Adrigole - Hungry Hill - Gortagenerick - Cloontreem - Castletownbere
Overnachting: Castletownbere, See Breeze B&B
23,5 Km - 800 Hm
Dinsdag 12 juni 2018
Even na zevenen stapt Bert uit bed. Zelf moet ik nog even bijkomen. Wat een heerlijke nacht rust na zo’n wandeling en in deze doodstille omgeving. Om 8 uur zitten we aan een prima verzorgd ontbijt. Daarna de koffers inpakken voor transport en de wandeluitrusting verzamelen, en we zijn weer klaar voor de volgende wandeldag die nog zwaarder en uitdagender gaat worden dan gisteren.
De B&B eigenaar haalt alvast de auto want hij gaat ons terugbrengen naar Peg’s shop van alwaar we de Beara Way weer gaan oppakken. Ook neemt hij onze koffers mee om ze af te geven bij onze B&B voor de komende nacht. Dat is voor hem al in de richting en hij wil dan ook gelijk doorrijden naar Castletownbere.
Gisteren toen we werden opgehaald vertelde hij ons dat hij deze auto net had aangeschaft omdat zijn vorige was 'opgeblazen'. Er is echter een probleem want de achterklep van de auto gaat niet open. Er wordt op allerlei knopjes gedrukt en in verschillende volgordes, maar de klep blijft dicht. Na veel uitproberen blijkt dat het raam van de kofferdeksel uiteindelijk wel open gaat en zo worden onze koffers alsnog ingeladen.
Bij Peg’s shop nemen we afscheid van Paul en halen we in het winkeltje wat brood, kaas en water voor in de rugzakken. Vervolgens vertrekken we richting Adrigole en na een kilometer zijn we bij de baai waar we gisteren nog even hebben gezeten. Het is er nu eb en de baai ziet er totaal anders uit dan gisteren met de vele rotsen die boven het water uitsteken.
Op een van de rotsen zien we onze eerste zeehonden van deze vakantie liggen, maar net te ver weg voor een goede foto. Zelfs met de telelens die Bert nog snel tevoorschijn haalt.
Nog maar net onderweg moeten we bij de kade ons al weer van een laag kleding ontdoen, de wolken trekken steeds meer weg en de hemel wordt toenemend blauw. De hele dag houden we wel wat onschuldige wolkjes, het blijft echter droog en het gaat zelfs warm worden vandaag. Dat bepaald mede de routekeuze, hier hebben we namelijk twee opties. Straks gelijk de bergen in en door een veengebied de berghellingen over, of eerst een kleine vijf kilometer de asfaltweg volgen om daarna omhoog te klimmen naar een karrenspoor en het veen overslaan. Bij zeer slecht weer, of als we deze lange etappe in hadden willen korten, hadden we Paul ook kunnen vragen om ons vijf kilometer asfalt te besparen en ons nog een stukje verder mee te nemen richting Castletownbere waar hij toch al moet zijn. Dit is echter niet nodig en we hadden eigenlijk al besloten om ook bij regen er maar gewoon voor te gaan. Via het veengebied dus!
Zo ver het kan blijven we de waterkant volgen maar daarna moeten we toch langs de kustweg tot we bij een brug komen en de Reen River oversteken. Daar gaan we rechtsaf het binnenland in richting de bergen. Het is weer een asfaltweggetje die we 2Km gaan volgen recht op de Hungry Hill af. Met zijn 682m de hoogste berg van de Caha Mountains. De weg gaat heel geleidelijk maar voortdurend omhoog waarbij de vergezichten al snel weer toenemen.
Ook dit dal is weer bijzonder mooi maar weer heel anders dan gisteren. We waren al voorbereid, elke dag van de Beara Way is weer een geheel nieuwe verrassing. Bijna aan het einde van de weg wijst een markering ons linksaf een stile over en een schapenweide in. Deze weide is een behoorlijk steile berghelling die we omhoog gaan klimmen.
Van paal naar paal mogen we zelf weer een route zoeken over de hellingen van de Hungry Hill, eerst vooral steil maar daarna rustiger aan omhoog. We gaan niet naar de top van deze berg, de Beara Way gaat onder de top langs naar een bergrug, een uitloper van de Hungry Hill.
Na een stevig klim bereiken we de top van de bergrug die hier heel breed blijkt te zijn. Het eerste wat ons opvalt zijn de witte wattenbolletjes, hier staat een heel veld van veenpluis in bloei. Daarmee weten we gelijk ook dat dit maar één ding kan betekenen, namelijk veengebied met veel nattigheid. Onze routebeschrijving geeft ook aan hier op te passen voor de glibberige ondergrond.
Verderop zien we een paal en we zoeken ons een zo droog mogelijke route naar die paal, maar daarbij maken we een kijkfout. We komen namelijk voor een diepe greppel te staan waar we niet overheen kunnen. Hadden we bij bovenkomst beter gekeken dan hadden we nog een paal meer naar links zien staan waar we eerst naar toe hadden gemoeten om daarna naar deze paal te lopen. In die route ligt een primitieve brug over deze anders onneembare greppel.
Onze tweede vergissing is dat, nu we zien hoe we hadden moeten lopen, niet teruggaan maar de greppel volgen naar de brug. Niet handig. We zakken er soms tot aan de enkels in het plakkerige veen weg. En dan kiezen we ook nog zorgvuldig de minst natte plekken uit om de voeten neer te zetten.
Maar goed, even later staan we dan toch bij de primitieve brug en zijn we weer op de juiste route. Gelukkig is hier de laatste twee weken geen neerslag gevallen, dat zou het veen nog minder begaanbaar hebben gemaakt. Voorzichtig maken we de oversteek want deze kromme brug ziet er niet erg betrouwbaar uit.
Als we alsnog bij de eerst geziene paal zijn zien we dat het vanaf hier een karrenspoor is die we gaan volgen. Deze gaan we lange tijd aanhouden, alsmaar op en neer over de berghelling van de Hungry Hill waarbij we een groot deel van deze prachtige berg gaan ronden.
Even later is er weer een stile, maar deze keer hoeven we er niet overheen omdat elke vorm van afrastering of hekwerk ontbreekt. Het pad wordt beter begaanbaar en we dalen weer een beetje.
En dan ineens, is er dat geweldig mooie uitzicht over de Bantry Bay naar de Atlantische Oceaan! Wat prachtig is het hier en wat fijn dat de zon vandaag meedoet waardoor het uitzicht nog beter is! En dan ook nog op de voorgrond het Bere Island vlak voor de kust bij Castletownbere. Op dat eiland gaan we morgen een traject van de Beara Way lopen.
We doen de rugzakken even af en maken er maar een pauzemoment van zodat we even rustig rond kunnen kijken naar de contouren van het schiereiland aan de overzijde van de Bantry Bay, de eilanden in de baai, en de drukte op het water met allerlei vissersboten en andere vaartuigen die er heen en weer varen.
Het karrenspoor is even een verademing na de zware klim met aansluitend de veenvlakte, en onder het lopen behouden we het mooie uitzicht tot we weer een hoger gelegen punt bereiken. Daar worden we verrast op weer een heel ander beeld. Vanaf hier zien we het brede dal waarin onze eindbestemming Castletownbere ligt en overzien we het gehele 11Km lange en 5Km brede Bere Island. Het is nu al duidelijk dat het morgen daar op het eiland weer hele mooie wandeltocht gaat worden!
Na een gemoedelijke afdaling over het kronkelende karrenspoor moeten we uitzien naar een markering rechts op de berghelling waar we de weg verlaten en weer gaan klimmen. Het is voor ons de eerste dagen even wennen aan de manier van markeren van de Beara Way, onderstaande foto is daar een mooi voorbeeld van. In het midden boven het karrenspoor is op de foto een gele paal zichtbaar, een tweede paal is te zien linksboven op de rand van de berg. Het is dus zaak om je eigen weg te zoeken over de berghelling van de eerste naar de tweede paal. Sta je echter vlak onder deze berghelling dan zijn de palen soms niet te zien, een kwestie van vooruit kijken dus. Volgens onze routebeschrijving zouden we ook gele markeringen op rotsblokken aantreffen om te helpen, daar hebben we er echter maar heel weinig van gezien.
Nu we weten dat we ongeveer schuin links de berghelling omhoog moeten zoeken we ons een pad tussen de rotsblokken door de Hungry Hill op. Het vage paadje doet sterk denken aan de bergpaadjes in de Alpen en daarop voelen wij ons wel thuis. De eerste paal is snel bereikt, daarna houden we iets meer links aan om ongeveer op de tweede paal af te lopen.
Hier en daar is het een erg smalle doorgang om en tussen de rotsblokken door maar misschien hebben wij ook niet de meest logische weg gevonden tussen de vele schapenpaadjes. Na elke ronding van een rotsblok zien we de paal weer terug en zo kunnen we de juiste richting eenvoudig bepalen, dit lijkt ons erg lastig om te doen bij slecht zicht.
Bij de paal aangekomen zien we een schitterend rotsplateau waar de route ons overheen stuurt, ook hier lijken de rotsen, net als gisteren bij het park, glad gepolijst. (Zouden dit toch, zo zuidelijk, nog gletsjers zijn geweest?)
Het is inmiddels middag geworden, en omdat het plateau zo bijzonder is en het uitzicht geweldig mooi, gaat dit vandaag maar ons lunchplekje worden. We vinden een geschikte plaats maar moeten wel voor onze spulletjes waken omdat de wind tamelijk sterk is. Bert kan zijn zitkussentje nog maar net redden als hij even opstaat en de wind eronder komt.
Dit is een uitzichtpunt waar we ook best een uur of langer zouden kunnen zitten, maar we hebben nog een aardige afstand af te leggen en ook qua hoogtemeters zijn we er nog niet voor vandaag. Bijna met tegenzin ruimen we op en komen we weer in de benen om dan eerst het leuke rotsplateau over te steken.
Het wordt daarna steeds meer een bergpaadje en de route gaat bijna vlak langs de berghelling waarbij we een afrastering volgen. Het uitzicht links in het dal met de vele oude gestapelde muurtjes die de weilanden begrenzen blijft fascinerend, ook al hebben we ze in Schotland al veel vaker gezien.
Beneden zien we ook weer een klein meertje, dat moet Park Lough zijn waar we nog aan langs gaan lopen. En inderdaad gaat het verderop links de berghelling omlaag richting het watertje.
Het paadje omlaag volgt een onlangs herstelde stapelmuur en terwijl we afdalen wordt het alsmaar natter onder de voeten. We hebben weer veengrond gevonden.
Dit wordt nog slechter als we dichter bij het meertje komen, we zakken steeds dieper weg in de modder en zoeken naarstig naar de meest droge route omlaag. Dat is vrijwel zinloos. De enige manier om bij het meertje te komen en de weg die daar loopt te bereiken is gewoon maar doorstappen en vertrouwen op de waterdichtheid van onze (gelukkig hoge B/C-) wandelschoenen.
Bijna beneden is het echt een natte prut maar als we daarna een greppel oversteken staan we op een breed pad en kunnen we de modder een beetje van de schoenen stampen.
Voorlopig gaan we deze weg een tijdje volgen naar rechts over de berghelling van de Hungry Hill, een diep dal in tussen de toppen van deze berg en links de hellingen van de Knocknagree.
In dit steeds smaller wordende dal, de Rossmackowen Commons, ligt de bron van de Rossmackowen River die hier in meerdere kleine stroompjes ontstaat. We blijven maar naar rechts de bergcontouren volgen en het gaat weer een tijdlang omhoog tot waar het dal eindigt en het voor ons zeer steil wordt.
Daar ligt een brug over het mooie heldere riviertje die we oversteken. Daarbij worden de hellingen van de Hungry Hill verruilt voor die van de Knocknagree terwijl we in de tegenovergestelde richting het dal weer uitlopen.
En weer gaat het omhoog naar een volgende markeringspaal en als het vlakker wordt is het andermaal drassige grond waar we een weg doorheen zoeken. Hier komen heel veel kleine stroompjes van de berghellingen af waar we tussendoor en overheen stappen, waarbij we vooral de stukjes met veel veenpluis proberen te mijden. Daar is het het meest nat.
Na 250m daalt het een beetje en steken we nog een beekje over. Daarna gaat het over de volgende 400m opnieuw omhoog. We blijven onderaan de helling even staan omdat we nergens een markering zien, op de kaart lijkt het pad hier rechtdoor te gaan dus beginnen we maar te stijgen. Halverwege de helling aangekomen zien we alsnog een paal recht voor ons staan, we zijn dus nog op de goede weg.
Vier schapen poseren even voor een foto en kijken ons aan alsof ze er geen vertouwen in hebben dat het goed gaat komen... Há, dan kennen ze deze Groningers nog niet!
Op het hoogste punt krijgen we wat rust, het gaat een tijdlang vlakker lopen door een schapenweide. We komen bij een metalen loopbrug en steken het zoveelste riviertje over, en het is ook zeker nog niet de laatste voor vandaag.
De hele dag al is de omgeving steeds weer verrassend, we zouden eigenlijk overal wel even willen blijven staan om rond te kijken. Bert doet onder het lopen in elk geval zijn best (te) veel foto's te maken.
Na weer een stukje steil omhoog lopend grasland komen we weer op een echt pad uit. We gaan linksaf en kunnen de benen weer even rust gunnen over een vlakke weg. Na nog geen 100m verlaten we het stenige pad ook al weer en ligt er voor ons nog een weide waarin we omhoog gaan klimmen tot aan de top van de bergrug.
Nu mogen we weer een stukje afdalen over nat veen tot we voor een smal diep dalletje staan waar een prachtig watertje doorheen loopt. Deze vinden we op de kaart terug als Owgarriff River. De markeringen laten ons de oever naar links volgen tot we steil af kunnen dalen in het dal naar een brug over het riviertje. Deze steken we over en blijven dan nog even onderin het dal het water naar rechts volgen.
Verderop moeten we het dal echter wel weer uit, dat is een korte klim van slechts 125m maar zo steil dat het ons na de al afgelegde afstand en hoogtemeters van vandaag tamelijk zwaar valt. De benen verzuren even maar gelukkig staan we snel weer op een echt pad.
Volgens de kaart zijn we nu in Gortagenerick en gaan we drie kilometer over paden lopen! We kunnen het ritme weer ophogen en even lekker doorstappen, maar na een vlak gedeelte gaan we nog eens een kilometer lang heel geleidelijk bergop naar de laatste hoge top van vandaag.
Bij aankomst op het hoogste puntje krijgen we een geweldig goed uitzicht op onze eindbestemming Castletownbere en terwijl we daar van genieten volgen we het karrenspoor nog een kilometer omlaag. Hier hebben we 14Km van de te lopen afstand afgelegd en zijn er nog 9,5Km te gaan. Maar de 800 hoogtemeters hebben we nagenoeg wel gehad, dus we schatten dat we nog twee uur vooral afdalend te gaan hebben.
Dan hebben we nog alle tijd en besluiten we uit te kijken naar een plekje om nog even te pauzeren voor we aan de lange afdaling gaan beginnen. Als we even later het pad verlaten en weer een stukje door het veen langs een afrastering omhoog gaan, zien we links een markeringspaal bij een groot rotsblok waar een hele groep vrouwen op zit. Dat moet ook maar ons pauzeplekje worden.
We moeten eerst nog even aan de rots voorbij tot we via een stile de afrastering over kunnen steken, dan keren we aan de andere zijde terug en voegen ons bij de anderen. Het is een groep Ierse dames die ook onderweg zijn naar Castletownbere en als we ons met een diepe zucht na het lastige venige stukje van zoeven laten zakken stellen ze ons gelijk gerust dat dit echt het laatste klimmetje is geweest.
De vrouwen vertrekken weer en laten ons nog even alleen achter, maar met het zicht op Castletownbere beneden ruiken we het einddoel en volgen niet veel later in hun voetsporen. De route is nu vlak en nadat we weer een overstap hebben gehad lopen we over een indrukwekkende hoogvlakte naar Cloontreem via een brede weg.
Ons tempo blijkt hoger te liggen dan van de vrouwengroep en we lopen op ze in en voorbij. Even later wordt er achter ons geroepen en op het moment dat we omkijken is duidelijk dat ze ons bedoelen. En we zien ook gelijk waarom. We zijn net een paar meter voorbij een afslag naar rechts gelopen en daar hadden we in gemoeten. We zijn goed bezig om verkeerd te gaan lopen in onze haast om naar beneden te gaan.
Weer op de juiste weg lopen we tot het einde door en gaan er rechtsaf langs een omheining. Daar blijkt dat de dames toch niet helemaal de waarheid hebben gesproken met 'dit waren de laatste hoogtemeters', want het gaat er een tijdje nog eens behoorlijk omhoog. Maar daar is dan eindelijk de afslag naar links via weer een stile en dalen we af in een bijzonder mooi dal.
Eerst is het nog een heus paadje, steken we via roosters nog een tweetal stroompjes over, en dan wordt het een stenig pad die we daarna alsmaar rechtdoor omlaag kunnen volgen. Deze weg wordt steeds beter en volgt even later de Aghakista River tot we uiteindelijk de kustweg R572 bereiken.
We komen uit bij een prachtige boogbrug waar de Aghakista onderdoor stroomt naar zee. Rechts ligt het centrum van Castletownbere en linksaf gaat richting de Sea Breeze B&B pal aan de hoofdweg en de kust.
Na een pittige wandeltocht van 8 uur zijn we dan in Castletownbere en gaan we eerst maar eens op zoek naar een supermarkt voor wat boodschappen voordat we naar de B&B gaan. We lopen dan ook rechtsaf de laatste 600m tot in het centrum van het dorp. Vanaf de splitsing ligt de B&B nog 900m naar links, dus vanuit het dorp zullen we dan nog 1,5Km extra terug moeten lopen en vanavond nog eens twee keer die afstand erbij om in het dorp te kunnen gaan eten.
Castletownbere is verrassend. Bij binnenkomst zien we de drukke vissershaven en langs de boulevard een hele rij palmboomachtige bomen tot aan een centraal plein bij de haven. Aan het plein staan enkele eetgelegenheden, pub's en een supermarkt waar we gelijk op af lopen. Dit blijkt een echte supermarkt te zijn! Voor Ierse begrippen een hele grote en ze scannen zelfs de boodschappen!
Vervolgens moeten we op onze schreden terug keren en nog een dikke anderhalve kilometer lopen naar onze B&B. Daar worden we ontzettend hartelijk ontvangen door Noralene McGurn, onze gastvrouw van de Sea Breeze B&B. We hebben een prachtige en zeer ruime kamer met drie ramen aan de voorzijde met uitzicht op het water van de Bantry Bay en naar Bere Island. Perfect, want hier gaan we drie nachten doorbrengen.
Na een grondige douche gaan we naar beneden om weer richting het centrum te vertrekken op zoek naar een restaurant voor een maaltijd. Onze gastvrouw wil daar echter niets van weten gezien wat we vandaag al hebben gelopen en biedt aan om ons even met de auto te brengen. Hier maken we dankbaar gebruik van. Ze rijdt eerst met ons het dorp rond en laat ons in het centrum meerdere lokalen zien waar je kunt eten waarbij ze kort aangeeft wat we er van mogen verwachten.
Onze keuze valt op het Murphy's Restaurant pal aan de haven waar ze een zeer uitgebreide kaart hebben. Binnen lijkt het een beetje op wat wij hier een cafetaria zouden noemen, inclusief een koeling als balie en houten stoeltjes, maar het is er op de een of andere manier knus en gezellig. (De posters aan de muren zijn schitterend!)
Een alcohol vergunning hebben ze er niet, maar we zien toch hier en daar wijn of bier op de tafeltjes staan. Ze mogen zelf niet schenken maar voor wie een drankje besteld lopen ze met een dienblad onder de arm de straat over naar de pub en halen daar de bestelling op. Ze lopen alsmaar heen en weer tussen de pub en het restaurant want het is druk in Murphy's. Desgevraagd lacht het meisje van de bediening ons vriendelijk toe en legt uit dat dit gebruikelijk is in Ierland waar ze nog hele bijzondere oude wetten hebben omtrent alcohol verkooppunten. Later komen we nog eens een dergelijke gelegenheid tegen waar geen pub in de buurt is. Daar komen de Ierse gasten binnen en brengen ze een eigen fles wijn mee!
Na het eten sloffen we weer anderhalve kilometer terug naar onze B&B waar we dankbaar neerploffen op de comfortabele stoelen die we op de kamer hebben. Wat zullen wij vannacht goed slapen!
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route