Castletownbere - Knockgour - Allihies - Garinish Bay - Garinish Dursey Sound
Overnachting: Garinish, Harbour View B&B
27 Km - 800 Hm
Vrijdag 15 juni 2018
Vanmorgen liep de wekker om 7 uur af. We hebben weer heerlijk geslapen en na de rustdag van gisteren zijn we vol energie om aan een nieuwe uitdagende wandeldag te beginnen. Om 7:45 lopen we naar beneden voor ons ontbijt, bestaande uit 3 heerlijke kleine pannenkoekjes met vers fruit. Het Nederlandse stel en de Engelsprekende vrouwen schuiven aan bij het ontbijt als wij net klaar zijn, zij gaan vandaag maar tot Allihies en hoeven dan ook niet zo vroeg te vertrekken.
Dan leveren we de koffers af voor transport naar de volgende B&B en vertrekken we richting de supermarkt voor ons lunchpakket. Water en brood, de overige zaken hebben we gisteren al ruim ingeslagen.
Het weer zal vandaag wisselvallig zijn. Ook zon, maar vooral veel bewolking en mogelijk ook regenbuien. Perfect wandelweer dus! Het wordt vandaag een lange dag en een pittige uitdaging, we hebben 27Km te gaan en daarbij 800 hoogtemeters af te leggen.
Het traject gaat eerst door een bosrijke omgeving, daarna omhoog het Slieve Mishkisgebergte in waarbij we het Beara schiereiland oversteken naar de andere kant over de hellingen van de Knockgour. Aan de andere zijde zijn de oude kopermijnen te vinden rond het dorpje Allihies waar we aan langs lopen. Vanaf Allihies gaan we verder langs de kust en daarna de laatste heuvels over naar het staarteind van het schiereiland. Daar ligt de Dursey Sound, een smal stukje oceaan tussen het vaste land en Dursey Island. Dat eiland willen we morgen bezoeken.
We pakken in het centrum de Beara Way markeringen weer op en lopen voor de laatste keer langs het marktplein en door de mooie straat met kleurrijke gevels. Bij het kruispunt waar we gisteren linksaf zijn gegaan naar de kust, gaan we nu rechtsaf een asfaltweg omhoog.
Al snel laten we Castletownbere achter ons. We stijgen gestadig en krijgen prachtige uitzichten over de baai en het dorp. Na een stevige klim wordt de asfaltweg vlakker en even later slaan we linksaf naar een smaller asfaltweggetje. Ook deze gaat omhoog maar veel geleidelijker, zodat we even lekker door kunnen stappen en al snel de eerste kilometers achter ons te laten.
Het lekkere loopritme wordt even later onderbroken als we een bord naast de weg zien staan die rechtsaf naar een 'Stone Circle' wijst. Daar, middenin in een weiland zien we inderdaad weer een steencirkel. En nog wel een hele mooie, dat moet natuurlijk wel even bezocht worden. Van deze Stone Circle's en solitaire staande stenen gaan we er nog veel zien de komende dagen, je vindt ze hier evenveel als bij ons in Drenthe de hunebedden.
Bij een volgende splitsing krijgen we de keuze om rechtdoor te gaan of linksaf. Rechts is nog even asfalt en daarna een bergpaadje door het veen dat onder natte omstandigheden slecht begaanbaar is. Links is de alternatieve route, verder over asfaltweggetjes. Aangezien het mogelijk nat is op de hellingen en de route vandaag toch wel heel lang, besluiten we ons lekkere vlotte wandeltempo vast te houden en de alternatieve route te nemen. Qua afstand maakt het niet veel uit, misschien een dikke kilometer minder, maar wat snelheid betreft zijn we dan beter af om vanmorgen al zo veel mogelijk kilometers weg te stappen.
Op de alternatieve route komen we geen markeringen tegen, volgens de kaart is er de komende 4 kilometer maar één weg en dat zou dus geen probleem op moeten leveren. Bert ziet op de kaart dat we nog een zijweg naar rechts krijgen waar wat huizen zijn ingetekend bij Teernahillane, daarna moeten we doorlopen tot een haakse bocht naar links. 500m verderop is dan een splitsing waarop we rechtsaf de bergen ingaan.
Het is heerlijk wandelweer, door het dunne grijze wolkendek is het niet te warm als we in een stevig ritme doorstappen. Het weggetje gaat alsmaar op en neer en de uitzichten zijn soms geweldig mooi.
Al met al gaan we steeds hoger en komen we op een prachtig plateau aan. Daar zien we een gigantisch groot veengebied, helemaal wit gekleurd door de witte pluisbolletjes van het bloeiende veenpluis met op de achtergrond de bergtoppen richting Castletownbere. Dit is genieten!
Eindelijk gaan we dan een stukje afdalen naar een dal met wat verspreid staande huizen en gaan we een meer bosrijke omgeving in. Even later passeren we de weg naar rechts naar een rijtje vakantiewoningen bij Teernahillane, en dalen verder af. Volgens Bert moeten we nog een kilometer tot we een haakse bocht naar links krijgen, daarna volgt de T-splitsing waar we het asfalt gaan verlaten.
En inderdaad is er later een haakse bocht linksaf en in de verwachting nog 500m te moeten gaan, lopen we door. Weer bergop. Na een hele tijd wandelen begint Bert te twijfelen of we geen afslag hebben gemist. Er lijkt maar geen einde te komen aan de asfaltweg. We bereiken op dat moment een ommuurde boerenerf en gaan even op het muurtje zitten om de wandelkaart nog eens goed te bestuderen...
De topografische kaarten zijn niet zo exact als we in Nederland gewend zijn, maar de haakse bocht is toch duidelijk herkenbaar en dan zouden we nu echt veel te ver doorgelopen zijn. Helaas, we besluiten om toch maar terug te keren en te zoeken naar een afslag die we gemist hebben. Mogelijk is het weer een overgroeit pad zoals we hier meer tegen zijn gekomen waardoor we dat hebben gemist?
Nog eens gaan we de heuvels op en neer in omgekeerde richting, tot we opnieuw bij de zijweg bij Teernahillane staan. En nergens een zijweg gezien. Dit punt is echter wel goed terug te vinden op de kaart, we weten waar we zijn, maar niet waar we naar toe moeten.
Op dat moment komt er net een wagen uit de zijweg rijden. Bert gebaart de bestuurder om even te stoppen, legt zijn kaart en zijn probleem voor. Het antwoord laat niets aan onduidelijkheid over, echt toch gewoon de asfaltweg aanhouden tot aan een splitsing met daarbij een groot informatiebord. Kan niet missen.
Dus wij weer terug, en weer voorbij de ommuurde boerderij, blijkt dat we nog maar 200m verder hadden hoeven lopen om de bocht naar links te vinden bij een splitsing waar de andere tak van de Beara Way er weer bij komt. We waren er nagenoeg! Nu hebben we ruim 3Km extra op en neer gelopen, de 27Km van vandaag worden er 30!
En 500m na de splitsing is er inderdaad het informatiebord bij een T-splitsing waar we rechts omhoog gaan. Bij het bord zien we de twee Engelstalige dames. Ze zijn later dan wij uit de B&B vertrokken, hebben waarschijnlijk de hoofdroute door het veen gedaan, en hebben ons dus ongezien ingehaald terwijl wij de asfaltweg op en neer zijn gelopen.
We zijn al lang blij dat we de juiste weg weer te pakken hebben, dus slaan we rechtsaf waar nu weer wel duidelijke Beara Way markeringen zijn. Het begint als karrenspoor en gelijk zien we langs het pad een enorme plant staan met een hele leuke bloeiwijze onder de grote bladeren. (We herkennen het niet gelijk maar eenmaal thuis via internet contacten is de mogelijk geopperd dat het een Gunnerasoort zou moeten zijn. Dank je Wies!)
Nu we de juiste afslag hebben gevonden is het weer duidelijk, even later gaan we rechtsaf een smal pad omhoog en beginnen we aan een loeizware klim. Al snel loopt het pad het bos in en volgt er een ontzettend steile helling omhoog naar de bergrug van de Knockgour. Maar met het winnen aan hoogte neemt ook het uitzicht toe daar waar we wat open plekken in het bos tegenkomen.
Als we nagenoeg op hoogte zijn is er een splitsing met een pad naar links, volgens het erbij geplaatste bordje gaat dit naar een uitzichtpunt en het lijkt tamelijk vlak te verlopen. Het lijkt ons een goed idee om de klimspieren even rust te geven en daar maar even te gaan kijken. We hoeven niet ver, we ronden een berghelling en komen dan inderdaad bij een prachtig uitzichtplekje aan. Wel jammer dat de bewolking het zicht wat beperkt, maar toch kunnen we in de verte de oceaan nog zien liggen.
Terug op het hoofdpad leggen we de laatste hoogtemeters af en net als we de bergrug oversteken komt de zon er door! Precies op tijd, want wat we hier te zien krijgen is adembenemend. Alle gedane inspanningen om hier te komen zijn snel vergeten. Rechts achter de berghelling moet Allihies liggen, maar links kijken uit we over het laatste stukje van het Beara schiereiland. Die heuvels gaan we later vanmiddag nog overheen op weg naar het uiterste puntje bij Garinish en Dursey Sound. In de verte zien we zelfs al wat heuveltoppen van Dursey Island, de bestemming voor morgen.
Vanaf hier loopt een mooi karrenspoor heel geleidelijk omlaag. Nadat we een bosje passeren wordt het uitzicht nog mooier en zien we ook Allihies liggen met daar achter de bergketen waar we over twee dagen overheen moeten trekken.
Bij een splitsing gaat rechts een weg omhoog naar het 488m hoge topje van de Knockgour. We zijn zo onder de indruk van de vergezichten dat we besluiten daar rechts een stukje in te lopen en een mooi lunchplekje te zoeken. Dat vinden we al snel, heerlijk in de zon. Beschutting tegen de sterke wind hebben we niet, dus houden we de winddichte softshells maar aan.
We smeren de vanmorgen vers gehaalde broodjes en krijgen onder het eten geen genoeg van het uitzicht. Beneden aan de kust bij Allihies zien we dat daar zelfs een zandstrand ligt. Volgens de kaart gaan we straks naar het dorpje afdalen en dan langs het strand richting de heuveltoppen.
De wandelroute omlaag via het karrenspoor in de zon is heerlijk lopen, heel geleidelijk gaat het omlaag met voordurend de vergezichten voor ons. Bijna beneden gaat het verder als asfaltweggetje nu we Allihies naderen.
Waar het asfalt wordt gaat het ook gelijk minder steil omlaag en lopen we even tussen hoge hagen en muren door met schitterende begroeiingen. Vooral het uitzicht naar rechts, naar de bergketen achter Allihies, is hier heel mooi en onder het lopen proberen we al te kijken waar we over twee dagen op die berghellingen omhoog zullen gaan.
Dat asfalt is echter maar een kort stukje want de Beara Way heeft nog een hele mooie route via stenige paden in petto voor we het dorp bereiken. Het gaat rechtsaf en we lopen dan langs een oude toren die een kopermijn ingang aangeeft en waar we er ook nog meer van gaan zien.
Wanneer we langs een boerderij lopen komt een hondje keffend en kwispelend op Bert afgerend. Bert begroet het diertje en aait het even, daarna ben ik aan de beurt. Zodra het beestje zijn/haar aandacht heeft gehad is het klaar en loopt het terug het erf op.
Via een leuk stenen boogbruggetje steken we een stroompje over en klimmen het laatste stukje tussen gestapelde stenen muren door naar de kustweg bij Allihies.
Op de hoofdweg aangekomen gaan we linksaf, we zijn dan aan de rand van het dorp maar gaan vandaag niet het dorp in. Wat we nu nog moeten afleggen naar Dursey Sound, dat lopen we over twee dagen ook tot hiernaantoe weer terug en gaan dan wel door Allihies komen. Voor vandaag is de afstand, zeker met de omweg die we hebben gemaakt, meer dan genoeg. We laten het dorp voor wat het is.
Het is maar een kort eindje op de hoofdweg voor we rechts een halverharde weg inslaan richting de kust. Even later steken we een brede beek over en leggen dan het laatste stukje af tot aan het zandstrand. Bij het strand zien we ook de eerste camping die we in Ierland tegen zijn gekomen.
Daar komt ons een Nederlands echtpaar tegemoet onderweg van Dursey naar Allihies. Als ze horen dat wij naar Dursey Sound gaan vertellen ze dat het nog een kilometer of 6 lopen is, reken maar op minimaal nog 2,5 uur!
Ze vertellen dat het eerst een prachtig maar zwaar stuk door schapenweiden met hoog nat gras langs de rotskust is, dan een stukje vlak karrenspoor, maar daarna gaan we een zeer steile klim door schapenweiden de bergen in krijgen. Ze vragen ook of we in het Harbour View bij Kate overnachten. Dat beamen we en daarop krijgen we mee dat ons dan een geweldig goede maaltijd te wachten staat. Waar hebben we dat meer gehoord?
We zien echter ook dat het heel snel behoorlijk donker wordt in de lucht boven zee. Het komt ook dichterbij en dat zou wel eens nattigheid kunnen betekenen. We zien maar af van een wandeling over het verder verlaten strandje en vervolgen op het pad achter het strand langs.
Het pad gaat dan echt tot aan de mooie rotskust en net als ik daar even over de baai naar Allihies sta uit te kijken roept Bert dat ik maar beter even de andere kant op kan kijken. Daar komt vanaf Dursey een ware regenmuur in hoog tempo op ons af. Snel doen we de rugzakken af en trekken de regenjassen en -broeken aan terwijl de wind sterker wordt. Als we zelf zijn ingepakt rest nog de regenhoes over de rugzakken, maar dan zitten we ook al middenin een hoosbui.
Dik ingepakt in de regenkleding lopen we verder en verlaten de weg om via een smal paadje de weilanden in te gaan. Hier vinden we overal weer de inmiddels bekende stile's, de overstapjes om ons van de ene in de andere weide te brengen. De Hollanders hebben gelijk, in de stromende regen lopen we door kniehoog en kletsnat gras. Het zijn zware meters.
Nadat we een diepe kloof omlaag zijn gegaan waar we een beekje oversteken, klimmen we weer uit de kloof en dan wordt het ook al weer nagenoeg droog. Het zijn dus maar buien. We houden de regenbroeken toch nog maar even aan, want die houden de broekspijpen ook mooi droog in het natte gras.
Dan wordt het echt mooi, het paadje door de weide gaat nu helemaal naar het randje van de rotskust en gaat er langere tijd pal aan de kust verder. Met het geraas van de wind en het lawaai van de golven die op de kust slaan lopen we rustig aan door, hier kan ik echt van genieten. Ik hoef me ook niet te haasten, want Bert is al weer druk met de camera nu het wat droger is geworden.
Net als de lucht weer opklaart steken we een stile over bij een paar rotsblokken. We zijn al meer dan 6 uur onderweg en dit lijkt ons een prima gelegenheid om nog even te pauzeren voor we straks de beloofde zware klim aan gaan vallen. De capuchon kan weer af en de regenjassen mogen weer los terwijl we naar het geluid van de brekende golven luisteren en over de Garinish Bay naar Allihies kijken. Voor ons zien we de heuveltoppen die we nog moeten beklimmen, dus maken we de pauze niet te lang.
Na nog een tijdje de kustlijn gevolgd te hebben gaat het weer landinwaarts en via een volgende stile komen we op een asfaltweggetje terecht. Het is een verademing om even weer lekker te kunnen stappen zonder het hoge gras. We krijgen het zelfs weer warm nu de wind meer gaat liggen.
De weg gaat licht omhoog en volgt daarna bijna waterpas de hellingen onderlangs de heuvels. Hier lopen we niet meer pal langs het water maar het uitzicht op de kust en de baai is evengoed fantastisch. Voor ons zien we steeds meer van de Atlantische oceaan waar nog steeds donkere wolken over trekken.
Ook dit asfalt wordt maar weinig bereden gezien de middenberm van gras. De weg gaat langs enkele verspreid staande huizen en boerderijen en eindigt dan bij een cottage pal boven de steile kust.
Bij de oprit naar de cottage moeten we linksaf weer een stile overklimmen en staan dan aan de voet van een steile berghelling. Dit is de schapenweide waardoorheen we nu omhoog moeten. Het Nederlandse echtpaar had het al aangegeven, dit is een zeer steile en zware klim. Halverwege de helling wordt het even iets vlakker voor het opnieuw omhoog gaat, daar lopen zo veel schapenpaadjes door elkaar heen dat we niet meer zien welke we moeten hebben. We zien ook geen gele palen meer om te volgen. Omdat we straks over de bergrug naar rechts gaan stelt Bert voor om maar gewoon schuin rechts omhoog te blijven klimmen, dan gaan we vanzelf wel ergens weer een markering zien.
Bijna boven aangekomen in een kommetje tussen twee topjes zien we inderdaad meer naar links een gele markeringspaal en vanaf daar een duidelijker pad naar rechts. We blijven doorgaan door het gras tot we bij het pad aansluiten en volgen deze over de berghellingen. Het is een prima rotsachtig paadje, maar er zijn ook weer drassige stukken die het lopen bemoeilijken terwijl we op en neer de ene na de andere helling ronden.
Na weer een pittig stukje zien we dat we gaan afdalen naar een zadel tussen de laatste twee toppen. Daar loopt een karrenspoor over het zadel die we daarna rechts omlaag langs de berghelling gaan volgen. Dat vooruitzicht geeft weer extra energie en we beginnen aan de afdaling. Via meer overstapjes komen we in een vlak deel voor het karrenspoor, daar blijkt het weer sompig veengebied te zijn. We zoeken een zo droog mogelijke route en dan eindelijk, zijn we bij de weg en is het gedaan met het klimwerk. Denken we...
Rechts om de laatste heuvel lopend, de Canalmore, krijgen we al een geweldig uitzicht op de haven in de baai bij Garinish. Een van de gebouwen daar ergens in de bocht moet de B&B zijn met uizicht op deze haven. De naam 'Harbour View' zegt natuurlijk genoeg. De heuvels die we daar achter nog weer zien zijn een voorproefje voor morgen. Dat zijn de toppen van Dursey Island!
Zodra we langs het eerste huis lopen wordt het weer asfalt. Maar, helaas, niet vlak maar weer op en neer gaand met nog een paar pittige hellingen! Dat moet normaal geen probleem zijn, maar na 30Km en 800 hoogtemeters is de energie wel een beetje op. Het weggetje komt uit bij de hoofdweg en die moeten we dan rechtsaf volgen tot aan de Harbour View B&B. Ook dit lijkt nu eindeloos ver en nadat we richting de haven afdalen gaat het ook nog weer eens lange tijd omhoog. Dan, eindelijk, zien we de B&B op een onmogelijk afgelegen plekje op het puntje van het Beara schiereiland.
De gastvrijheid en hartelijkheid is overal geweldig in Ierland. Kate, (Catherine O'Sullivan), legt er nog een schepje bovenop. Terwijl ze ons naar de kamer brengt met uitzicht over de haven en de Garinish Bay laat ze ons in de gang een koelkast zien en doet deze open. Als jullie straks zijn opgeknapt kun je hier een Budweiser of Heineken vinden, maar ook een flesje wijn of fris mag je naar behoefte pakken. Onthouden wat je gebruikt, dat rekenen we bij vertrek dan wel af.
Dat laten we ons geen twee keer zeggen, na een lekkere douche verplaatsen we ons naar het eet/lounge gedeelte en bedienen ons van een ijskoud flesje Budweiser. Dat hebben we wel verdient na deze lange dag. Hopelijk gaat het morgen wat meevallen met de benen, deze combinatie van afstand en hoogte hebben we nog nooit eerder afgelegd.
Na alle lovende woorden over Kate's kookkunsten zijn we benieuwd naar de telefonisch doorgegeven Irish Stew die we gaan krijgen. Rond zessen dekt Kate's man de tafel en nodigt ons uit om bij het raam met uizicht over de haven te gaan zitten. We hebben vaker Stew gegeten, vooral in Schotland, en dat is altijd goed en steeds weer net anders. Maar wat hier krijgen, dit is de beste Stew die wij ooit hebben gegeten. De vele lovende woorden waren dus terecht!
Na deze heerlijke schotel geeft ze aan dat ze nog een verrassing voor ons heeft en zet als afsluiter een punt appelgebak met slagroom voor ons neer. Duitsland en Oostenrijk staan bekent om hun 'Apfelstrudel', maar wat ons betreft mogen alle Duitsers en Oostenrijkers bij Kate aankloppen voor een lesje in de bereiding van 'Apfelstrudel'! Tonnetje rond en soezerig vertrekken we naar onze kamer om daar op bed voor het raam te zitten met een boek, en ondertussen naar de tot laat in de avond binnenvarende vissersschepen te kijken.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route