Lauragh - Knockatee - Knockagarrane - Gleninchiquin Valley - Loch Inse (Inchaquinmeer) - Derrysallagh - Kenmare
Overnachting: Kenmare, Water's Edge B&B
24 Km - 600 Hm
Woensdag 20 juni 2018
Om vijf uur zijn we wakker als de zon ons recht in de ogen schijnt door de prachtige vitrage. We proberen nog zo lang mogelijk te blijven liggen maar stappen dan toch maar uit bed. Eerst maar eens testen hoe het ervoor staat met de benen, maar ondanks dat het ons gisteren zwaar is gevallen hebben we geen van beiden spierpijn of last van vermoeidheid. We kunnen er weer tegenaan.
Dan moeten we nog wachten tot 8 uur voor we kunnen ontbijten. Het ontbijt is goed verzorgd en ook de lunchpakketten die we mee krijgen zien er prima uit. Noreen vult daarna ook nog onze waterflessen met drinkwater zodat we de dag wel weer door kunnen komen.
Na het ontbijt zijn we snel op stap. Carin en Ronald liggen niet ver op ons achter en gaan vandaag net als wij ook de lange maar zeer mooie tocht naar Kenmare maken. Die gaan we onderweg misschien wel weer tegenkomen.
We verheugen ons al een beetje op Kenmare omdat het met zijn 1844 inwoners de grootste plaats is die we deze vakantie buiten Cork aandoen. Vanavond zullen we zelfs uit verschillende restaurants kunnen kiezen en er is een echte supermarkt!
Starten gaan we vandaag met een lang gedeelte over een smalle asfaltweg en daar eindigen we ook mee. Daar tussenin komen we volgens de reisinformatie in de imposante omgeving van het Inchaquinmeer, Lough Inse, lang beschouwd als een van de mooiste plekken van Ierland. Maar we gaan ook weer een paar flinke berghellingen beklimmen wat natuurlijk weer mooie vergezichten beloofd.
We hebben er dan ook zin in en lopen eerst vanaf de B&B in Lauragh een stukje terug naar een splitsing waar we gisteren de Beara Way hebben verlaten. Daar gaan we linksaf en nadat we even later een hoofdweg zijn overgestoken is de route vooralsnog heel eenvoudig. We lopen dan op een asfaltweggetje die we alsmaar aan blijven houden, de eerste berg over, en daarna ook weer omlaag tot onderin het dal.
Zo lopen we vroeg in de morgen ook al snel een aardig deel van de af te leggen kilometers weg terwijl het weer zienderogen opknapt. Regelmatig zijn er nog wel wolkenpartijen, maar de zon laat zich ook vaker zien vandaag en we gaan het zelfs tamelijk warm krijgen.
Al na een kort stukje lopen begint het al geleidelijk te stijgen en komen we door een werkelijk schitterende omgeving. Eerst zijn het nog mooie bossen waar we doorheen gaan, maar daarna wordt het steiler en komen we hogerop de berghelling in het gedeelte waar nog slechts struiken groeien. Daar wordt het uitzicht nu snel mooier en zien we de bergtoppen om ons heen en even later is er ook weer zicht op de Kilmakilloge Harbour bij Lauragh en de Kenmare Bay.
Het laatste stukje weg tot op het zadel tussen de bergtoppen van de Knockatee en Knockanoughanish is heel erg steil, maar dan zijn we op het hoogste punt en blijven we even staan om het bijzonder mooie uitzicht te bewonderen en een slok water te drinken na deze inspanning zo vroeg in de morgen. We hebben het al behoorlijk warm gekregen van het klimwerk, maar hier boven staat nog een stevige wind wat het nog wel aangenaam maakt.
Voor ons ligt dan een hele geleidelijke afdaling naar het dal met links de baai en rechts de bergtoppen waar we straks nog overheen zullen komen. We stappen lekker door omlaag en eenmaal beneden zoeken we een splitsing waarop we dan rechtsaf slaan richting die bergen. Ook dit is weer een leuk asfaltweggetje tussen schapenweiden en stukjes bos door waarbij we al weer een beetje omhoog gaan tot we de drukke hoofdweg N571 bereiken.
Volgens Bert, die de Beara Way wandelkaart weer bestudeerd, moeten we op deze hoofdweg een stukje linksaf en daarna in een bocht naar links aan de rechterzijde een bergpaadje omhoog. Verderop in de bedoelde bocht vinden we echter geen afslag naar rechts, maar rechts op de berghelling zien we wel de bekende markeringspalen staan. We zijn het nu toch al gewoon om maar een beetje onze eigen weg te zoeken, dus lopen we een paar meter terug naar waar we een hek hebben gezien en klimmen er overheen. Daarna houden we dan op de eerste paal aan die we zien staan en zijn we weer op de juiste route.
Al snel gaat het weer pittig omhoog en zien we hoog boven ons de bergkam die we even later over moeten gaan steken. Hier is het een leuk bergpaadje dat goed te volgen is, maar eenmaal hogerop de berghelling wordt het snel minder en moeten we weer een beetje een eigen route zoeken. Daar wordt het ook weer steiler en probeer ik weer een rustig klimritme op te pakken.
Bij deze tweede beklimming van vandaag is het niet anders dan bij de eerste, ook hier worden de vergezichten met elke meter die we hoger komen nog mooier. Niet alleen de Kenmare Bay en de bergen rondom zijn er prachtig, we lopen ook een tijdje langs een leuk stroompje met een heuse waterval.
Bert heeft altijd de neiging om veel te snel omhoog te willen waardoor zijn benen snel vollopen. Daarom loopt hij bergop vaak dicht achter mij aan om zo het rustiger ritme over te nemen en verzuring te voorkomen. Maar na anderhalve week dit soort bergen beklimmen en de korte nachtrust van de afgelopen nacht, laat hij weten dat het hem duidelijk moeilijker valt vandaag om het bij te houden.
Eenmaal bovenop de bergkam blijven we dan ook weer even staan bijkomen en spreken we opnieuw de waterflessen aan. Ook hier bovenop de bergtop is de temperatuur nog aangenaam, maar tijdens de beklimming was de warmte van vandaag al goed te merken. Jammer dat de zon nog niet echt meedoet, maar ook zo is het uitzicht hier al de moeite waard.
Vanaf hier lopen we over een bergkam tussen en over nog wat lagere topjes, daarna wordt het een breder plateau tussen twee toppen in en wordt het een vlakke wandeling via een mooi bergpaadje. Aan het einde van het hooggelegen dal aangekomen zien we onder ons twee mooie meertjes liggen, met links daarvan de Kenmare Bay. En als we nog een paar stappen doen blijkt er zelfs nog een derde en nog groter meer rechts onderin het dal te liggen.
Het dal daar beneden is de Gleninchiquin Valley, het mooiste stukje Ierland zoals we al hebben kunnen lezen. Daarin gaan we nu afdalen. Eerst nog even geleidelijk, maar daarna gaat het steiler omlaag. Tussen de twee meest rechtse van deze drie boven elkaar liggende meren gaan we volgens de kaart door, tijdens de afdaling zien we daar beneden ook al het karrenspoor dat we straks moeten hebben.
Tijdens de afdaling zien we achter het grootste meer rechts ook al de bergketen die we daarna gaan oversteken. Soms kun je het maar beter vooraf niet weten... Vanaf de berghelling komt er ook een hele grote waterval omlaag die de opeenvolgende meren van water voorziet en daarna overloopt in de Kenmare baai.
De laatste meters omlaag gaan zeer steil via een schapenwei, maar dan steken we weer een stile over en zijn op het erf bij een boerderij in de veronderstelling dat we het daarmee even hebben gehad met afdalen. Dit blijkt echter niet zo te zijn. We volgen even het asfaltweggetje vanaf de boerderij en dan blijkt dat dit eerst ook nog even zeer steil omlaag gaat tot we daarna alsnog het diepste punt in het dal bereiken bij enkele schuren.
Nu zijn we echt in de Gleninchiquin Valley aangekomen op het karrenspoor waarop we nu tussen de meren doorlopen. We geven onze ogen goed de kost want het is hier echt fantastisch mooi. Overal leuke rotsformaties en daar tussendoor kronkelend de beekjes die het water van het ene naar het andere meer transporteren.
De breedste van de beekjes is de Ameen River die vanaf het hoogstgelegen Loch Inse, in het Iers het Inchaquinmeer, naar het middelste stroomt. Overal in het dal zijn weiden en stukje bos of moerasgebied, te bereiken via enkele bruggen over de vele waterloopjes. We zien zelfs een leuke picknickbank op een heuveltje, te bereiken via een van die bruggen, maar er loopt net een groepje koeien rond de bankjes en is nu niet beschikbaar om er te lunchen.
Straks moeten we nog een vlakker stuk langs het grootste meer lopen en daarna weer de bergen beklimmen, maar omdat het nu bijna middag is lijkt het ons slim om hier onderin het dal toch maar eerst een plekje voor de lunch te zoeken. Dan kunnen we straks nog even rustig weer op het af te leggen vlakke gedeelte op gang komen voordat het zware klimtracé weer begint.
We vinden een leuk plekje op een brug over de Ameen River waar we prima op de stenen brugleuning kunnen zitten met uitzicht op het snelstromende water en de prachtige omgeving van Gleninchiquin Valley.
Op het moment dat we weer verder willen trekken komen Carin en Ronald net aangelopen, ook op zoek naar een lunchplekje. Ze liggen een half uurtje op ons achter en nemen ons lunchplekje graag van ons over.
We volgen nu een tijdje de beek naar het bovenste meer via een asfaltweg en genieten van de bijzondere omgeving, daarna lopen we nog even langs het meer tot de weg naar links de bergen in buigt.
Dit is weer zo'n typisch asfaltweggetje dat heel geleidelijk omhoog loopt langs enkele boerderijen en na de lange geleidelijke klim eindigt bij een hek dat toegang geeft tot de laatste boerderij aan de voet van de berg bij Coornacaragh. Hier staan we onderaan de 410m hoge Derrysallagh en zien we rechts daarvan de nog hogere Knocknagorraveela van 501m.
We passeren het hek, steken een stroompje over, en staan dan voor een lange berghelling die we aan moeten vallen. Hoog boven ons zien we de zadel onder de Derrysallagh die we over moeten. Deze lijkt nog zo ver weg en we weten inmiddels van de vorige etappes dat wat we daar zien, dat dit mogelijk nog lang niet het hoogste punt is. Vaak zien we, eenmaal boven aangekomen, dat er nog net weer een hogere top of zadel ligt waar we dan ook nog overheen moeten. En daarachter kunnen dan nog wel weer hogere topjes zijn. Ja, en hier dus inderdaad ook.
Het zijn niet alleen de af te leggen hoogtemeters die deze berg zo zwaar maken, maar het is ook weer veengebied. Het veen loopt zeer zwaar maar nog meer als het bergop gaat en je bij elke stap die je maakt weer een halve stap achteruit glijdt. Of als je deels in de natte brij wegzakt waar je de energie mee versplit.
Ik ga weer op de automatische piloot, kleine langzame stapjes maken en vooral niet blijven staan, en Bert haakt weer aan. Maar de energie begint echt op te raken en Bert raakt steeds verder achterop. We kunnen niet meer anders dan af en toe even kort stil te staan en in etappes omhoog te gaan. Gelukkig zien we voor het eerst op de Beara Way dat er hier op lange zeer natte gedeeltes planken zijn neergelegd, daarop loopt het wat eenvoudiger.
Na een laatste overstapje zijn we dan eindelijk boven op de bergrug. Daar lopen we het vlakke deel nog over tot we aan de andere zijde omlaag kunnen kijken en zoeken dan de eerst beste grote rotsblok op en gaan voor een langere pauze.
Tijd om wat te drinken en een stuk fruit te eten, en terwijl we daar zitten kijken we vooruit op de dag van morgen die ook weer erg zwaar gaat worden. 27Km van kust naar kust oversteken via twee bergketens. Aangezien deze laatste beklimming ons wel heel erg zwaar is gevallen, spreken we af dat, nu de vermoeidheid zich na anderhalve week echt laat gelden, we morgen eerst kijken hoe het met de energie en de spieren is. We hebben de optie om morgen per bus of taxi terug te gaan naar het startpunt als we het klimmen niet meer zien zitten.
Terwijl we daar even heerlijk op de rotsblok zitten komen ook Carin en Ronald boven. Duidelijk ook opgelucht dat ze op de top zijn aangekomen. Ronald maakt nog even een foto van ons tweeën.
Vanaf ons heerlijke plekje is het uitzicht geweldig mooi. Links is de Kenmare River zichtbaar en ook waar deze zo smal wordt dat er echt sprake is van een rivier. Daar in de bossen bij die versmalling moet het dorpje Kenmare liggen en dus onze B&B, bij een brug over de Kenmare River. Het lijkt vanaf hier zo dichtbij...
Er rest ons alleen nog de afdaling in het brede en vlak ogende dal, en dan langs de kust richting Kenmare. De afdaling is echter weer erg lang en natter dan nat. Vandaag lopen we voor het eerst met meerdere groepjes wandelaars op het traject omlaag, en iedereen probeert stapje voor stapje een zo droog mogelijke route omlaag te vinden. Wij zijn al lang zover dat we niet meer te veel om de natste delen proberen heen te komen, we marcheren al modder spetterend zo veel mogelijk rechtdoor omlaag. Nat wordt je hier toch wel. Gelukkig houden onze wandelschoenen in combinatie met de gamaschen het nog steeds goed droog en kunnen we het ons veroorloven om iets minder voorzichtig door te stappen. Daarbij gebruiken wij natuurlijk onze wandelstokken die ons helpen niet weg te glijden.
Ook onze landgenoten lopen voor ons uit en even later halen we hen en daarna het Amerikaanse gezin in. Heel vervelend, maar de Amerikanen laten weten dat hun dochter ook al dagen op lekkende schoenen rondloopt. Iedereen lijkt verheugd dat Kenmare met elke stap dichterbij lijkt te komen.
Eindelijk zijn we dan in het dal waar de route vlakker wordt, maar daarmee wordt het pad nog niet gelijk overal beter. Regelmatig zijn er nog natte stukjes, soms weer met planken, maar er zijn ook hele fijne stukjes wandelpad waarop even doorgestapt kan worden. Maar de gamaschen kunnen weer uit, de natuur om ons heen is weer erg mooi, en ook laat de zon zich al een tijdje veelvuldig zien.
Na een laatste stukje afdalen door hoge varens komen we uit op asfalt. Eindelijk weer verharde ondergrond onder de wandelschoenen. We gaan er linksaf tot aan een Y-splitsing waar het op dat moment druk is met wandelaars.
Het blijkt een groep Amerikanen te zijn die vandaag vanuit Glengarriff het schiereiland zijn overgestoken tot hier. Het stuk wat wij morgen moeten doen in omgekeerde richting. Ze worden hier door een bus opgehaald en hoeven de laatste 5Km tot Kenmare dus niet meer te lopen, hun oversteek is daarmee ingekort tot 22 in plaats van de 27Km die wij gaan doen. Echt piep zien deze mensen er niet meer uit, dus petje af wat ons betreft met 22Km en twee bergketens!
We komen even met enkele mensen van de groep in gesprek, en als ze horen dat wij 'From Holland' komen dan worden we er met een knipoog op gewezen dat er zojuist nog twee Hollanders langs zijn gelopen die veel sneller gingen dan wij. Bert speelt even mee en beaamd dat, maar laat ze weten dat we nog 5Km moeten en dat wij die jonkies zo dadelijk wel eens onze achterkant zullen laten zien. Lachend wordt er afscheid genomen en maken we een lekker tempo op het asfalt.
De laatste 5Km gaan vanaf deze splitsing alleen maar meer over asfalt, en morgen moeten we deze afstand tot hier nog eens afleggen om vanaf dit punt links weer de bergen in te gaan voor de eerste beklimming.
De laatste kilometers lijken weer lang, er zijn toch ook nog weer flink wat hoogtemeters af te leggen, maar nadat we nog een laatste stukje via de smalle asfaltweg naar de kust afbuigen en dan sterk gaan dalen, weten we dat we het bijna hebben gehad. We komen uit bij de hoofdweg R571 en gaan deze kustweg nu aanhouden tot eindelijk de brug over de Kenmare River voor ons opdoemt.
Het dorp Kenmare ligt aan de overzijde van de rivier, onze B&B echter aan deze kant nog net voor de brug. Die is dan ook snel gevonden. De Water's Edge B&B ligt op de berghelling en het is een mooi verzorgd uitziend gebouw met een keurig terras en prima kamer voor ons. Na de wat mindere ontvangst gisteren is het fijn om hier binnen te lopen, gastvrouw Noreen Cronin is een en al hartelijkheid en als we een wens hebben, 'daar staat alles in de gemeenschappelijke ruimte en pak vooral wat je nodig hebt' krijgen we van haar mee! Zo kan het dus ook.
De kamer is erg ruim en de badkamer modern, alleen missen wij het uitzicht naar de Kenmare River omdat we een kamer aan de achterzijde toegewezen krijgen. Je kunt ook niet alles hebben. Na een welkome douche vertrekken we weer om de brug over de Kenmare River over te steken op weg naar het centrum van Kenmare.
De vermoeidheid zit nu goed in de benen! We lopen dan ook heel rustig de brug over, kijken nog even naar de prachtige rivier, en sukkelen daarna verder op weg naar het centrum. Het blijkt toch nog wel een stukje lopen te zijn, maar dan zien we verderop de kerktoren van de kerk die in het centrum staat. We hebben het gered.
Kenmare, hoe klein het met zijn 1844 inwoners voor onze Nederlandse begrippen ook is, blijkt weer een zeer druk dorpje te zijn waar de mensen uit de wijde omgeving naar toe komen om boodschappen te doen of voor de gezelligheid. Het is er pub aan pub en restaurant na restaurant. Wat een luxe vandaag! We belanden in een gezellige Ierse pub waar het tamelijk druk is met mensen die het WK voetballen op de schermen volgen. Gezellig, prima eten, dus we komen weer helemaal bij. Bert kiest dit keer voor roasted pork en ik neem turkey met verschillende soorten groentes, en het smaakt ons heerlijk!
Na het eten zoeken we de supermarkt op die helaas nog een stuk verder van onze B&B ligt, maar dat is wel weer een hele grote in een overdekt winkelcentrum met volop keuze. Als de boodschappen in onze rugtassen zitten slepen we ons terug naar de B&B voor hopelijk een goede nachtrust. Morgenvroeg gaan we pas bepalen of we de laaste wandeldag nog aankunnen of dat dit onze laatste Beara Way traject is geweest.
Net als we het centrum weer verlaten en richting de brug willen gaan, zien we Carin en Ronald nog eens terug. Voor hun arrangement is het vandaag laatste wandeldag geweest. Vanuit Kenmare sturen ze gelijk de foto door die ze van ons hebben gemaakt op de bergtop naar ons e-mailadres op deze website en nemen we afscheid van elkaar.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route