Ballindalloch - Cromdale - Speybridge - Grantown on Spey
Overnachting: Ravenscourt House, Grantown-on-Spey
25 Km - 500 Hm
Met onze gedachten bij de 25 km en flinke doses hoogtemeters die we vandaag moeten lopen staan we om half 8 beneden in de ontbijtkamer. Maar alles is nog donker en er staat ook nog niets klaar. Ach ja, natuurlijk, het is zondag. En wellicht zijn ze dan iets later dan normaal. Dan maar weer naar boven en alvast alles inpakken.
Tijdens het inpakken horen we hier en daar wat geluiden uit het huis komen en tegen 8 uur kunnen we dan ontbijten. Als we even voor half 9 vertrekken is het bewolkt met hier en daar een stukje blauwe lucht. De weersvoorspelling was niet al te duidelijk dus zijn we overal op voorbereid. De dag start met miezerige neerslag maar vanmiddag zijn de weergoden ons waarschijnlijk weer goed gezind.
We zoeken de Speyside Way weer op en beginnen dapper aan onze eerste meters met het vervolg van het spoorwegtraject. De konijnen schieten ons zo vroeg in de morgen links er rechts voor de voeten weg.
De verwachtingen voor dit traject zijn niet al te hoog gezien de voorgaande dagen en de informatie die we hebben gekregen van de Belgische gast in Ballindalloch. Die verwachtingen blijken al snel niet te kloppen want het wordt juist een geweldige dag met werkelijk schitterende natuur.
We verlaten al gauw de spoorbaan en daarmee ook Spey die onzichtbaar ergens rechts van ons moet stromen. De eerste hoogtemeters dienen zich aan en even later trekken we door een prachtig heuvellandschap. Zo vroeg in de morgen zien we verder niemand, alleen ontzettend veel wild. Herten, fazanten, ontelbaar veel konijnen en zelfs de grouse laat zich vandaag alsnog op de foto zetten.
We beginnen langzamerhand steeds meer te klimmen door bossen, open velden, langs bosranden en met prachtige vergezichten op steeds hoger wordende bergen van de Cairngorms. Dit is echt genieten!
Eenmaal boven in de heuvels zijn er grote stukken drassig moerasland, maar de paden zijn mooi aangelegd en waar nodig zijn planken, pallets en zelfs flagstones neergelegd om ons voor natte voeten te behoeden.
Bij de eerste afdaling zien we beneden ons enkele woningen en de zoveelste whisky distilleerderij, dat is de Tormore Distillery volgens onze kaart.
Een groot gedeelte van onze weg loopt tussen weilanden door. De wandelaar heeft dan een strook omheind pad tussen twee weilanden. Waar de weilanden aan elkaar verbonden zijn om het vee van de ene naar de andere kant te kunnen drijven, moeten we een steeds een klaphekje door, het pad tussen de weilanden oversteken, en via een volgend hekje het weiland weer verlaten naar opnieuw een 'wandelstrook'. Van dit soort hekjes gaan we vandaan tientallen passeren. De brede stroken waarin de wandelpaden zijn aangelegd variëren erg in onderhoud. Soms mooi gemaaid of begraasd, vaker staat het gras echter een meter hoog en moeten we ons er doorheen worstelen. Een redelijk tempo lopen is er onmogelijk.
Na een lange afdaling moeten we even een stukje asfaltweg volgen om daarna aan de overzijde opnieuw de heuvels in te trekken. We beginnen aan een lange rechte weg omhoog, maar halverwege komt het besef dat we fout aan het lopen zijn. Bert bestudeert de kaart nog eens en concludeert dat we een afslag te vroeg omhoog zijn gegaan. Even later vinden we alsnog het juiste paadje en beginnen we aan een schitterende klim met fraaie uitzichten.
Gistermorgen kwamen we langs een wei vol met jonge koeien die ik zo maar op hol kreeg nadat ik 'Hello boy's' tegen ze riep. Zo ook vandaag. Terwijl Bert en ik via weer zo’n klaphekje een open stuk van een weiland oversteken, schrikt een kalf van ons die gelijk begint te rennen. En zowaar de hele kudde slaat mee op hol en er is wederom sprake van een ware stampede. Gelukkig zijn we de open verbinding tussen de twee weilanden waar de koeien doorheen stampen net overgestoken en zijn we weer veilig op een strook tussen de graslanden waar de kudde niet kan komen.
Eenmaal boven het weiland aangekomen gaan we een bosgebied in, the Woods of Knockfrink. Hier volgen we een breed bospad steeds verder omhoog met om ons heen prachtige dennen en een ondergroei van gaspeldoorns.
Inmiddels is het tijd voor een eerste pauze dus zoeken we ons een plekje langs de weg waar we bij gebrek aan bankjes of stenen even op de grond kunnen zitten. Daarna leggen we de laatste hoogtemeters af en volgen dan de Speyside Way via een leuk smal kronkelpaadje weer omlaag door de bossen.
Plots staan we aan de bosrand en kijken we uit op een schitterend mooi dal. Hier lopen we dan eindelijk het Cairngorms National Park in en de bergen laten zich gelijk op een hele mooie manier zien. De toppen zitten echter nog in de wolken, maar ook zo is het al prachtig. Beneden stroomt een beekje die links van de Cairngorm Mountains omlaag komt en die we even later oversteken via een houten brug.
Aan de andere zijde van het dal klimmen we weer omhoog de helling op van een volgende heuvel en vragen ons af waarom de Belg van gisteren dit geen mooi traject noemde. Dit doet ons sterk denken aan twee jaar geleden op de West Highland Way waar we zo van hebben genoten, we vinden het geweldig.
Weer op hoogte aangekomen gaat de route een bos in met veel variatie. Eerst een dicht beboste omgeving, maar dan wordt het een prachtig dennenbos waarin we opnieuw herten zien. Langzaamaan daalt het brede bospad af en net voor we de bosrand bereiken gaat het linksaf en is het opnieuw klimmen geblazen.
Wanneer we verderop alsnog het bos uit komen opent zich voor ons een schitterend heuvelgebied met op de achtergrond de eerste bergen. Die moeten volgens de kaart rond de 800m hoog zijn.
Voor ons zien we een uitgebreid weidegebied waarin de schapen een zee van ruimte hebben, wat een bijzonder mooi landschap! Nadat we nog een paar passen hebben gezet zien we rechts onder ons zelfs de Spey door het landschap kronkelen.
Eenmaal in het open veld lopend gaat de Speyside Way weer naar rechts en daarmee omlaag richting de Spey. Het is nu rond het middaguur dus beginnen we uit te kijken naar een leuk plekje om aan de broodjes te beginnen. We willen daarvoor niet te ver afdalen zodat we tijdens de lunch nog wat langer van de vergezichten kunnen genieten.
Even later vinden we een paar mooie rotsblokken in het gras die prima als stoel/tafel dienst kunnen doen, mooi onder een boom. Gisteren heb ik uit de Shop een blikje sardines meegenomen, dat gaat nu lekker op de broodjes.
Net voor we op willen breken komt er een ander stel aanlopen die de Speyside Way volgen. We hebben tot nu toe nog maar heel weinig andere wandelaars ontmoet, maar we zijn dus niet helemaal alleen. Dit blijkt een Belgisch koppel te zijn die we ook de komende dagen nog verschillende keren zullen treffen.
De route blijft nu een tijdje onderlangs de hellingen lopen tussen de golvende weilanden met schapen. Ook hier weer hekje open en hekje dicht, steeds weer wandelstroken opzoekend tussen de weilanden in een ongelooflijke omgeving. Inmiddels gaat ook het zonnetje regelmatig weer even meedoen, mooier kunnen we ons niet wensen.
Uiteindelijk dalen we nog verder af tot bijna aan de Spey waar we nogmaals een prachtig dalletje oversteken. Ook in dit dal stroomt weer een beek die we over moeten steken, en andermaal begint daarna weer de klim omhoog het dal uit naar het bos boven op de heuvel.
Het bos hierboven is veel minder dicht dan de op de vorige hoogten en de weilanden zijn hier wel afgeschermd met gaas maar de oude antieke en typisch Britse gestapelde stenen afrasteringen zijn er ook nog. Deels nog in nieuwstaat, soms alleen nog een rij verspreide rotsblokken. Het paadje kronkelt hier heel mooi langs deze oude muur.
Nu blijven we langere tijd op hoogte lopen met soms wat open stukken en daarbij uitzicht op de bergen in de verte, maar ook weer een langer gedeelte door een dicht bos waarin we uiteindelijk weer afdalen tot bij de Spey.
Als we beneden het bos uitkomen staan we bij de asfaltweg van Ballindalloch naar Cromdale. We moeten de weg oversteken en een paar honderd meter volgen om daarna onder in het dal van de Spey naar Cromdale te lopen.
Bij een oude cottage besluiten we nog een laatste pauze te nemen, het is ondertussen tamelijk warm geworden dus moet er wat gedronken worden. Daarbij peuzelen we onze appels nog op zodat we er straks weer tegenaan kunnen.
Terwijl we daar heerlijk in de zon zitten zien we op een graspad achter ons het Belgische stel lopen. Bert wijst daarop en vind dat vreemd omdat we in de veronderstelling waren dat we het zandpad waar we aan zitten zouden moeten volgen. Dan zouden ze ons hebben moeten passeren.
Snel wordt de kaart nog eens goed bekeken en blijkt dat de Belgen wel goed gaan, wij echter niet. Achter het huisje waar we zitten loopt een smal paadje omlaag die wij hebben gemist, we zijn te ver doorgelopen. Gelukkig dat we dat stelletje hebben zien lopen, anders waren we na onze pauze echt even verkeerd gegaan.
Vanaf hier blijven we onder in het dal en lopen we over de lange rechte graslaan naar Cromdale, enkele honderden meters achter de Belgen aan.
Al snel zien we dan de eerste huizen van het dorpje. Volgens de reisgids loopt het pad achter Cromdale langs en doet het dorp niet aan. Cromdale heeft ook niet veel te bieden. Er is een overnachting gelegenheid en daar kan de wandelaar ook eten of op het terras zitten, daarmee is ook wel alles over Cromdale gezegd.
Wij lopen in een stevig tempo door, het is vandaag een lange tocht en we moeten nog een kilometer of vijf tot Grantown on Spey. We hebben nu een lekker ritme in de vermoeid rakende benen en dan is het beter om maar even door te zetten en in Grantown pas rust te zoeken.
Achter Cromdale loopt het pad weer pal langs een station, de lange rechte graslaan was dus achteraf ook weer een deel van de oude spoorbaan. Dit treinstation is omgetoverd tot een prachtig woonhuis met een ruim terras op wat voorheen het perron was.
Voorbij het station gaan we voor de laatste keer het spoorbaantracé verlaten. Via een asfaltweggetje gaan we rechtsaf richting de Spey. Buiten Cromdale en pal aan de oever van de Spey staat een prachtig kerkje met een oude ommuurde begraafplaats, maar gezien de tijd blijven we niet lang hangen.
Voorbij het kerkje zien we een mooie oude brug voor ons die we over moeten steken om aan de andere zijde van de Spey te komen. Het water is hier erg breed maar zeer ondiep. Wel is het water nu weer helder, enkele dagen geleden wat het bruin van de modder door hevige regenval in de bergen waar we naar toe gaan. Zou het daar straks dan toch droog zijn als wij op het eindpunt in Aviemore aankomen?
Aan de overzijde van de Spey lopen we de laatste kilometers door een schitterend parkachtig bos. Dit zijn de Anagach Woods, vooral bestaand uit Caledonian Pines met een ondergroei van heide en ontzettend veel bosbes struiken. Mooie brede en goed onderhouden paden, maar zo veel paden en paadjes dat we goed op moeten letten overal de juiste afslag te nemen. Daarbij gaat het ook nog eens continu op en neer, de vermoeidheid slaat nu echt toe.
Uiteindelijk komen we het bos uit achter een golfbaan. Mooi, want deze golfbaan ligt aan de rand van ons einddoel Grantown on Spey, dus moeten we er bijna zijn.
We steken de golfbaan over waarna we eindelijk Grantown binnen lopen. Al met al een geweldige maar zware tocht. We zijn blij als we het centrum van het dorp bereiken, een van de grotere dorpen op de route zelfs, met een brede hoofdstraat waaraan veel winkels en horeca gelegenheden liggen. We komen langs de Co-op en zien dat deze supermarkt ook open is tot 22.00 uur.
Boodschappen doen kan dus later nog, we lopen dan eerst maar eens door naar ons guesthouse waar we gauw onder de douche springen. Het was na een bewolkte start al gauw weer zonnig en warm en we ruiken dus niet al te fris.
Het Ravenscourt House blijkt weer een hele goede keuze. Een mooie ruime kamer, heerlijk rustig gelegen, en een gezellige huiskamer met zelfbedienings bar wacht op ons. Ontbijten gaan we zelfs doen in een schitterende 'Wintergarten'.
We gaan op aanraden van onze gastvrouw eten in het Garth Hotel in het centrum van grantown on Spey, op enkele minuten lopen van ons guesthouse. We krijgen er heerlijk te eten en worden tijdens de maaltijd op een bijzondere manier verrast omdat een doedelzakspeler in volledig tenue, met de typisch langzame statige tret, langs de ramen van het restaurant komt stappen. Langs de etende gasten en over het terras waar andere gasten wat zitten te drinken. Geweldig!
Op de terugweg komen we weer langs de Co-op, eindelijk weer een winkel met een redelijk assortiment, en nemen wat boodschapjes meer voor de lunch en tussendoortjes van morgen. En dan nu snel met de pootjes omhoog.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route