Eyeries - Ballycrovane Harbour - Lough Fada - Ardgroom Harbour - Ardgroom - Coolowning - Keecragh Mountain - Cashelkeelty - Lauragh
Overnachting: Lauragh, Mourlin Lodge B&B
25 Km - 450 Hm
Dinsdag 19 juni 2018
Het is me gelukt. Ik was voor Bert aan wakker. We schuiven om 8 uur weer aan voor het ontbijt waar we ook Carin en Ronald aantreffen. Even later komen de Engelstalige dames ook de eetzaal binnen. Tot nu toe waren zij niet erg spraakzaam, vanmorgen laten ze echter weten dat ze het op gaan geven. De zware tocht van gisteren door het natte gebied vanaf Allihies is ze te veel geworden en vandaag komt er weer een zwaar en nat traject.
Na het ontbijt pakken we op de kamer onze laatste dingen in, brengen de koffers omlaag en nemen afscheid van Theresa die ons zo goed heeft verzorgt. Dan is het tijd om te vertrekken, eerst maar weer richting de supermarkt voor zo langzamerhand onze vaste zaken als water en brood voor de lunch in de rugzakken.
Voor vandaag staat de etappe via Ardgroom naar Lauragh op het programma. De eigenlijke route van 27Km waarvan er 4 over het kustpad, hebben we door onze keuze gisteren om het deel langs de kust al eerder te doen, kunnen beperken naar 25Km. En we starten vandaag dus met een kilometers lang asfaltweggetje zodat we voor de middag al aardig wat af kunnen leggen. Het eerste deel gaat geleidelijk op en neer op verharde ondergrond, maar daarna gaan we weer door kletsnatte veengebieden trekken en een bergkam beklimmen op weg naar het tussenstation Ardgroom.
We hopen rond de middag bij Ardgroom te zijn, daarna is er nog een deel asfalt en sluiten we af met meer bergbeklimmingen voor we in Lauragh aan gaan komen.
In het lokale supermarktje worden we al bekende gezichten. Even later zijn de boodschappen in de rugzakken geladen en worden de flessen water weer in de veldflessen overgeschonken. We zijn er klaar voor en lopen voor de laatste keer langs de gekleurde gevels van het mooie dorpje Eyeries.
De route het dorp uit kennen we inmiddels en even later bereiken we het weggetje langs de kust. Eenmaal buiten Eyeries begint het al met de eerste hoogtemeters. De asfaltweg blijkt inderdaad een leuke route te zijn die golvend op en neer door dichte bossen loopt en ook heel rustig wat verkeer betreft. We komen op het hele traject slechts een auto tegen.
Deze weg gaat wat hoger langs de berghellingen waardoor we op de open plekken in het bos een heel mooi uitzicht over de Coulagh Bay hebben. Het weer zit echter nog wat tegen want er hangt lage bewolking en er zijn mistflarden. Voor later vandaag zijn de voorspellingen echter veel beter.
Pas als het kustpaadje er bij komt en we dus weer op de Beara Way lopen, buigt de weg naar links en gaat het steeds meer dichte bossen in. Hier zijn nog geen bergen maar is het meer een golvend boslandschap met overal meren tussen de heuveltoppen en op de achtergrond de serieuze bergen.
Op een kruising in het bos slaan we linksaf en gaan dan afdalen tot we weer aan de waterkant staan bij Ballycrovane Harbour aan de Coulagh Bay.
In de haven liggen allerlei soorten schepen en het is een hele mooie omgeving met leuke rotskusten en overal boven het water uitstekende rotsblokken. Maar helaas, het zicht lijkt vooralsnog minder in plaats van beter te worden.
We blijven de smalle kustweg nog een tijdje volgen, kronkelend door de heuvels met overal verspreid staande huizen in een schitterende omgeving. Wat een plek om te wonen! Bij een volgende splitsing gaan we rechtsaf en verlaten daarmee de baai.
Het gaat nu naar Lough Fada, een langgerekt meer in de heuvels. Bij een van de laatste woningen in Ballycrovane zien we weer een teken dat het hier subtropisch is door een prachtig in bloei staande boom. Het past op dit moment niet helemaal in het plaatje met de dichte grijze sluier om ons heen.
Waar we het meer bereiken is het gedaan met het asfalt. We gaan de natuur weer in en gelijk vooraan is al duidelijk dat het weer een nauwelijks aanwezig paadje betreft door de heuvels met hoog nat gras en hier en daar veenpluis. Moerassige ondergrond dus, dan weten we inmiddels wel genoeg!
Omdat het verder droog weer is zijn we vandaag de regenkleding niet nodig maar trekken we de beenbescherming wel weer aan voor we het paadje opzoeken. Met de gamaschen aan beginnen we daarna aan het avontuurlijke paadje langs Lough Fada. (Op de lokale borden wordt het meer Fada genoemd, op onze wandelkaart is het als Fadda geschreven).
Deze keer gaat het om slechts een kilometer of drie, maar toch weer een zwaar traject en de regelmatige regen van de laatste dagen heeft ook niet bijgedragen aan de begaanbaarheid. Opnieuw is het zoeken naar de overal verspreid staande markeringspalen en daar een eigen weg naar toe te vinden.
Rond het meer is wel vaker iets van een paadje zichtbaar, maar het blijkt al snel dat we dit dieper uitgesleten pad vaak maar beter kunnen mijden omdat daar juist veel water op staat. In die gedeeltes houden we het maar bij het hoge gras en de heide, maar of we daardoor echt droger blijven is nog maar de vraag.
In de verte voor ons zien we bekende blauwe en paarse jassen, dat moeten Carin en Ronald zijn die op ons voor liggen. Na een laatste en zeer nat gedeelte via een karrenspoor bereiken we een asfaltweggetje bij een brug over een stroompje. Op het muurtje zitten Carin en Ronald. Carin heeft lekke schoenen opgelopen en loopt te soppen. Dat is geen pretje. Ze overleggen of ze een route via asfalt gaan zoeken of toch de natte sokken te wisselen en door te gaan. Aangezien we volgens de wandelkaarten het natste gedeelte wel hebben gehad, besluiten ze toch maar verder te gaan op de Beara Way.
Even kunnen we de benen weer strekken als we een stukje asfalt afleggen, dit gaat echter al snel weer behoorlijk omhoog en moeten we kort stoppen om van wat kleding te wisselen nu we het warm krijgen van de klim. In een scherpe bocht is het al weer gedaan met het asfalt, we gaan er een bergrug omhoog via een heel erg leuk paadje.
Het wandelpad kronkelt de bergrug op via soms leuke steile rotswanden. We komen weer regelmatig een stile tegen die we over moeten klimmen, en deze keer is het zelfs af en toe een stile die ons eens niet over een afrastering helpt maar meer als trap dient om een van de rotswanden op te komen.
Er zijn wel wat natte stukjes, maar hierboven valt het erg mee en we genieten dan ook van de fijne route over de lange bergrug. Eenmaal bovenop loopt het ook tamelijk vlak en zien we mooie gestapelde muren en zelfs een ruïne met op de achtergrond de brede monding van de Kenmare River. En rechts, daar ligt een schitterend dal met het dorpje Ardgroom en op de achtergrond de bergketen die we vanmiddag over gaan steken. Als die wolken nu maar eens op gingen trekken...
Bijna op het einde van de bergrug is rechts in de diepte de haven van Ardgroom al te zien, even later wijzen de Beara Way markeringen ons rechts van de berghelling omlaag in de richting van het water. Voor ons uit zijn twee bekenden al aan de afdaling begonnen en het ziet ernaar uit dat ze wel heel langzaam omlaag gaan. Even later begrijpen we waarom het zo traag gaat, deze afdaling is ontzettend leuk maar bij stukken ook heel steil en met veel afstappen van het ene gladde rotsblok naar een volgende. Met onze Alpenervaring, en omdat we zekerder af kunnen dalen omdat we altijd wandelstokken gebruiken, zijn we het erover eens dat dit een afdaling naar ons hart is.
Beneden aangekomen bereiken we een asfaltweg die ons eerst langs Ardgroom Harbour brengt en daarna weer heuvelop naar het dorpje Ardgroom. Onze planning lijkt aardig uit te komen, het is ondertussen rond de middag, en we hopen dan ook ergens rond het dorpje een lunchpauze te kunnen plannen. Dat is een mooier vooruitzicht bij het huidige weer dan ergens op een berghelling zonder uitzicht te moeten zitten.
We hebben in Ierland al een paar kleurrijke dorpjes bezocht, maar Ardgroom is pas echt kleurrijk! Ook alle picknickbankjes die we overal zien staan hebben een fel kleurtje gekregen, evenals al het andere straatmeubilair. Prachtig om te zien en er door de hoofdstraat te slenteren.
Bert wijst op een picknickbank voor de lokale buurtsuper, maar daar strijkt net een Amerikaans gezin neer die we op de eerste avond in Eyeries bij Cindy al tegen zijn gekomen. Daarna wijst Bert op een bankje verderop in de straat als mogelijk lunchplekje, maar net op dat moment nemen Carin en Ronald daarop plaats die nog steeds voor ons uit lopen. We lopen dan ook rustig de straat verder in, uitziend naar een ander mooi plaatsje.
Bij een kruising zien we een oude boogbrug waar de Ownagappul River onderdoor stroomt. Aan de overzijde ligt een soort klein parkje op de oever van de rivier met daarbij een knalrode picknickbank. Die is voor ons! Terwijl we de rugzakken leeg halen komt ook nog net de zon voor het eerst vandaag door, en zitten we even later aan een vers broodje met makreel uit blik als beleg te genieten in de schaduw onder een boom. Pal aan het snelstromende water, en met uitzicht op de kleurige hoofdstraat van Ardgroom met de fraaie brug ervoor! Misschien hebben wij wel het leukste plekje gevonden.
Na deze perfecte lunch ruimen we onze rommel weer op in de rugzakken en lopen naar de brug om die over te steken en de Beara Way weer op te pakken. Precies op dat moment komen Carin en Ronald ook de brug oplopen en gaan weer voor ons aan het dorp uit. De rest van de middag blijven we met ze stuivertje wisselen.
Vanaf Ardgroom houden we voorlopig een kleine 5Km asfalt aan, dit is wat ons betreft het saaiste gedeelte van de hele Beara Way. Daarbij moet wel gezegd worden dat we nog nooit eerder een lange afstand wandelroute hebben gelopen met zo weinig saaie stukken als in de Beara Way. De eerste 2Km volgen we een smalle asfaltweg parallel aan de hoofdweg, maar wij lopen iets hoger dan de kustweg en hebben tussen de huizen en bomen door soms nog een mooi uitzicht over het water van Ardgroom Harbour en de Kenmare River daar achter.
Dan komt de smalle weg samen met de kustweg en moeten we deze hoofdweg een aantal kilometers volgen. Het is een 100Km weg dus het is oppassen geblazen, maar heel veel verkeer is er gelukkig niet. Onwerkelijk dat een wandelroute over een 100Km weg loopt. In Nederland zouden we al heel snel de politie aan zien komen rijden om ons van de weg te verwijderen.
Op het asfalt lopen Ronald en Carin wat op ons uit, en als zij even blijven staan passeren we ze en komen ze ons even later weer achterna. Als Bert stopt om foto's te maken steken ze ons weer voorbij, en zo blijven we elkaar op kop afwisselen. Eenmaal op de brede vlakke weg lopen ze op ons uit, ze hebben met hun langere benen een hoger tempo dan wij.
Als we daarna eindelijk het asfalt verlaten en de bergen weer in gaan hebben we het even over hun snelheid op het asfalt. Ze geven aan dat wij het in de bergen beter doen en noemen ons 'berggeiten'. Tja, dat zal onze jarenlange Alpenervaring zijn? We vinden het ook bijzonder om te zien dat zij onder aan de voet van de te beklimmen berg eerst nog een pauze houden. Wij vinden het altijd ontzettend zwaar om na een lunch of pauze weer op gang te moeten komen bij een beklimming en gaan altijd eerst de helling aanvallen om dan, eenmaal boven gekomen, pas te pauzeren.
Zodra we de kustweg verlaten gaat het bergop, we gaan de zadel tussen de twee toppen Drung Hill en Keecragh Mountain oversteken. Hier is het een mooi rotsachtig pad de berg op, deze keer zonder veel nattigheid. Het is een gestage klim omhoog zodat we snel op zoek gaan naar een lekker rustig ritme waarin we in een keer omhoog kunnen doorstappen. We blijven alleen maar even staan als Bert een nog mooier uitzichtplekje ziet dan het vorige om er een foto van te maken.
Het weer verbetert zich langzamerhand en het wordt zelfs zonnig en warm. Alhoewel we in de verte boven de Kilmare River steeds donkerder wordende wolken langs zien trekken. Eenmaal op het hoogste punt aangekomen wordt het uitzicht steeds beter en nu het ook warm wordt gaan we op zoek om ook zelf even te pauzeren en de vanmorgen gekochte appels te eten. Daarbij hebben we een prachtig uitzicht op het water van Kilmakilloge Harbour met daarachter de hoge toppen rond de Knockatee. De wandelkaart laat zien dat we daar morgen overheen zullen gaan. Ondertussen komen onze landgenoten weer voorbij en beginnen voor ons aan de afdaling.
Even later maken wij ons ook op om aan de afdaling te beginnen en lopen we omlaag in een schitterend dal met overal waterstroompjes, over de berghellingen verspreide rotsblokken en daarbij het uizicht op de baai en de bergen. Het gaat maar heel geleidelijk omlaag zodat het heerlijk ontspannen loopt en we alle tijd hebben om rustig van deze bijzondere omgeving te genieten.
Maar, eenmaal beneden in het dal, moeten we ook weer omhoog naar de volgende top. Nu via een mooi breed graspad dat bijna als een rechte lijn de berghelling op lijkt te gaan. Deze beklimming begint ons nu wel een beetje zwaar te vallen met de vele kilometers in de benen waaronder het lange natte gedeelte, maar in een rustig tempo komen we dan toch boven op de Cashelkeelty aan. Dit blijkt een grote platte top te zijn, meer een soort plateau omringt door nog iets hogere rotsformaties. En al na enkele meters zijn er de opvallende Cashelkeelty Stones. Op onze kaart aangegeven als Stone Cirkel en Standing Stones.
Bij de stenen hebben Carin en Ronald weer een plekje voor een pauze gevonden zodat wij deze keer voorgaan in de afdaling. Het is een lange geleidelijke afdaling via een breed pad door een fantastisch mooie omgeving met leuke riviertjes die er tussen de rotsblokken kronkelen. We dalen verder af langs een bosje waarin soms prachtige bomen staan, steken daar een bredere beek via een brug over, en zijn dan weer in schapengebied aanbeland.
Niet veel later krijgen we de eerste daken van de huizen in Lauragh in zicht, maar dan is het nog een kleine 5Km lopen tot aan onze B&B. Hier kunnen we ook afkorten door bij de huizen de kustweg op te zoeken en die te volgen tot aan het overnachtingadres, maar we willen toch ook het laatste stuk van de Beara Way aan blijven houden die eerst nog met een boog om Lauragh heen loopt via de Croanshagh River.
Ook het laatste stukje van de afdaling is ontzettend mooi, en zeker met het zonnetje erbij terwijl er overal om ons heen donkere luchten te zien zijn. Daarna wordt het vlakker, het pad weer smaller, en passeren we het groepje huizen in de richting van enkele mooie rotsformaties bij Reenkilla.
Het paadje door Reenkilla moet ons na een laatste afdaling naar een asfaltweg brengen, maar eerst lopen we nog tussen de mooie rotsen door en moeten we er soms via de van een stile gemaakte ladders opklimmen om verder te kunnen. Daarna gaat het links om een rotsblok heen door dicht struikgewas en begint gelijk de afdaling. Er volgt een heel donker paadje door het dichte bos en we zijn blij als we even later bij een splitsing weer een markeringspaal zien staan. Gelukkig, we zijn nog op de juiste weg.
Als we daarna ook nog door een veld met manshoge varens lopen en geen enkele paal meer zien, sterker, eigenlijk zien we ook geen pad meer en lopen we maar op de gok ongeveer rechtdoor, dan begint opnieuw de twijfel op te komen of we nog wel op de goede weg zitten. Bert stopt even om te overleggen en geeft aan dat hij het nog een klein stukje rechtdoor wil proberen, maar als we dan geen pad of markering tegenkomen dan zullen we toch terug moeten keren meent hij. Maar gelukkig is er even later dan toch de gezochte asfaltweg!
Nu hebben we weer een punt op de kaart en weten dat het dan nog 3,5Km is tot de B&B. Op het asfalt proberen we weer een lekker loopritme te pakken, maar de vermoeidheid komt nu echt opzetten. De benen worden zwaar, en die laatste 3,5Km lijken nog wel 13,5Km. Eindelijk is daar dan de brug over de schitterende Croanshagh River, het keerpunt waarna we zo dadelijk de bredere asfaltweg krijgen die ons rechtstreeks naar Lauragh zal brengen.
Op de mooie Croanshagh Bridge maken we nog even een foto, maar we moeten nu vooral door blijven lopen want als we nu pauzeren komen we waarschijnlijk niet meer overeind. Even later vinden we de asfaltweg en gaan er linksaf richting de B&B. Maar oh wat vallen deze laatste 2Km ons tegen, de weg blijkt helemaal niet vlak te zijn maar nagenoeg het hele stuk alsmaar op en neer te gaan!
We zijn dan ook blij als we het bordje 'Mourlin Lodge' in het vizier krijgen, een groot statig huis op een heuvel met een enorme tuin. Carin en Ronald blijken nog voor ons aangekomen te zijn terwijl ze achter ons aan liepen. Ronald verteld dat zij de laatste lus niet meer hebben gelopen en bij de eerste huizen de afkorting hebben genomen.
Onze gastvrouw Noreen is nog niet aanwezig, maar we worden ontvangen door haar dochter. De jongedame wijst zonder veel omhaal de trap op naar een kamer, die is voor jullie, en verdwijnt snel weer achter een andere deur. Eerst brengen we de koffers naar boven en zetten de rugzakken neer, dan zegt Bert dat hij eerst even gaat kijken of we ergens iets te drinken kunnen krijgen omdat we hier vandaag weer geen supermarkt of pub in de buurt hebben. Beneden is niemand dus belt hij maar weer even bij de voordeur aan waarop de dochter weer tevoorschijn komt. Bert vraagt of het mogelijk is om iets te drinken te krijgen, het liefst zou hij nu een biertje willen drinken, maar het meisje laat weten dat ze daarin niet voorzien. Ook geen wijn, fris, en zelfs geen water! Water uit de kraan biedt ze aan, maar dat chloorwater is geen aantrekkelijke gedachte. Zelfs niet na een lange vermoeiende wandeldag.
Een half uur later komt Noreen thuis en zij laat weten dat ze altijd wel drinkwater heeft en haalt daarna twee 33cl flesjes water voor ons. Dat is in ieder geval beter dan het kraanwater uit Ierland, maar om nu de hele avond met flesjes lauw water door te moeten komen, dat hebben we wel eens beter gezien.
Ook in de Mourlin Lodge wordt er vanavond weer voor ons gekookt, maar helaas mogen we pas om half 7 aan tafel wat wij Groningers, die na een stevige wandeling best wat lusten, tamelijk laat vinden. De maaltijd is echter prima, de kip met aardappelpuree en gevarieerde groenten zijn echt lekker en goed bereid. Maar ook bij het diner is er alleen een fles kraanwater beschikbaar en dat is toch wel heel minimaal.
Noreen wil na het eten best wel even kletsen, en is het klaarmaken van een lunchpakket voor morgen is ook geen probleem. Maar het was een lange tocht vandaag en ik ben blij als we ons kunnen terugtrekken op onze kamer. Gelukkig vinden we daar wel voor elk twee koffie chachets zodat we toch nog wat drinkbaars hebben vanavond.
De Mourlin Lodge is de mooiste B&B tot nu toe en de kamer is zeer ruim en mooi aangekleed. Maar niet erg praktisch. Zo zijn er geen gordijnen maar moeten we het doen met hele mooie meerlaags vitrage. Maar hoe mooi ook, dat houdt 's morgens om 5 uur de zon niet buiten zodat we beiden al heel vroeg wakker zijn. Dit mag dan het mooiste vakantieadres zijn, maar wat ons betreft niet echt gericht op wandelaars.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route