Glengarriff - Coomerkane - Sugarloaf Mountain - Kildromalive - Dromgarvan - Adrigole
Overnachting: Adrigole, Dromagowlane House
19 Km - 740 Hm
Maandag 11 juni 2018
Al vroeg in de morgen gewekt door een onrustige vent naast me in bed. Om 7.10 uur houdt hij het voor gezien en stapt uit bed om te beginnen aan z’n dagelijks ritueel. Koffie. We hebben heerlijk geslapen en hebben er zin in om vandaag aan het eerste officiële traject van de Beara Way te beginnen. Uit het dakraam hangend zien we dat het nog licht bewolkt is en de temperatuur is al aangenaam. Voor later op de dag wordt er toenemend zon voorspelt en we gaan het droog houden. Perfect wandelweer dus.
Na weer een voortreffelijk ontbijt halen we de koffers van boven en laten ze achter in de gang. Dan nemen we afscheid van Paul en Roseena, als alles goed gaat komen we hier volgende week donderdag nog een keer terug.
Bagage transport
Net als tijdens onze wandeltochten door Schotland maken we opnieuw gebruik van bagage transport zodat wij met alleen de dagrugzakken kunnen lopen. Op de West-Highland-Way in Schotland is het transport gedaan door een bagagetransport bedrijf, en langs de Speyside was er een taxibedrijf die de koffers haalde en naar de nieuwe bestemmingen bracht.
Hier in Ierland is dit heel anders geregeld, hier brengt de B&B gastheer/-vrouw waar we hebben overnacht zelf de koffers naar de volgende B&B waar we aan het einde van de dag moeten arriveren.
De B&B houders kennen elkaar dan ook allemaal en werken er samen aan om het de wandelgast naar de zin te maken. Soms wordt er zelfs bij aankomst in een B&B even gebeld naar de B&B van waaruit we zijn vertrokken om te laten weten dat we goed zijn aangekomen! Als er in de B&B van morgen voor ons moet worden gekookt, wordt ook daar naar toe gebeld om onze menu wensen al vast door te geven.
Om half negen staan we opnieuw voor de Spar om de hoek voor water en broodjes. Dan kunnen we van start en steken we eerst de straat over om het startpunt van de Beara Way nog eens vast te leggen.
We lopen al snel Glengarriff uit via de route die we gisteren al een stukje hebben gelopen, en eenmaal buiten het dorp gaan we rechtsaf aan de eerste klim naar het park beginnen. Eerst weer tussen grote bossen bloeiende rododendrons door, en eenmaal op hoogte aangekomen weer het leuke asfaltweggetje tussen de welhaast gepolijste rotsen wandelend.
We dalen in het op onze kaart niet vermelde park af tot aan de Beara Way driesprong waarop we nu linksaf richting Adrigole gaan en volgende week van rechts weer aan gaan komen lopen. De zon komt er af en toe al lekker door en het is nu heerlijk in het park onder de bomen. Het pad gaat iets op en neer zodat we ook rustig aan in kunnen lopen voor we de echte bergen in trekken.
Vanuit het park komend gaan we over op een asfaltweggetje dat ons steeds meer landinwaarts brengt. Het is een prachtige omgeving met leuke uitzichten op de bergwereld waarin we de weg ruim 3Km volgen. Heel geleidelijk lopen we steeds meer omhoog in de richting van het Coomerkane dal.
Hier eindigt de weg bij de enkele verspreide boerderijen in dit bijzondere bergdal. De omgeving is indrukwekkend! Coomerkane lijkt een diepe ronde kom tussen bergen met soms zeer steile rotswanden tot onderin het dal. Er stromen watertjes, we zien vijvers, en verder is het vooral schitterend groen waartussen de schapen lopen.
Eenmaal het dal in lopend gaat de Beara Way linksaf en steken we de Coomerkane River over. Nog even een stukje asfalt waar het gras doorheen groeit, een gedeelte met dichte hagen van paarse rododendrons, en bij de laatste woning is het gedaan met het asfalt en gaan we over op een bergpaadje. Via een overstap, hier 'stile' genoemd, komen we vanuit het dal op de berghelling en daarmee in de schapenweiden.
Deze groene metalen 'stile' wordt heel consequent op de hele Beara Way gebruikt om muren, hekken en andere afrasteringen over te steken bij het verlaten of binnengaan van de overal aanwezige schapenweiden. Ze zijn eenvoudig te gebruiken met prima antislip traptreden en een goede trapleuning waardoor ze zelfs onder slechte omstandigheden veilig zijn. We gaan er ontelbaar veel van oversteken deze weken.
Wat volgt is een prachtige tocht omhoog over de hellingen van de 574m hoge Sugarloaf Mountain. Deze berg is een van de toppen van het Caha gebergte, de oostelijke ruggengraat van het Beara schiereiland.
We lopen over kronkelende rotspaadjes met enkele stukjes veen en met een toenemend mooi uitzicht in de Coomerkane Valley. Het is een stevige klim, vooral in het eerste deel, dit vooral door de hellingshoek en het veen wat lopen zwaar maakt. Het veen veert enorm ondanks dat het hier de laatste weken droog is geweest.
Als we bijna de hoogste top hebben bereikt krijgen we een heerlijk uitzicht over de Bantry Bay en in de verte de oceaan. We zoeken ons een mooi plekje op een rotsrichel uit waarvoor we wat veenpoelen moeten omzeilen, maar dan hebben we ook het mooist denkbare uitzicht tijdens de lunch. Broodjes konden we vanmorgen niet krijgen, wel kleine langwerpige broden die ik met ons plastic mes vakkundig in stukjes zaag.
Onder het eten zoeken we in de Bantry Bay naar Whiddy Island, volgens onze reisinformatie is dat eiland van strategisch belang geweest in WO-I. De Bantry Bay is de op een na diepste natuurlijke haven ter wereld en daarom geschikt voor grotere schepen. In WO-I is het eiland korte tijd door de Amerikanen gebruikt als militair vliegveld.
We hebben nog een lange weg te gaan tot aan Adrigole zodat we de pauze niet al te lang maken. Eerst gaat het nog even een stukje over de bergrug via een goed gemarkeerde route met links zicht op de baai en rechts zien we beneden in het dal verschillende meertjes. De blik wordt echter vooral naar voren getrokken waar we het steil uitziende pad zien dat we dadelijk omhoog moeten om over de bergtop te komen.
Die beklimming is inderdaad pittig maar wordt halverwege even onderbroken. Van een bergtopje rechts van de route komt een Duitser aangelopen waar we mee aan de praat komen. Hij adviseert ons om die korte omweg naar dat topje zeker even te maken, het uitzicht vanaf daar in het dal is heel bijzonder volgens de jonge man. Hij heeft zijn tent aan de rand van een van de meren staan die we daar beneden van de top mooi kunnen bekijken. Hij vertelt dat hij daar een paar dagen kampeert en op zichzelf wat tochten in de omgeving maakt.
Terug van het leuke topje pakken we de steile route omhoog weer op en dat wordt alsmaar steiler en ontzettend zwaar om te lopen omdat de ondergrond helemaal uit nat veen bestaat waarop we nauwelijks af kunnen zetten tijdens de klim. Met elke stap omhoog glijden de wandelschoenen weer een halve stap omlaag op de gladde ondergrond.
Maar de aanhouder wint, en even later staan we dan toch op het hoogste punt van de oversteek op 569m. (Het hoogste topje van de Sugarloaf Mountain is maar 5 meter hoger en ligt een kilometer naar links op de bergrug.)
We gaan gelijk weer afdalen door een prachtig kommetje tussen twee berghellingen in en zien beneden weer een volgend meertje liggen. Daar gaat de Beara Way pal langs de waterkant volgens de kaart. Hier is het weer een rotspaadje en dat loopt wat fijner, maar lager op de berghelling gekomen is het opnieuw drassig veengebied waarin we lopen te soppen.
Bijna bij het meertje aangekomen, dit is Lough Toberavanaha, wordt het weer een smal rotspaadje en even later lopen we heel gemoedelijk om het watertje heen.
Daarna gaat het opnieuw weer omhoog over een volgende berghelling en onder het 530m hoge topje langs bij Lough Nareeva door een schitterend hoogveengebied. We steken de ene na de andere stile over van schapenwei naar schapenwei en genieten tijdens het wandelen van weer een prachtig uitzicht in het volgende dal.
Na een laatste klim via een erg smal en nat stukje moeten we rechtsaf en dat is het begin van de afdaling van de berghelling. Hier loopt het pad lange tijd pal langs een afrastering en andermaal is het een veenpad. Deze keer wel veel droger veen zodat de afdaling, hoewel soms tamelijk steil, toch goed te doen is.
Iets lager op de helling aangekomen stelt Bert voor om nog even een pauze te houden, het waait hier behoorlijk en hij ziet een leuk kommetje net achter een grote rots waar we uit de wind kunnen zitten om een appel te eten.
De zon schijnt volop, er is wel een sterke maar geen koude wind, de natuur is overweldigend en het uitzicht is om stil van te worden. Met ons vakantiegevoel zit het na twee dagen Ierland al wel goed.
Beneden in het brede vlakke dal zien we een smalle lange baai die in de Bantry Bay uitkomt. Landinwaarts bij het puntje van deze baai zou Adrigole moeten liggen. Onze eindbestemming voor vandaag.
We breken weer op en dalen verder af over het veenpad langs de afrastering tot de hellinghoek vlakker wordt en uiteindelijk helemaal vlak als het hier modderige wandelpad op een zadel uitkomt. Bij een splitsing met weer een overstap.
Hier moeten we de route rechtdoor vervolgen, de afslag naar rechts is een 'noodpad' en gaat rechtstreeks omlaag naar een verharde weg om bij noodgevallen of in slechte weersomstandigheden op de snelste manier uit te kunnen wijken naar onderin het dal. Weer een pluspunt voor de verantwoordelijken van de Beara Way!
Even later is duidelijk waarom deze uitwijkmogelijkheid er is, we gaan even zeer steil afdalen via een erg smal paadje met rotsblokken, diepe natte gaten en pittige afstapje. Bij zware regen misschien wel onbegaanbaar. Het is echter geen lang gedeelte, want daarna volgt een heel mooi kronkelend bergpaadje die we aan kunnen blijven houden.
Bijna beneden aangekomen verbreedt het pad tot een karrenspoor, steken we de zoveelste stile over, en enkele meters verderop sluit dit aan bij een asfaltweggetje waaraan enkele huizen staan. We zijn weer in de bewoonde wereld aangekomen bij Kildromalive.
De asfaltweg met grasmiddenberm gaan we 1,5km naar links volgen. Bert meldt dat we nu in een keer door geleidelijk af gaan dalen tot aan Adrigole aan de punt van de baai, maar gelijk is duidelijk dat zijn 'kaartlezen' nog wel wat te wensen overlaat. Het gaat namelijk weer omhoog!
Deze asfaltweg golft op en neer en er zitten nog een paar stevige hellingen in voor we bij een splitsing komen waarop we pas echt af gaan dalen.
De route is echter ook hier weer erg mooi, met het afdalen zitten we weer op het niveau van de dichte begroeiing met struiken langs de weg met regelmatig openingen zodat we van de vergezichten over het hier brede dal kunnen genieten. De bergen die het dal rond Adrigole omlijsten maken het plaatje compleet.
We gaan nu wel merken dat we vandaag een stevige afstand hebben gelopen met een flinke portie hoogtemeters. De normaal gesproken eenvoudige geleidelijke helling van de asfaltweg begint ons nu zwaar te vallen. Het einde komt echter in zicht, onder ons zien we, nadat we weer een heuvel oversteken, de huizen van Adrigole. Dat geeft weer een beetje extra energie.
Als we de splitsing bereiken slaan we rechtsaf en gaan we inderdaad de laatste hoogtemeters afdalen tot aan het zeeniveau. Dit is ook weer een asfaltweg naar een volgende splitsing bij de enkele huizen van Dromgarvan.
Volgens de kaart moeten we er recht oversteken, maar we zien helemaal geen pad! Ook een duidelijke markering zoals we ze de hele dag wel hebben gehad ontbreekt. Dan zien we toch nog een klein bordje op een paal in het hoge gras. We moeten inderdaad rechtdoor het hoge gras in.
Hier is duidelijk al een paar dagen niet meer gemaaid, het gras komt tot boven onze knieën, maar als we goed kijken is er toch iets van een spoor door de hoge begroeiing te herkennen dat ongeveer de bosrand volgt.
Het blijkt geen lang stuk te zijn. Eenmaal om een bocht gekomen zien we weer duidelijk herkenbare palen staan en komen we in een vlakte met lagere begroeiing. Heide en rietpollen, maar ook hier geen echt pad. We mogen zelf een route zoeken van paal tot paal en omdat het weer veengebied is met veel water, proberen we een zo droog mogelijke route te vinden. De Beara Way is een avontuurlijke route.
In het laatste stukje gaan we het struikgewas in via een wat beter te volgen pad en komen dan uit bij een leuk stroompje. Dit blijkt de Glashduff River te zijn die we via een verhoogde voetgangersbrug oversteken. Nog een kort stukje door het struikgewas, en dan komen we bij een karrenspoor die ons linksaf snel naar een asfaltweg brengt.
Daarna is het nog maar een heel klein stukje tot deze weg op de hoofdweg R572 uitkomt, de weg die helemaal langs de kust van het Beara schiereiland loopt. Gelijk rechts van de splitsing bereiken we eindelijk Peg’s shop in Adrigole. Dit is onze eindbestemming voor vandaag. Onze B&B ligt hier tamelijk ver van de route en in Peg's shop kunnen we onze B&B bellen om ons af te komen halen. Daar willen we echter nog even mee wachten.
Peg's shop lijkt van buitenaf een redelijke winkel, binnen is het echter maar piepklein. Alle basis boodschappen zijn er echter te krijgen en de bediening is zeer vriendelijk. Als we met onze rugzakken binnenlopen wordt gelijk al gevraagd of we bij Paul en Anne overnachten en of ze even voor ons moet bellen. Hier kopen we even een blikje koud drinken en lopen een kilometer verder door om bij het water van de baai even te genieten van dit ijskoude drankje en een koekje voor we ons op laten halen.
Heerlijk aan de rand van het water zittend krijgen de benen even rust en genieten we van het uitzicht over de baai en de kleine krabben in het ondiepe water. Als het bijna vier uur is keren we terug naar Peg’s shop om daar te bellen met onze gastvrouw van vanavond om te melden dat we zijn gearriveerd en graag opgehaald willen worden. Binnen 15 minuten zitten we in de 4X4 van Paul om naar onze B&B voor de avond te worden gebracht.
Paul blijkt een vriendelijke prater en al snel wordt er hartelijk gelachen in de auto terwijl we de kustweg een tijdlang volgen. Ergens gaan we linksaf een halfverhard weggetje in die daarna uitkomt bij het Dromagowlane House. Waar we precies zijn? Geen idee. Maar heerlijk stil is het er wel en we krijgen een zeer ruime kamer achterin het huis.
Eerst maken we maar weer eens gebruik van de douche om ons lekker op te frissen na zo’n lange tocht. Daarna begeven we ons naar de kleine “lounge” waar de gastheer ons onthaald op een koel glas drinken.
Vervolgens worden we uitgenodigd plaats te nemen in de eetkamer waar het eten wordt opgediend, we zijn vandaag de enige gasten. We hadden telefonisch doorgegeven dat kip prima was en als toetje krijgen we een stukje appeltaart.
Helaas was het eten niet al te geweldig. De rijst was overgaar, de kip was meer gekookt dan gebakken en flauw. Ook de gekozen groentes waren in ieder geval geen succes voor Bert. Anne had het voor elkaar gekregen juist alle drie groentes die hij niet lust in dit gerecht samen te voegen. Dat kon ze natuurlijk niet weten, maar paprika, courgettes en tomaat... Bert krijgt met moeite het meeste weg. Het toetje was gelukkig wel lekker. We spreken af dat we de volgende morgen graag om 8 uur willen ontbijten en trekken ons terug op onze ruime stille kamer.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route