Garinish Dursey Sound - Allihies - Miskish Mountain (Slieve Mishkish-gebergte) - Inchinteskin - Coulagh - Kenmare Bay - Eyeries
Overnachting: Eyeries, Coulagh Bay House B&B
24 Km - 720 Hm
Zondag 17 juni 2018
Van harte gefeliciteerd, vandaag ben ik 57 geworden! We hebben twee nachten in de Harbour View doorgebracht en heerlijk geslapen, maar vooral ook geweldig goed gegeten in Dursey Sound. Bij het opstaan lijkt het vandaag echt wat minder weer te worden, het is grijs, het regent af en toe licht, en de bergtoppen zijn verborgen in de wolken.
Een groot verjaardagsfeest zit er niet in vandaag, we gaan gewoon weer een stevige wandeltocht maken. Maar bij het ontbijt haalt Bert wel een cadeau uit zijn rugzak. Daar loopt hij al een dikke week mee rond in Ierland. Na het ontbijt zetten we de koffers weer klaar, pakken de rugzakken verder in met opnieuw een lunchpakket en water uit de kraan. (De Harbour View zit niet op het chloor waternet maar heeft een eigen bron met heerlijk drinkwater!) Dan nemen we afscheid van Kate en haar man, de gastvrijheid in Ierland overweldigd ons elke dag opnieuw.
Vanaf vandaag lopen we in noordoostelijke richting en volgen we de noordkant van Beara Peninsula in enkele etappes tot aan Kenmare. Daarbij volgen we de Kenmare Bay, eigenlijk de delta van de Kenmare River, maar we gaan ook regelmatig weer verder landinwaarts om door het prachtige Slieve Mishkish-gebergte te klimmen.
We starten vandaag met het traject dat we twee dagen geleden hebben afgelegd vanuit Allihies en gaan deze keer wel het mooie dorpje bekijken. Aansluitend gaan we de hoge bergketen oversteken waarna een hele lange geleidelijke afdaling langs de berghellingen op het programma staat. Daarin zit een gedeelte van een kilometer of 5 zonder duidelijke wandelpaden, we verwachten dat het wel weer veen en dus nattigheid zal betekenen. En al zeker op deze regendag.
In het gedeelte naar Allihies is er optionele extra Beara Way lus, deze gaat nog voor het dorp linksaf naar de baai bij Allihies Point en dan een tijdlang pal langs de fraaie kust. Daarna gaat het weer landinwaarts en sluit het voorbij Allihies op de hoofdroute aan. Deze lus maakt de route ongeveer 1,5Km langer en ook zeker zwaarder op het kustpad onder deze natte omstandigheden. En we zouden dan ook het dorpje mislopen, onze keuze is dan ook deze lus over te slaan.
Vanuit Dursey Sound starten we met lichte regen en lopen de 'hoofdweg' weer af tot we linksaf het op en neer gaande asfaltweggetje richting de bergen weer bereiken. Het weggetje tot aan de laatste woning lijkt nu veel korter dan de vorige keer, maar toen waren we dan ook al aardig vermoeid.
Bij het huis gaan we over op het karrenspoor de heuvels in en zien we dat we dadelijk de laaghangende bewolking gaan bereiken en er ook daadwerkelijk in gaan lopen. Het zijn echter vooral flarden wolken zodat we af en toe wel wat zicht hebben, en het regent ook minder in de wolken lopend. Het is dan gewoon nat en vochtig om ons heen.
Voorbij de eerste heuvel komen we op het zadel waar we linksaf de schapenweiden weer ingaan via een stile, en andermaal zoeken we een zo droog mogelijke route door het veen. De markeringspalen die hier op grote afstand van elkaar staan zijn in de mist vaak niet te zien, maar gelukkig weten we nu hoe we ongeveer moeten wandelen als we op plaatsen komen waar meerdere sporen lopen.
Eenmaal bovenop de derde heuvel moeten we ergens haaks linksaf afdalen naar het pad langs de kust, en als we ook die markering in zicht krijgen beginnen we aan de steile afdaling omlaag. Over het natte gras afdalen blijkt nog lastiger te zijn dan het klimmen op de heenweg, we doen maar even voorzichtig aan. Dan staan we bij het overstapje en steken deze over naar het karrenspoor waarbij we weer meer uitzicht op de baai krijgen.
De golven zijn vandaag duidelijk hoger en het lawaai van het water op de rotsen luider, maar helaas moeten we het met minder zicht doen. Omdat we dit eerste deel ook al onder betere omstandigheden hebben gezien stappen we vanmorgen maar in een hoog ritme door om de kop van de af te leggen 24Km eraf te halen.
Als we bij de stile aankomen waar we het karrenspoor moeten verlaten om dan het laatste deel naar Allihies via het hoge gras pal langs de kust af te leggen, kijkt Bert nog even op de wandelkaart en stelt voor om die route vandaag niet te doen.
Op de heenweg was het daar al ontzettend nat en de veengrond zal met de regen van vandaag niet beter zijn geworden. Hij ziet dat we ook dit pad aan kunnen blijven houden. Dat wordt daarna een asfaltweggetje die aansluit bij de hoofdweg naar Allihies. Wel een omweg, maar we kunnen er veel meer tempo maken en waarschijnlijk korter onderweg zijn. En, ook nog eens droge voeten houden.
De keuze valt op het asfalt en nadat we de hoofdweg hebben gevonden en er linksaf richting Allihies lopen zien we het dorp ook al snel voor ons liggen.
Allihies ligt op een heuvel zodat we even later omhoog lopen naar het centrum. Het eerste dat hier opvalt zijn de kleuren van de huizen en winkels, die zijn nog veel bonter dan wat we aan de zuidkust van het schiereiland hebben gezien. Prachtig, ook al moeten we tussen de groter wordende regendruppels doorkijken. Bert zoekt overal de droge plekjes op waar hij zijn lens droog kan houden om toch nog wat foto's te kunnen maken.
Dit is een van de dorpjes die niet zijn ontstaan vanuit de visserij maar vanwege de vele kopermijnen in de bergen rond Allihies. Al bij het binnenlopen van het dorp komen we langs het Copper Mines Museum. Het is weer een dorp met een sterke regio functie en er zijn dan ook verschillende winkeltjes, een buurtsuper, een postkantoor en vier pubs. Van Carin en Ronald hoorden we dat ze hier in het restaurant ook heel goed hebben gegeten.
We lopen nog even bij de kleine supermarkt binnen. Deze keer niet voor de broodjes en drinkwater, we hebben weer een lunch van Kate mee en met het frisse bronwater in de B&B onze flessen al gevuld. Wel kopen we er twee peertjes om later vandaag nog een stukje fruit te kunnen eten.
Aan het einde van Allihies gaat de weg rechts, daarna moeten we een wandelpad links de bergen in tegenkomen. Als daar geen duidelijke markering had gestaan dan zouden we nooit geweten hebben dat dit een pad is, het gras staat er wel heel erg hoog tussen de afrasteringen. We proberen het een klein stukje maar stoppen gelijk bij de eerste stile waar iets meer ruimte is om de gamaschen aan te trekken. Eigenlijk al iets te laat want de broekspijpen zijn al kletsnat en het water loopt van de schoenen af.
Met de gamaschen is het gelijk veel aangenamer en lopen we verder de berghelling op. Het uizicht omlaag naar Allihies en de baai is er fantastisch, maar omhoog kijkend zien we niets dan laaghangende grijze bewolking rond de bergtoppen. Het pad wordt dan snel beter, maar we weten niet wat er nog komen gaat dus houden we de gamaschen maar aan.(Later zal blijken dat het nog veel erger wordt en we ze pas bij aankomst in Eyeries weer uit kunnen trekken.)
Het gaat alsmaar hoger, en als het daarna een stenig pad wordt lopen we ineens tussen de ruïnes van een kopermijn door. We zien mijnschachten die onder water staan, een aantal overblijfselen van gebouwtjes, en als de mist even wat optrekt, een groot complex met een hoge schoorsteen boven op de berghelling. Na een laatste steile klim tussen de ruïnes door sluit het pad aan op een asfaltweggetje.
Via deze asfaltweg gaan we links verder de berg omhoog om daarna de bergrug over te steken tussen twee topjes door. Dit zou een heel mooie route moeten zijn met schitterende rotspartijen, en geweldig mooie vergezichten. Sommigen schrijven 'het mooiste uitzicht van de Beara Way route'. Tja, die vlieger gaat vandaag helaas niet op. Met het winnen aan hoogte wordt ons zicht alleen maar beperkter.
Het weggetje kronkelt alsmaar hoger de berg op en we proberen het ritme op te pakken zoals we dat in de Oostenrijkse bergen gewend zijn te lopen. Met korte pasjes een rustig ritme vasthouden en vooral niet forceren om verzuring van de benen te voorkomen. We zien soms nog wel een paar mooie rotswanden dicht naast de weg, en even later zien we wat vaag dat we achter het grote complex met de schoorsteen langslopen, maar daar moeten we het qua uitzicht dan ook mee doen.
Na het hoogste punt gaat de weg verder als sintelweg. Dit is een hele lange rechte weg die eerst nog wat op en neer gaat maar daarna alsmaar licht omlaag. Een saaier stuk van de Beara Way en nu, zonder enig zicht, al helemaal. We moeten hopen dat we na een kilometer of drie de juiste afslag naar rechts niet per ongeluk voorbij gaan lopen.
Na een tijdje begin ik trek te krijgen, er is echter nergens een plekje te bekennen waar je even kunt gaan zitten. Op een zeker moment zie ik iets van een greppel. In de greppel is een verhoging waar we met onze zitkussentjes wel even in het natte gras kunnen zitten. En aangezien het op dat moment even niet meer regent laten we ons in de dichte mist neer in de greppel en beginnen aan de boterhammen van Kate. Ondertussen maar richting de berghelling kijkend in de dichte mist. Na z’n eerste boterham kijkt Bert om en dan blijkt achter ons de lucht te zijn opengebroken! Daar hebben we helder zicht over het dal naar de kust, en dat terwijl wij maar naar de andere kant voor ons uit zaten te staren in de mist! We kijken elkaar verbaasd aan, hoe hebben we dat kunnen missen...
Nadat we onze lunch hebben verorberd trekken we verder over de lange weg omlaag. Met het dalen komen we ook steeds meer onder de wolken uit en het zicht wordt alsmaar beter. Ook trekken de wolken meer omhoog de berg op en het wordt zelfs echt droog. Het uitzicht wordt nu wel wat beter, maar poch is het nog niet en zal het vandaag ook niet gaan worden. Dat we nu zelfs de bergen achter onze eindbestemming Eyeries nog vaag kunnen zien is al een hele verbetering.
Onder deze omstandigheden kunnen we de afslag naar rechts ook niet missen, die zien we daarna en we gaan er weer bergop via een stenige weg. De plassen op de weg proberen we zoveel mogelijk te vermijden, totaal zinloos gezien wat ons zo dadelijk nog te wachten staat.
De route blijft daarna op gelijke hoogte langs de berghelling gaan, we hoeven niet meer echt te klimmen maar gaan alleen nog een beetje op en neer. Het weer is nu zo opgeklaard dat het uitzicht sterk verbetert, links in de verte zien we steeds beter de bergketen waaronder ook Eyeries ergens aan de kust moet liggen. Het lijkt vanaf hier zo dichtbij.
Daarna wordt het pad weer een gradatie minder als we via een karrenspoor verder gaan, tot deze ook eindigt voor een schapenweide. Daar gaat de route verder langs de berghelling met een hele wijde boog naar links en daarna weer naar rechts, en, de komende 5Km hebben we geen enkel pad meer. Alleen hier en daar een vaag spoor door de kletsnatte weiden. In de reisgids staat de volgende waarschuwing: "De volgende sectie kan heel 'slippery' zijn bij nat weer, let goed op waar je je voeten plaatst".
Dit is het slechtste stuk van de hele Beara Way tot nu toe. We komen maar nauwelijks vooruit door het plakkerige veen, de overal aanwezige watergebieden, de diepe modderkuilen waar je in weg zakt, en steeds weer stukken waarop het natte gras tot boven de knieën komt en onder onze voeten nog meer onheil verbergt. En inderdaad is het op veel plekken spekglad. Op verschillende momenten is er ook nergens meer een volgende markeringspaal waarneembaar en lopen we maar op het gevoel maar een beetje rechtdoor langs de berghelling tot we weer wel een markering zien. Soms hoger op de helling dan waar wij terecht zijn gekomen, soms andersom. En het begint ook nog weer eens te regenen...
Door de regen is het vandaag extra drassig, en dan hebben wij nog maar één dag regen gehad. Moet je nagaan hoe dat eruit ziet na meerdere dagen regen. Het maakt het lopen loodzwaar. We hadden onderweg al verhalen gehoord over mensen die na aankomst bij een B&B eerst schoon moesten worden gespoten voordat ze überhaupt naar binnen konden. Straks geldt dat mogelijk ook voor ons?
We zijn dan ook opgelucht als we eindelijk scherp naar links buigen en daarmee aan de afdaling beginnen. Dit punt, het haaks naar links, is ook weer duidelijk herkenbaar op de kaart zodat we weer zeker weten waar we precies zijn. Op het lange traject hiervoor hadden we geen idee hoe ver we nog moesten, nergens herkenningspunten waarop we ons konden oriënteren.
Na de afdaling via een prachtig mooi stukje natuur bereiken we weer een echte weg en kijken nog even terug op het voorgaande deel van de route. Bert is van mening dat dit toch eigenlijk in alle redelijkheid geen wandelpad zou kunnen zijn, ik vind het ook niet een mooi gedeelte van de route maar zie hierin wel iets positiefs; Namelijk dat dit nauwelijks begaanbaar is maar dat wij het toch maar weer even geflikt hebben. Ja, zo kun je er ook een positieve draai aan geven moet Bert beamen.
Eenmaal onderin het dal steken we weer een stile over en daarna een brug over een prachtige beek, dan staan we op het karrenspoor in een werkelijk schitterend dal. Tijd om de voeten schoon te stampen, met de modder op onze kleding valt het gelukkig erg mee omdat we de hele dag de gamaschen al dragen. Het nog onbedekte leer van de wandelschoenen heeft de waterafstotende laag ondertussen wel verloren, het leer ziet nu zwart. Gelukkig gebruiken wij schoenen met een Gore-Tex voering en dat houdt de voeten nog droog. (Uit eerdere ervaringen in Schotland weten we dat als er ook maar één slijtgaatje in de Gore-Tex binnenvoering ontstaat dat het dan over is. Dat betekent natte voeten.)
Maar we zijn er nog niet. Na een kort stukje weg gaat de Beara Way opnieuw rechts het veld in en andermaal geeft de kaart het ontbreken van een wandelpad aan. Mogelijk dus opnieuw een kilometer of twee door de blubber, maar het kan natuurlijk ook een beter gedeelte zijn. Bert ziet op de kaart echter dat die route met een boog naar links loopt en dat het weggetje met een boog naar rechts daarna op dezelfde kruising uit gaat komen. We besluiten om hier toch maar voor het bredere droge pad te kiezen om weer even een lekker door te kunnen stappen.
Verderop komen we bij een Y-splitsing, Bert raadpleegt opnieuw de wandelkaart en stelt voor om hier rechts aan te houden naar het gehucht Inchinteskin. Een goede keuze want het is een erg leuk stenig pad met soms mooie uitzichten op de Miskish Mountain. Daar op die berghelling moet ergens de officiële Beara Way lopen, maar voor vandaag is dit een prima alternatief. Bij het bereiken van asfalt slaan we rechtsaf richting het gehucht Coulagh. Net voor we Coulagh bereiken kruist de Beara Way met onze weg en slaan we linksaf en kunnen we de route weer oppakken.
Weer een smal afdalend pad met hoog gras, maar deze keer slechts een kort stukje voor we weer op asfalt staan. Daar gaat het rechtsaf, nog eens richting Coulagh. Daar hebben we ook weer zicht op het water, dit is de Coulagh Bay, en we zien zelfs een mooi strand. Volgens de kaart het Pallas Strand bij Eyeries Point. Bij de volgende splitsing gaan we links richting de baai.
Bij de splitsing staan vier wandelaars die we al een tijdlang voor ons uit hebben zien lopen, zij gaan er even pauzeren. Het zijn twee stelletjes uit België die we nog niet eerder tegen zijn gekomen. Ze legen uit hoe ze zelf hun trajecten hebben gepland vanuit huis en doen zo maar her en der enkele delen van de Beara Way, daar waar ze toevallig maar onderdak hebben kunnen regelen.
Nog een klein stukje verharde weg, dan gaan we rechts weer een smal graspad in tussen de weiden en de kust. We lopen daarbij richting het strand en moeten ter hoogte daarvan de Beara Way verlaten omdat we anders aan onze B&B voorbij gaan lopen. Het lijkt niet ver meer, maar opnieuw valt het tegen omdat het weer een en al nattigheid is waar we doorheen baggeren. Dat vertraagd het tempo behoorlijk.
We gaan nog de smalle Kealincha River oversteken die links van ons in de Coulagh Bay en Kenmare River uitmond, maar dat riviertje zien we pas als we al op de brug staan die er overheen is gemaakt. De laatste meters tot aan deze brug zijn het manshoge varens waar we een weg doorheen moeten zoeken, dat lukt omdat we voor ons een overstapje nog net boven de varens uit zien steken waar we op aan kunnen houden. Even later zien we gelijk achter de stile een metalen buis boven de varens uitsteken die we als brugleuning herkennen.
In alle nattigheid op de berghellingen hebben we nog geen pauze weer gehad. We zijn nu wel al dicht bij Eyeries aangekomen maar besluiten toch even op een klein kiezelstrandje onder de brug bij het riviertje te gaan zitten om de vanmorgen gekochte peertjes op te eten. Het is nu droog en we zitten prima op de ronde keien aan het water. Even later komen de Belgen ook de brug oversteken, ze hebben de route door de varens ook weten te vinden.
Als we klaar zijn voor het laatste stukje gaan we nog eens door een gedeelte met hoge varens en net voor we de bewoonde wereld bereiken is er de gezochte splitsing. De Beara Way gaat er linksaf naar het Pallas Strand, maar hier moeten wij de route nu verlaten en rechtdoor naar Eyeries om bij de B&B te komen.
Het is dan nog maar een kort stukje tot we een asfaltweg bereiken bij een eerste woning. Hier stoppen we even want nu kunnen voor het eerst vandaag de gamaschen uit worden getrokken. Op de volgende splitsing gaan we rechtsaf en omhoog vanaf de kust naar het hoger gelegen dorpje. Al met al hebben we vandaag weer een behoorlijke afstand afgelegd onder zware omstandigheden en met veel hoogtemeters. Deze laatste helling valt ons nu zwaar, maar met de eindstreep in zicht krijgen we nieuwe energie.
De weg loopt omhoog tot we de hoofdstraat van Eyeries bereiken naast een knalgeel gebouw. Eenmaal op het splitsing zien we dat dit gele gebouw het lokale supermarktje is, we kunnen dus gelijk weer de boodschappen inslaan voor we de B&B op gaan zoeken. Vanavond hebben we weer wat te eten en te drinken op de kamer. Ook dit is weer een kleine winkel maar alle basis benodigdheden zijn er wel te krijgen.
Hier in Eyeries gaan we weer twee nachten doorbrengen, morgen hebben we een laatste rustdag gepland en hopen we wat meer van de kust rond de Coulagh Bay te kunnen gaan bekijken.
Eyeries blijkt een nog kleurrijker dorpje te zijn dan het Allihies van vanmorgen. We kijken de straat met de bontgekleurde huizen wel even in maar vanavond en morgen hebben we alle tijd om alles goed te gaan bekijken. Nu eerst maar eens de kamer opzoeken.
We verblijven in het Coulagh Bay House, om daar te komen moeten we het centrum van Eyeries verlaten en nog eens een klim het dorp uit maken naar de drukkere kustweg. Recht tegenover de splitsing met deze hoofdweg zien we van verre de grote groen gekleurde B&B al staan.
Onze gastvrouw in de B&B is Theresa O'Neill die ons ontzettend vriendelijk verwelkomt. De modder van ons afspuiten is niet nodig, maar wel vraagt ze of we onze bemodderde wandelschoenen en wandelstokken in het voorportaal achter willen laten. We trekken de schoenen uit en worden dan naar een zeer ruime kamer gebracht aan de voorzijde van het gebouw en met uitzicht op de Coulagh Bay! Theresa is er van op de hoogte dat Kate gisteravond al voor twee avonden voor ons een tafel heeft gereserveerd in de 'pub'. Ze vertelt dat het geen pub is maar een eettentje met de naam Cindy waar we vanuit het centrum zojuist al aan langs zijn gekomen. Deze is nog maar kort geleden geopend en ze vraagt ons om haar te laten weten wat we ervan vinden.
De kamer is ruim maar simpel, Bert vind alleen de twee rechte stoelen nogal oncomfortabel om de avond op door te brengen. Beneden in het voorportaal heeft hij echter prima plastic tuinstoelen zien staan en haalt er daar eentje van naar boven. Met een kussentje erin zitten deze prima en hoeft hij de komende avonden niet op het bed te hangen om een boek te lezen.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben begeven we ons naar het dorp waar we in een pub een pilsje gaan drinken. Samen met een stel Ieren kijken we er naar wat blijkbaar een beladen wedstrijd is van iets wat lijkt op een mengelmoes van handbal-voetbal-rugby. We begrijpen niets van het spel maar het is wel gezellig in de pub. Vervolgens zoeken we Cindy op om wat te gaan eten. Cindy ligt aan de weg tussen de B&B en de supermarkt, dus lekker dichtbij. Hier is er geen pub dichtbij waar zoals in Castletownbere de drankjes vandaan komen, dus houden we het bij het tafelwater. De enkele lokale gasten brengen er zelf een flesje wijn mee. Dat zou bij ons ondenkbaar zijn.
Terug in het Coulagh Bay House komt Theresa vragen of wij lekker hebben gegeten. Wel, wat ons betreft is het een duidelijke 'nee'. Cindy richt zich vooral op vegetarisch eten en bij alles wat we willen bestellen wordt verteld dat ze er ook een vegetarische versie van hebben. Heel irritant wat ons betreft. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een champignonsoep en een 'Holland Burger' met frites. Ik vond de soep vooraf wel heel lekker, maar de burger was toch echt niet smakelijk. Evenals de patatten. Waar ze die in bakken geen idee, maar Bert heeft zijn bord maar half leeggegeten en dat zegt genoeg.
Theresa lacht een beetje. Dit had ze wel verwacht volgens mij. Waar we heel erg blij van worden is dat ze ons aanbied om morgen zelf voor ons te koken. Dat doet ze niet voor alle gasten, dat is haar te veel werk, maar omdat wij er twee nachten zijn wil ze wel voor ons tweetjes koken zodat we niet nog eens naar 'Cindy' hoeven. Dat aanbod nemen we zeer dankbaar aan, vooral als ze vraagt of ze dan een Irish Stew voor ons mag maken. YES PLEASE!
Terug op onze kamer bellen we weer eens even met het thuisfront. Daarna worden er wat wasjes gedaan en proberen we de wandeluitrusting weer droog te krijgen na deze natte wandeldag. Even later hangt de voorraad wandelsokken over de rechte stoelen te drogen. Hopelijk kunnen we ze morgen weer aan want ook de sokken die we gisteren in Dursey Sound al hebben gewassen zijn vandaag niet nog niet droog geworden.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route