Castletownbere - Bere Island - Castletownbere
Overnachting: Castletownbere, See Breeze B&B
14 Km - 450 Hm
Woensdag 13 juni 2018
Gisteren zijn we in de Sea Breeze B&B aangekomen en we hebben nog twee nachten te gaan op deze prachtige locatie met een super gastvrouw. Vandaag gaan we rondtrekken over Bere Island, een eiland vlak voor de kust van Castletownbere, en onderdeel van de Beara Way wandelroute. Ook morgen overnachten we nog hier omdat we dan een vrije dag tussendoor hebben gepland, mogelijk gaan we dan wat door het vissersdorp en in de omgeving rondlopen.
Bere Island is ruwweg 11 bij 5Km, telt ongeveer 210 inwoners en er wordt geen Iers maar Engels gesproken. Volgens de reisinformatie heeft het eiland drie 'ieniemienie dorpjes', één pub (vandaag gesloten), een leuk bezoekerscentrum en vooral; miljoenen vogels.
Bert heeft heerlijk geslapen, ik wat minder. De hele nacht wat last gehad van de maag en darmen. Maar we staan op tijd omdat we de ferry naar Bere Island willen halen die al om 9 uur vertrekt. De volgende gaat pas om 10:30 en dat vinden we wel erg laat. Het is de eerste grijze vakantiedag en er is voor in de loop van de dag kans op regen gegeven, dus starten we het liefst op tijd.
Na een goed maar snel ontbijt lopen we de 1,5Km richting het centrum van Castletownbere waar we gauw nog wat lunchvoorraad en water inslaan voordat we op de ferry stappen. De veerpond ligt al in de haven en pal tegenover de supermarkt, we hoeven alleen het plein nog maar over te steken. Achteraf hadden we wel wat extra tijd omdat een chauffeur van een Volvo wat moeite had z’n auto correct te parkeren op de ferry. De 4 auto's die er meegenomen kunnen worden moeten achterwaarts het schip oprijden, niet elke chauffeur gaat dat goed af zodat we uiteindelijk met 10 minuten vertraging vertrekken. Niemand die zich er in Ierland erg druk om maakt.
Het is behoorlijk druk op de kleine boot, maar het lijkt erop dat wij vandaag de enige toeristen zijn die al zo vroeg oversteken. Tijdens de overtocht overleggen we met de kaart op schoot nog even wat we vandaag gezien de weersverwachtingen gaan doen. Er zijn twee opties als we de Beara Way aan willen houden, een 24Km en een 14Km versie. In principe gaan we voor de korte variant vanwege de verwachte regen, en, de 14Km met heen en terug van de B&B naar Castletownbere maakt het toch al weer 17Km. Als we vanavond in het vissersdorpje gaan eten komt daar ook weer 3Km bij. We vinden het wel genoeg.
Bere Island ligt voor de toegang van de Bantry baai vanuit de oceaan en dicht onder de kust. Het water tussen de kust en het eiland wordt Bere Haven genoemd en dat is maar een smal stukje zodat we al snel aanleggen bij de pier aan de overzijde van het water.
Dikke grijze wolken trekken over als we van de boot stappen en achteromkijkend zien we nauwelijks nog iets van de bergen op het Beara schiereiland. Ze zijn volledig ingepakt. Vanaf de pier wordt de Beara Way al weer aangegeven dus pakken we de route eenvoudig weer op.
Auto's op het eiland zijn vrijgesteld van wegenbelasting en hoeven ook aan geen enkele regel te voldoen zolang ze het eiland niet verlaten. Zo hebben ze geen kentekenplaten en we hebben er slechts één auto gezien met deugdelijke verlichting. De meesten rijden rond met roestgaten en met een gebrek aan verlichtingarmaturen voor of achterop de wagen. Al op de pier zien we de eerste wrakken en ook veel op platte banden. Die wagens worden er gewoon achtergelaten en kunnen er jarenlang blijven staan.
Dit zien we eigenlijk overal wel in Ierland tijdens de wandeltocht, als een auto het begeeft parkeer je de oude in een hoekje van de tuin of langs de kant van de weg in een bosje en haal je een volgende wagen op. Vaak zien we bij woningen zo maar drie of veel meer wrakken staan, soms volledig overwoekerd.
De weg vanuit de haven loopt licht omhoog en komt uit bij een splitsing met de hoofdweg die helemaal van west naar oost over het eiland loopt. Gezien het onkruid dat er door het asfalt komt wordt de weg maar weinig bereden. We gaan rechtsaf en lopen de weg helemaal uit om naar het meest westelijke puntje van Bere Island te gaan. Naar Ardnakinna Point.
Bij een laatste woning gaat de weg verder als karrenspoor en steken we weer een stile over. Zelfs op het eiland zijn dit dezelfde als op de vaste wal. We zijn weer in schapengebied en net als de vorige dagen moeten we onze weg zoeken over het met schapenuitwerpselen geplaveide pad. Na een paar dagen wen je daar wel aan en wordt je vanzelf minder kritisch over waar je precies instapt.
Nu we meer richting de Atlantische Oceaan gaan zien we overal de restanten van bunkers en vestigingwerken, waarvan er een zo bijzonder vormgegeven is dat we even een zijweggetje ingaan om dat van dichterbij te bekijken. Deze lijkt nu dienst te doen als schaapskooi.
Na een mislukte Franse invasie in 1796 zijn er in 1805 en 1898 verschillende verdedigingswerken op het eiland gebouwd om de Bantry Bay met zijn diepe ankerplaats mogelijkheden te beschermen. Gedurende de eerste wereldoorlog sloot de Amerikaanse marine zich bij de Engelsen aan en zijn hier drie oorlogsbodems en elf onderzeeërs gestationeerd in Bere Haven. Ook is er een marinevliegveld aangelegd. Deze drie slagschepen, de Utah, Nevada en Oklahoma, zijn later in WO-II in Pearl Harbour door de Japanners tot zinken gebracht.
Nadat we aanvankelijk wat omhoog zijn gegaan gaat het daarna weer omlaag via een schapenpaadje. Steeds dichter naar de kustlijn van het eiland. Jammer van het grauwe weer, vanaf hier is steile rotskust van het Beara schiereiland erg mooi om te zien maar vandaag met een grijze sluier.
Een tijdlang lopen we langs de kustrand, daarna gaat het meer landinwaarts en omhoog. Een heel leuk smal pad dat duidelijk veel belopen wordt en goed te volgen is. Het wordt ook alsmaar steiler, in een deel zelf zo steil dat er traptreden zijn aangelegd.
Bij een steile rotshelling komen we op een breed graspad uit en volgen deze met haarspeldbochten steeds verder omhoog. Een stevig klim en het is snel duidelijk dat we in de buurt van de oceaan komen want de wind neemt sterk toe. Bert doet zijn capuchon op om te voorkomen dat zijn pet van zijn hoofd waait.
Het uitzicht op de rotskust aan de overzijde wordt steeds mooier en op dat moment komen er ook een paar vissersboten de Bantry Bay invaren. Dat maakt het plaatje compleet.
We zijn op weg naar het uiterste puntje van het eiland waar de Ardnakinna vuurtoren moet staan, om daarna over de bergtoppen van het eiland weer naar het oosten te trekken. Voor de terugweg kunnen we de 14Km route aanhouden of op elk moment afdalen naar de 'hoofdweg' en deze terug nemen tot aan de Ferry.
Na een laatste lange klim lopen we tussen twee rotswanden door en zijn dan op het hoogste punt van het pad. Niet eerder dan daar zien we de vuurtoren waar we dan al bijna zijn. Deze Ardnakinna vuurtoren is nog steeds in gebruik voor het scheepvaartverkeer dat daar de Bantry Bay in- en uitgaat.
Nadat we de vuurtoren hebben bekeken lopen we nog een heuveltje omhoog naar een uitzichtpunt. Daar staan we op slechts enkele meters van de oceaan bovenop de ook hier loodrecht omlaag lopende rotskust. We zijn nu op Ardnakinna Point, met uitzicht op de schitterende Shee Head, een landtong die voor ons uit de zee insteekt.
De wind is hier heftig, maar dat past er wel een beetje bij op deze locatie met alleen rotskusten en de wijde oceaan in zicht. Dit is zo bijzonder dat ik mijn mobiel uit de rugzak haal om te kijken of hier dekking is. Dat blijkt het geval te zijn dus maak ik even een foto voor de dochters om weer eens iets van ons te laten horen. (De meiden delen de foto wederom op het forum van JacoPlaza waar Bert actief is en waar veel forumleden onze wandelavonturen volgen.)
Vanaf hier gaan we in tegengestelde richting het eiland over, en nu niet langs de kust maar midden over het eiland over de verschillende bergtopjes. Al na de eerste meters klimmen wordt het uitzicht beter en zien we rechts nog een mooie landtong de oceaan insteken. Volgens de kaart is dit de Doonbeg Head. Daar op het hoogste punt ligt nog een Fort, we gaan er echter vandaag niet aan toe komen.
Het is een prachtig bergpaadje omhoog die we 2Km volgen tot op het eerste topje op 240m hoogte. Er zitten leuke smalle gedeelten in maar ook nu weer venige delen afgewisseld met rotsgrond. Het uitzicht is vandaag dan wel belemmerd maar toch nog zo mooi dat we wel elke paar meter de neiging hebben om even te stoppen en rond te kijken.
Er is nu sprake van wat lichte motregen maar verder valt het mee. De wind is op hoogte zo mogelijk nog sterker, maar in deze looprichting komt de storm van achteren dus hebben we er vooralsnog weinig last van. Wel kan Bert nu eens wat minder foto's maken, hij kan zijn lens niet goed droog houden en de foto's die hij nog wel maakt worden vooral met de wind in de rug genomen.
Tot aan de lunch houden we het nog enigermate droog en bereiken rond die tijd de eerste bergtop. Het op een na hoogste topje van het Bere Island. Op deze top staat een oude ruïne van een vuurtoren waarachter we beschutting vinden tegen de stevige wind. Deze vuurtoren stamt nog uit de tijd van Napoleon. We halen de zitkussentjes uit de rugzakken en beginnen de broodjes te smeren. Daarbij hebben we een prachtig uitzicht op de haven van Castletownbere en meer naar rechts de Sea Breeze B&B waar we drie nachten verblijven. Opnieuw vinden we het jammer dat het zicht vandaag nog steeds beperkt is.
Vanachter de hoge torenmuur zien we dat het slechter wordt maar merken er nog niet zo veel van behalve dat het ook kouder wordt. Op het moment dat we achter de beschutting vandaan komen om verder te wandelen worden we gegrepen door de storm en de kou en trekken we snel de capuchons over de hoofden. De wind komt nog van achteren zodat we er zo weer even tegen kunnen tijdens de volgende afdaling.
We dalen af naar een zadel tussen deze en de volgende bergtop, daar gaan we de hoogste top van het eiland beklimmen. De 267m hoge Knockanallig. Eigenlijk gaat de 14Km versie vanaf de zadel links omlaag naar de kustweg, maar we zijn nog maar net na de middag en we hebben alle tijd om deze bergtop nog mee te nemen. Bij de afdaling naar de zadel lijkt deze berg dichtbij, het is echter een lange weg omhoog via een route die eerst rechts om de berg heen loopt.
De route gaat over prima beloopbare bergpaden en vooral karrensporen. Met de wind in de rug en de lichte regen van achteren is het er nog fijn lopen. Daarna gaat de route steiler omhoog richting de top en draait het pad naar links. Daar is het lastiger met wind en regen maar we gaan tevens een prachtig rotsgebied in zodat we regelmatig beschutting vinden tussen de hoge rotswanden.
Na een zware klim lopen we net onder topje van de Knockanallig langs en dan verder over de bergrug naar het lagere topje van de Coomstooka als het steeds harder begint te regenen. Op de 248m hoge Coomstooka staat een groot wit topkruis die we nog willen bezoeken, maar de regen wordt met de minuut heftiger. We komen nog bij het kruis maar de wandelbroeken zijn dan al doorweekt.
Snel zoeken we wat beschutting bij een bankje om ook de regenbroeken aan te trekken. De zware regen komt nog steeds van achteren en met de pas nieuw aangeschafte regenbroeken die we nu voor het eerst dragen en met de capuchon over de petten zijn we weer goed gewapend tegen de elementen. Eigenlijk hadden we de broeken beter een half uurtje eerder aan kunnen doen, maar deze ademende regenbroeken werken zeer goed en ook onder de regenkleding drogen de wandelbroeken al snel weer op. Bert probeert nog snel een foto van het topkruis te maken maar moet zich in allerlei bochten wringen om de lens niet te nat te krijgen.
Het uitzicht naar de kust is volledig verdwenen en het hoost nu echt. Wat ons betreft is het daarmee genoeg en we besluiten om de berg aan de andere zijde af te dalen naar de volgende zadel en daar een weg linksaf omlaag naar de kustweg te zoeken. Het is weer een prima karrenspoor omlaag naar de zadel. Tijdens de afdaling zijn we blij dat we de stortregen nog steeds in de rug hebben, en eenmaal op het zadel aangekomen is er inderdaad een weg links omlaag, maar krijgen we de regen van opzij en trekt de wind zwaar aan de capuchons.
Bijna beneden komen we bij een splitsing met een asfaltweg, we gaan links verder omlaag tot het weggetje ons bij de hoofdweg brengt. Daar gaat het andermaal linksaf en kunnen we deze weg, die op en neer de kustlijn volgt, aanhouden tot de afslag naar de haven.
Onder het lopen maken we een inschatting van de nog resterende looptijd tot aan de veerpont. We komen tot de conclusie dat als we een hoog tempo kunnen maken, minimaal 5,5Km per uur en dat vol kunnen houden, dat we dan nog net op tijd de Ferry van half 3 kunnen halen. Anders moeten we straks 1,5 uur op de betonnen kade in een soort wachthuisje doorbrengen, wachtend op de eerstvolgende mogelijkheid.
Langs de kustweg is ook het Bere Island bezoekerscentrum gevestigd wat erg leuk moet zijn. We komen er inderdaad aan langs maar het ontbreekt aan tijd om er even binnen te stappen. Gelukkig neemt de regen op de terugweg tijdelijk even wat af, want nu lopen we er wel pal tegenin.
Net op tijd voor de ferry van half 3 zijn we bij de haven, we hebben zelfs nog 5 minuten speling! We kunnen dan ook in een keer doorlopen aan boord en zoeken snel de droogte op van de passagiersruimte achterin het schip. Zo snel mogelijk trekken we de kletsnatte regenkleding uit, straks aan de overzijde van Bere Haven zien we wel hoe de omstandigheden dan zijn.
Weer aangeland in de haven van Castletownbere steken we het plein over waar het nog matig doorregent en duiken we de eerste beste Ierse pub in. Het is nog maar drie uur dus we hebben alle tijd om eerst wat op te drogen voordat we de boodschapjes gaan halen in de supermarkt. We zijn niet de enigen die de pub hebben opgezocht, het is er zelfs druk.
Als we weer uit de supermarkt naar buiten komen valt het opnieuw met bakken uit de hemel, dus beginnen we in een vlot tempo aan de 1,5Km terug naar de B&B. Ver komen we echter niet. Vanuit een geparkeerd busje worden we door een man geroepen met de woorden 'get in!'. Instappen denken we nog even? We hadden toch geen duim opgestoken? Zijn toon verraad dat er geen tegenspraak mogelijk is en dus lopen we op de wagen af. Vragend wijst Bert op onze rugzakken en hij zegt deze maar achterin te doen. Bert opent de schuifdeur en stapelt de rugzakken bovenop een lading timmermansgereedschappen.
Als we daarna de voordeur openen om in te stappen zien we nog een belemmering; Op het tweezitbankje naast de bestuurdersstoel ligt een behoorlijk grote hond. 'Gewoon inschuiven, de hond zoekt wel een plekje' is de reactie op onze opgetrokken wenkbrauwen. Bert schuift naar binnen en inderdaad, de hond komt overeind en maakt plaats door zijn poten op het dashboard te zetten. Daarna schuif ik naar binnen en de hond drapeert zich half over ons heen. Nu houden we zelf van honden, maar onder deze natte omstandigheden ruikt de hond op zijn zachtst gezegd niet fris.
Zodra iedereen zit steekt de chauffeur zijn hand uit en stelt zich voor als Michael. 'Maar iedereen noemt mij de Chief' zegt hij er gelijk bij. 'Met zulk weer laat ik niemand lopen, zeg maar waar je heen moet. De Sea Breeze? Oké. Die ken ik want daar ben ik ook de klusjesman' is zijn reactie en begint te rijden. 'Waarschijnlijk heb ik ook jullie kamer daar getimmerd'.
De Chief praat aan een stuk door en verteld dat hij sinds kort een soort ZZP'er is die overal en nergens zijn klusjes doet. Omdat iedereen hem altijd 'Chief' noemt heet zijn bedrijfje nu 'Chief Constructions' zo vertelt hij. Hij wil het ook onmiddellijk bewijzen en haalt onder het rijden een factuur uit het dashboardkastje met een briefhoofd onder die naam.
We zijn ervan overtuigd dat als we niet 2 maar 20Km hadden gemoeten dat hij ons ook weggebracht zou hebben. Ierse gastvrijheid zoals we hier dagelijks wel hebben ervaren. 10 minuten later worden we pal voor de deur afgezet en mogen we de groeten doen aan Noralene.
Bij onze B&B worden we weer hartelijk ontvangen en ze kent 'Michael the Chief' inderdaad. Ook nu biedt ze weer aan ons ’s avonds even naar het centrum te brengen als we gaan eten. We bedanken haar hartelijk, wat een gastvrijheid, maar we besluiten toch zelf naar het dorp te lopen aangezien het inmiddels bijna droog is. Murphy's is ons gisteren goed bevallen dus kiezen we voor de gemakkelijke weg. Na een 'home made burger' nestelen we ons weer op onze kamer voor lui avondje met uitzicht op een stormachtige zee waar eb weer vloed aan het worden is.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route