Kincraig - Scalpture Trail - Feshiebridge - Moor of Feshie - Drake's Bothy - South Kinrara - Aviemore
Overnachting: Ravenscraig Guest House, Aviemore
19 Km - 300 Hm
De hele nacht heeft het geregend en bij het opstaan is het nog steeds niet droog. Toch besluiten we onze tocht vandaag wel te gaan doen, dan maar de poncho’s aan. Die slepen we al anderhalve week in de rugzakken met ons mee, nu gaan ze van pas komen.
Eerst gaan we beneden ontbijten, daar komen even later ook de Belgen bij zitten. Zij gaan zich opmaken voor de terugreis. Na een prima ontbijt gaan we naar boven om de rugzakken te halen en de wandelkleding aan te trekken. Nog even een laatste blik door het raam, maar van het mooie uitzicht van gisteren is geen sprake meer.
Tijdens de wandeling naar het centrum van Aviemore moeten de poncho's al aan, in de overdekte bushalte bij het station doen we ze echter weer uit om comfortabeler in de bus te kunnen zitten.
Om 9.40 uur stappen we op de bus naar Kincraig en 10 minuten later zet de buschauffeur ons af bij het Community-center van het dorpje. Ook hier zien we een overdekte bushalte, dat komt goed uit. In het krappe hokje schieten we in onze poncho’s want het regent nog volop, maar ook nu is het gelukkig niet koud.
Het is de bedoeling om het laatste traject van de East Highland Way op te pakken en via een avontuurlijke route terug te lopen naar Aviemore. In het begin vinden we nog een paar markeringen, maar Bert wist dat deze LAW niet zo goed was gemarkeerd als de WHW. Alleen bij enkele dorpjes is soms een markering aangebracht, verder komt het neer op kaartlezen en het kompas gebruiken. Bert heeft een waterdichte hoes voor zijn kaarten, dat moet dus ook tijdens de regen lukken.
We lopen een stukje langs de hoofdweg en gaan dan linksaf het dorp Kincraig in. Daar daalt de weg af naar de oever van de Spey. Vlak voor de rivier gaat de weg naar links richting een brug over de rivier en daar zien we dat ook Kincraig weer een leuk klein winkeltje heeft.
Tegenover de Store is een verhoging gemaakt met daarop picknickbankjes die uitzicht geven op de Spey. Een heel mooi plekje, maar niet onder deze weersomstandigheden.
Vanaf de winkel lopen we een stukje bos door en staan dan voor een lange brug over de Spey. De Spey stroomt hier door een prachtig meer met veel eilandjes. Dit is Loch Insh, op de kaart aangegeven als watersportgebied.
Net op dat moment gaat het nog harder regenen, dus echt genieten van Loch Insh lukt niet. Het is nu ook moeilijk om foto's te maken, Bert kan de lens van de camera nauwelijks droog houden. Zelfs niet met de zonnekap er op. Hij goochelt wat met het toestel onder zijn poncho en neemt de foto's voorovergebogen zodat de klep van zijn pet en de capuchon van de poncho, die daar overeen valt, een afdakje vormen voor de camera.
Via een asfaltweg gaat het weer omhoog het Spey dal uit en weer een bosgebied in. We moeten even flink klimmen, maar daarna staan we bij de T-splitsing waar we het asfalt al weer gaan verlaten. De East Highland Way is niet aangegeven, maar wel een bordje dat dit naar Feshiebridge gaat. En dat is onze bestemming.
Het wordt nu een karrenspoor, maar de twee sporen staan zo blank dat we gedwongen door het natte gras midden op het pad moeten lopen. Het pad komt uit bij een boerderij en lijkt dan op te houden te bestaan. Rechtdoor zien we een vage graslaan door een weiland, en rechts gaat wel iets van een paadje maar lijkt vanaf de splitsing dood te lopen. De kaart moet weer uitkomst bieden en dan blijkt dat we rechtsaf moeten. En dus zal het pad daar toch wel verder doorlopen.
Al snel wordt het beter, het wordt zelfs een prachtig paadje dat met een boog om de boerderij heen loop over een soort dijkje. Langs de dijk staan schitterende bomen en een oude stenen muur als afrastering van een weidegebied rechts.
In de zomer zal het hier heerlijk wandelen zijn in de schaduw, maar vandaag hebben we daar niet veel aan. We komen langs een schuurtje en Bert loopt er even omheen om te kijken of de voorzijde misschien open is. Dan zou het een leuk plekje kunnen zijn om een koffiepauze te houden, maar helaas, we kunnen er niet in.
Daarna loopt het paadje steeds meer naar de oever van River Feshie. We staan hier gelukkig nog steeds op een verhoging, want het water in de rivier staat duidelijk veel hoger dan gebruikelijk. Alleen al het geluid van het water is indrukwekkend.
Op een aantal plekken langs de route zien we vreemde beelden van steen en hout staan, een ongebruikelijke plek om zo iets neer te zetten is onze reactie. Bij een prachtig bewerkte boom staat echter een informatiebord en zijn foldertjes beschikbaar, daarin lezen we dat de East Highland Way hier samen loopt met een lokale Sculpture Trail.
Uiteindelijk dalen we af en komen weer op een asfaltweggetje. Dit volgen we naar het gehucht Feshiebridge, bestaande uit nog geen handvol huizen bij de gelijknamige brug over de Feshie.
Bij de prachtige woeste beek staan twee mensen in regenkleding en met de regenhoezen over de rugzakken ook een wandelkaart te bestuderen. Het blijkt een Engels echtpaar te zijn dat de East Highland Way loopt. Ze zijn bezig met de laatste etappe en zijn van plan om dan door te gaan op de Speyside Way. We lopen dus dezelfde route vandaag.
De Engelsman vertelt dat de East Highland Way markeringen die we bij Kincraig hebben gezien, ook de enige markeringen zijn die zij gedurende de tweewekelijkse tocht tegen zijn gekomen. Ze hebben alles met kaart en kompas moeten doen en hebben de laatste week voortdurend in de stromende regen gelopen. Verschillende keren hebben ze ook grote stukken om moeten lopen omdat beken te hoog stonden waardoor ze gedwongen waren verder stroom op- of afwaarts een plek te vinden waar ze over zouden kunnen steken.
Wanneer zij weer door zijn gelopen gaan wij de brug op om even naar het watergeweld van de Feshie te kijken. Een prachtig schouwspel, regen heeft ook zo zijn voordelen.
Aan de overzijde van de brug verlaten we het asfalt al weer en gaan we beginnen aan de eerste serieuze klim van vandaag. Geen steile hellingen, maar een breed bospad geleidelijk de berg omhoog door een dicht bos.
Onderweg hebben we steeds om ons heen gekeken naar een plekje om even droog te kunnen pauzeren, maar nu we ook nog eens het bos in trekken realiseren we ons dat we niet meer hoeven rekenen op een overkapping of schuilhut. Op het hoogste punt moeten we op een kruispunt linksaf en als we boven zijn besluiten we om dan toch maar te pauzeren. Dan maar in de regen onder de poncho's wat eten en drinken.
Vanaf nu gaan we kilometers lang door prachtige bossen wandelen, steeds licht op en neer en met veel afwisseling in de begroeiing. Hier en daar zijn leuke moerasstukjes, dat is het Moor of Feshie. Eigenlijk hoort hier een prachtig uitzicht op de omringende bergen bij, maar daarvan is nu geen sprake.
Het Spey dal waar we zijn begonnen ligt op 200m hoogte, de wandelroute zal de hele dag op en neer gaan tussen de 200 en 350m. Niet hoog genoeg dus om last van de sneeuw te krijgen, de sneeuwgrens ligt op 500 tot 600m. Wel zouden we nu heel veel sneeuw moeten kunnen zien als de regenwolken er niet waren, de bergen waar we tussendoor lopen variëren hier van 800 tot 1000m.
Na een hele lange tocht door de bossen, gaan we de brede boswegen verlaten en rechts een smal wandelpad op dat ons weldra naar de bosrand zal brengen. Op de kaart aangegeven als een stippellijn, dus kunnen we van alles verwachten van het pad dat langs de berghelling van de Creag Follais loopt.
Hier onderlangs de berghelling ligt een schitterend moerasgebied waar we doorheen gaan trekken, onderdeel van het Inshriach Nature Reserve park.
Het is er ontzettend nat, de paden staan soms volledig blank en het valt niet mee om steeds opnieuw een redelijk begaanbare route te vinden. Naast het pad door de hei lopen heeft ook geen zin, ook dat bestaat uit een natte venige ondergrond. Geen doorkomen aan.
Gelukkig zijn er ook gedeelten waarop we weer even goed door kunnen stappen, maar de gemiddelde snelheid ligt vandaag niet hoog. Inmiddels krijgen we beide ook last van natte voeten. Onze schoenen zijn dan wel waterdicht, maar soms zijn de plassen wel heel diep en ook stroomt het water al de hele dag van onze poncho's omlaag op de onderbenen. Dat drupt soms van bovenaf op de wandelsokken en ook de onderkant van de broekspijpen zijn doorweekt en maken nu de sokken nat. Uiteindelijk houden we het dan echt niet meer droog.
Natuurlijk hebben we elk een paar reservesokken in de rugzak, mooi droog verpakt, maar nu de schoenen van binnen al nat zijn heeft dat geen zin meer. We doen alsof we bikkels zijn en stappen lekker door van plas naar plas en bekijken de prachtige omgeving van onder de kap van onze poncho's...
Verderop wordt het pad even wat breder en komen we bij een planken brug. Deze staat op Bert zijn kaart, dit is een brug over de Allt Coire Follais. Een brede beek die met een grote lus door het moeras loopt. We gaan de beek hier oversteken en straks nog eens om zo de lange lus van de beek af te korten. We kunnen nog maar net over de brug, het water staat al tegen de onderzijde en zal er snel overheen gaan komen als het langer door blijft regenen.
Tussen de twee oversteken aangekomen, is het even na de middag. Tijd voor de lunch en dan komt het goed uit dat hier nu net Drake's Bothy staat. Het fenomeen bothy kennen we van onze eerdere Schotland tocht. Het zijn soms houten hutjes of ruïnes van oude huizen waar nieuwe golfplaten daken op worden gezet om onderdak te bieden aan lange afstand wandelaars. In een bothy is het voor trekkers ook mogelijk te overnachten, verwacht echter geen stroom, water of sanitaire voorzieningen. Alleen een dak boven je hoofd, het zijn dus primitieve schuilhutten onderhouden door wandelverenigingen.
In elk geval is Drake's Bothy een prima plek waar we even droog ons broodje kunnen eten. Daar treffen we het Engelse stel weer dat net bij de hut weg komt lopen na een korte middagpauze. In de hut eten we snel ons broodje om daarna snel door te kunnen gaan. Dit om afkoeling te voorkomen.
Vanaf de bothy vervolgen we de wandeling via het smalle paadje. Meer moerassen, meer plassen, en nog steeds onophoudelijk regen. We willen het pad helemaal aflopen tot aan Loch an Eilein, waarvan gezegd wordt dat je deze gezien móet hebben. Na Loch an Eilein volgt dan weer een leuk paadje door een natuurgebied terug naar Aviemore.
Als we net weer op pad zijn komt het Engelse stel weer teruglopen. Volgens hun omschrijving ligt er verderop een doorwaadbare plaats door de Allt Coire Follais, echter door al die regen is deze niet meer over te steken. De brede ondiepe beek is volgens hun een kolkende rivier geworden.
De Engelsman vraagt of wij ervaring met beekoversteken hebben en omdat wij dat wel vaker hebben gedaan stelt hij voor om er met zijn vieren heen te lopen om de mogelijkheden te verkennen. Even later staan we met zijn allen aan de rand van de beek en is de situatie snel duidelijk. Er staat zo veel water in de beek dat hier oversteken gewoon niet vertrouwd is.
In dit soort gevallen ligt de oplossing in eerste instantie om te onderzoeken of het meer stroomopwaarts of omlaag mogelijk is om over te steken. De kaart is helder, bruggen zijn daar niet, en nadat Bert enkele meters het bos is ingelopen wordt het nog duidelijker. Het water komt nu helemaal buiten de rivierbedding en stroomt al door het bos. Hogerop naar een oversteekplaats zoeken lijkt zinloos.
We bespreken dit met de Engelsen en wijzen er op dat dit water hier nu wel snel stijgt, maar dat dit aan de andere zijde van de grote lus straks dus ook omhoog gaat komen bij de planken brug aan de andere kant van de bothy. Als we te lang wachten komen we daar ook niet meer over en zitten we straks vast tussen de twee oversteekplaatsen. Het beeld van een overnachting in de bothy begint zich op te dringen.
Bert heeft ondertussen op de kaart gekeken wat de alternatieven zijn en bespreekt dit met de Engelsman. Zij hebben wel een kaart van de East Highland Way maar de mogelijke omweg die Bert ziet valt buiten hun kaart.
Als ze het eens zijn over de beste optie om het hoge water te mijden, vertrekken we zo snel mogelijk om de verderop gelegen brug nog over te kunnen steken. Het water staat daar echt tot het randje, maar we kunnen er nog wel over. Daarna volgen we het smalle en half onder water staande pad terug tot aan de bosrand.
Weer terug op de T-splitsing met het brede bospad waarop we van links zijn gekomen, gaan we nu rechtsaf. Er zit niets anders op dan om via brede bospaden onze weg te zoeken en na een lange afdaling aan te sluiten op een asfaltweg en deze richting Aviemore op te gaan.
Dat houdt in dat we helaas de Loch an Eilein niet zullen zien vandaag. Het wordt dus een lange, zeer natte, zware weg terug.
Het bospad gaat eerst weer een lang eind naar boven tot we op 300m zijn aangekomen. De Engelsen en wij blijven bij elkaar in de buurt, tot het hun duidelijk is hoe de verdere route verloopt. Dan zoeken zij zich een plekje op voor een pauze en nemen we afscheid. Wij trekken verder en dalen af via verschillende boswegen tot we uiteindelijk op de asfaltweg staan.
Dit asfaltweggetje is de verbinding tussen Kincraig en Aviemore. We sluiten er op aan bij een parkeerplaats, South Kinrara, net voor het buurtschap Inshriach Ho. Daarna moeten we de weg helemaal aflopen via Doune Mon tot in Aviemore. Verkeer komen we niet tegen, het is een heel rustig weggetje, maar kilometers lang een asfaltweg volgen in de stromende regen dat is niet het leukste om te doen.
Vlak voor Aviemore eindigt de weg op een T-splitsing met een hoofdweg tegenover het Rothiemurch Visitor Centre bij Inverdruie. Aan de overzijde van de hoofdweg volgen we het daar lopende wandel- en fietspad terug naar Aviemore en steken de Spey over.
We komen aan de verkeerde kant van het centrum Aviemore in, ons Guest House ligt helemaal aan de andere zijde van de stad. We zoeken ons een weg om het centrum heen en gaan uiteindelijk via een tunnel onder de spoorbanen door naar de hoofdweg voorbij het centrum.
De tunnel is schitterend, maar nog maar net droog. Het van de Spey afgeleide water achter het centrum staat nog maar centimeters onder de rand en de tunnel is nog maar net begaanbaar.
In ons Guest House zetten we onze wandelschoenen en hangen we onze poncho’s in de daarvoor bestemde droogruimte. Vooral de schoenen zijn doorweekt en die willen we toch weer een beetje droog hebben voor morgen. Vanuit onze kamer is het uitzicht naar de Cairngorms nog steeds afwezig.
De medewerkster van onze supermarkt aan de overzijde van de weg weet ons te vertellen dat het waarschijnlijk volgende week weer droog wordt… We laten ons echter niet ontmoedigen en plannen voor morgen toch een route naar de Cairngorms in en heel misschien kunnen we dan toch nog naar Loch an Eilein om dat gedeelte van de East Highland Way alsnog af te maken.
Na het douchen begeven ons op weg naar een warme hap. De pub in het centrum is ons gisteren zo goed bevallen dat we besluiten daar opnieuw heen te gaan. Het eten was er top, de sfeer gezellig en de gastvrouw hartelijk.
Bij binnenkomst worden we gelijk herkend en opnieuw enthousiast begroet en naar een tafel begeleid met zicht op de TV schermen met het EK voetballen. We eten weer heerlijk en komen lekker bij van de natte avontuurlijke wandeldag. Op de terugweg is het zelfs zo goed als droog. Fingers crossed voor morgen, want hoe dan ook, we gaan er op uit.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route