdalende afstand wel gaan volbrengen, en besluiten om hier op de top toch nog maar even te pauzeren in de warme zon met een fantastisch uitzicht.
Ook gaan we de inmiddels vochtige wandelsokken omruilen voor het droge reservepaar in onze rugzakken. We hebben altijd een reservepaar mee voor noodgevallen, maar nu we met de laatste kilometers bezig zijn op een warme droge dag met zelfs een droge ondergrond, zal de reservevoorraad niet meer nodig zijn en kunnen we het ons permitteren om de voeten nog even te verwennen voor het resterende deel.
We eten er nog een appel en pakken de rugzakken weer in om aan de afdaling via het leuke karrenspoor te beginnen. Het lijkt wel alsof we na de pauze ergens nieuwe energie hebben gevonden, het lopen gaat ineens weer een stuk beter en het tempo komt weer hoger te liggen. Dat de eindstreep in zicht komt en we niet meer hoeven klimmen zal daar wel een rol in spelen.
We hebben nog maar een klein stukje omlaag gelopen als we een bocht naar links om een berghelling heen maken en dan van het ene op het andere moment het blauwe water van de Bantry Bay na bijna twee weken terugzien. Zelfs de baai bij Glengarriff waar we naar toe gaan zien we al liggen en we schatten dat we nog maar 1,5 uur te gaan hebben. Als dat blijkt te kloppen dan hebben we de afstand wel heel erg snel afgelegd, ondanks dat we het gevoel hebben meer te kruipen dan te lopen.
Tijdens de lange afdaling hebben we weer meer oog voor de omgeving waar schapenweiden en berghellingen met fraaie rotswanden elkaar afwisselen met natuurlijk de baai om het plaatje compleet te maken. Bijna beneden komen we opnieuw uit bij de drukke hoofdweg N71 die er vanaf de berghelling ook omlaag loopt naar Glengarriff en steken we deze over.
Vanaf hier krijgen we nog even weer te maken met wat natte ondergrond en hoge begroeiing. Dit kennen we deels ook al omdat we op de eerste vakantiedag tijdens ons verkenningsrondje rond Glengarriff hier ook al hebben gelopen en enkele stukjes van dezelfde route al hebben afgelegd. Met de finish bijna in zicht krijgen we toch weer even vleugeltjes en stappen we door op het nog maximaal haalbare tempo.
Terug onderin het dal gaat het nog maar heel geleidelijk iets op en neer en volgen we de loop van de Canrooska River tot we nog verder afdalend opnieuw het mooie park bereiken waarin we de eerste dag een leuke rondwandeling hebben gemaakt.
We komen uit bij de grote parkeer- en picknickplaats van het park, en deze keer gaan we niet rechtsom het park door maar rechtdoor via de kortste route naar Glengarriff. Al snel vinden we achter de speelweide de driesprong terug waar we rechtsaf aan de Beara Way zijn begonnen. Wij gaan er rechtdoor op de aanlooproute van Glengarriff naar de Beara Way.
Dit gedeelte hebben we ook al eerder afgelegd en we weten dat we nog een keer flink moeten klimmen om het in een dal gelegen park uit te komen, maar met de hervonden energie gaat het nu prima en zijn we snel bij de asfaltweg boven het park.
Dit asfaltweggetje tussen de glad gepolijste rotsen door loopt in een keer door naar de eindstreep. Na enkele meters zien we rechts de trap omhoog naar het uitzichtpunt waar we de eerste dag zijn geweest. Fijn dat we dit toen al hebben gedaan en er nu aan voorbij kunnen lopen.
Op de lange afdaling naar de kust lopen we andermaal tussen de enorme rododendrons door, maar anders dan twee weken geleden is nergens meer enige bloei te bekennen. De asfaltweg eindigt bij de hoofdweg vlak voor Glengarriff. We gaan er linksaf, steken de Glengarriff River over, en staan dan enkele meters verder voor de deur van Arches B&B waar we ook nu weer gaan overnachten.
We kunnen pas om 4 uur terecht in de B&B en lopen dan ook eerst door naar het centrum. Net naar half 4 zitten we aan een heerlijk koud glas Lager op een terras in Glengarriff om de Beara Way en vooral deze laatste zware dag mee af te sluiten. Lekker even bijkomen in het zonnetje maar wel met lood in de benen.
Even narekenend komen we tot de conclusie dat we deze 27Km en 550 hoogtemeters in 7,5 uur hebben afgerond inclusief een half uur pauze. We hebben de indruk dat we maar heel slecht op zijn geschoten, maar achteraf is het eigenlijk wel een recordtijd voor ons op deze afstand geweest. We hebben natuurlijk ook verder geen enkele pauze meer gehad, maar we zijn er alle twee toch een beetje van onder de indruk.
We hebben nu beiden zin in een heerlijke douche en lopen dan ook terug naar de Arches B&B waar we opnieuw zeer hartelijk worden ontvangen door Paul. Natuurlijk wil hij graag horen hoe het ons is vergaan, maar we willen ook graag naar onze kamer en houden het kort. We krijgen de zelfde kamer toegewezen en staan enkele minuten later onder een heerlijke douche.
Een beetje bijgekomen pakken we alvast wat spulletje over van de rugzakken naar de koffers voor de reis van morgen naar Cork, daarna praten we beneden nog even met Paul. Dan wordt het tijd om nog eens het centrum van Glengarriff in te lopen en daar zoeken we Casey's hotel weer op waar we voor de laatste keer deze vakantie een heerlijke maaltijd op het terras krijgen opgediend.
Morgen moeten we vroeg op om de eerste bus te kunnen pakken en we spreken met Paul af dat we daarvoor extra vroeg kunnen ontbijten, dan gaan we naar onze kamer om er de verdere avond door te brengen. Maar het is een korte avond want de oogjes zakken al snel dicht.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route