Tomintoul - Cairn Daimh - The Glenlivet - Ballindalloch - Cragganmore
Overnachting: Cragganmore House, Ballindalloch
25 Km - +420/-550 Hm
In onze oorspronkelijke planning wilden we vandaag vanuit Ballindalloch de lange wandelroute naar Tomintoul maken en dan daar overnachten. Dit traject van de Speyside Way wordt de Tomintoul Spur genoemd.
Morgen zouden we dan een rustdag hebben in Tomintoul en in de loop van de dag rustig per bus terugreizen naar Ballindalloch. Dit omdat er wel bussen rijden vanuit Tomintoul, maar volgens de reisgids is het een 'infrequente Bus Service'. We zouden dan alle tijd hebben om het busje te pakken zodra dat kan.
Onze Schotse reisorganisatie Easyways in de persoon van Jackie, liet ons weten dat Tomintoul maar heel weinig overnachtingmogelijkheden heeft en dat er geen plaats meer voor ons was. Ze kwam echter met een alternatief en stelde voor om het taxibedrijf dat onze bagage vervoert ons vandaag vanuit Ballindalloch naar Tomintoul te laten brengen. We zouden dan in omgekeerde richting terug kunnen lopen naar Ballindalloch en daar dan morgen de rustdag inplannen.
Dit had tevens als voordeel dat we dan drie overnachtingen in het Cragganmore house op rij zouden hebben en dus ook twee dagen minder bagagetransport. Twee keer extra bagage of een keer ons vervoeren zou in prijs niet veel uitmaken.
Daar zijn we akkoord mee gegaan want we wilden absoluut Tomintoul bezoeken. Dit is het hoogst gelegen dorp in de Schotse Highlands en de route van daaruit gaat voor het eerst echt op en neer door de bergen/heuvels van Cromdale. Dat wilden we niet missen.
Om 7:45 zitten we aan onze ontbijttafel. Een kwartier later dan gepland omdat onze gastvrouw jarig is en ons gisteren al vroeg of ze het ontbijt daarom wat later mocht uitserveren.
Als ze binnen komt met de koffie geeft ze aan dat ze gisteravond nog is gebeld door het taxibedrijf ACE. Ze gaan de met ons afgesproken de tijd niet halen. Het gaat zeker negen uur, maar misschien ook wel half tien worden voordat ze ons kunnen komen ophalen. Ze hebben het te druk met het wegbrengen van schoolkinderen. En ja hoor, pas even na half tien komen ze. Vervelend omdat we een lange wandeling voor de boeg hebben en graag vroeg hadden willen starten.
We ontmoeten nu ook onze eerste chagrijnige Schot, te weten onze taxichauffeur. Om tien uur worden we afgezet in het centrum van Tomintoul. Het is wat fris en bewolkt en we starten met ons softshells aan. Vandaag helaas geen zon in het vooruitzicht, maar in elk geval zal het naar alle waarschijnlijkheid wel droog blijven.
Tomintoul is in 1776 gesticht door de 4e Duke of Gordon die hier een linnen industrie op wilde zetten. Dat is hem niet gelukt, maar Tomintoul is blijven bestaan. Van sommige huisjes waar we aan langs lopen kun je je voorstellen dat ze nog in die beginperiode zijn gebouwd. Zeer oud, zeer klein, maar goed onderhouden.
We lopen even door het piepkleine centrum van het dorpje waar we enkele horeca gelegenheden zien, een supermarktje en zowaar een souvenirshop! Het is geen plek om lang te blijven hangen, de aantrekkelijkheid van Tomintoul is de ligging op 356m hoogte en de prachtige natuur rond het dorp in de Hills of Cromdale aan de rand van de Cairngorms.
Al gauw verlaten we Tomintoul en lopen vol verwachting de heuvels in. Het wordt vandaag een zware dag met 25Km en flink veel hoogtemeters over deels slechte tot soms regelrecht avontuurlijke paadjes, precies wat wij het leukst vinden.
Net buiten Tomintoul gaan we bij een wandelparkeerplaats de asfaltweg verlaten en lopen we een mooi bosje in van Caledoniën Pines, de prachtige grove Schotse den die alleen hier voorkomt. We verlaten het bos al weer snel en dalen dan af in een dalletje waar we onze eerste beek over moeten steken. De Conglass Water. Deze beek mondt verderop uit in de River Avon.
Aan de andere zijde van het dal klimmen we weer omhoog naar een smal asfaltweggetje waar enkele boerderijen aan liggen. Vanaf dit hooggelegen weggetje kunnen we prachtig om ons heen kijken en krijgen we een eerste indruk van wat ons te wachten staat.
En dat is moerasland, en heuvels tot 600m hoog aan de rand en met uitzicht op de Cairngorms. Het Schotse hooggebergte met toppen tot 1200m naar het zuiden, dichterbij in het noorden zijn de Hills of Cromdale te zien.
Het hele gebied waar we vandaag doorheen gaan lopen behoort tot het Crown Estate of Glenlivet, bekend van het gelijknamige Whiskymerk. Het valt ons ook gelijk op dat de 'bomengrens' zoals wij van Oostenrijk kennen, daar rond de 1800m, hier veel lager ligt en heel mooi te zien is. De grens tussen de groene schapenweiden en de donkere kleuren van heide en struiken daarboven, ligt hier op ongeveer 400m.
Even volgen we een stukje van het asfaltweggetje om daarna rechtsaf de heuvels in te trekken. Al gauw zie ik een groep Deers lopen. Helaas wat ver weg op een heuvel aan de andere zijde van het dal, maar toch.
De schapenweiden hebben hier een afrastering, maar tussen twee weiden is overal een strook van een meter of vier breed vrijgehouden en daar lopen de wandelpaden tussen de afrasteringen door. Zo hoeven we niet door de weiden te lopen maar daarmee wel door hoog onbegraasd gras. Heel anders dan we in het noordwesten van Schotland hebben gezien, hier komen we het de komende dagen veel tegen.
Tijdens een afdaling wijst Bert op een V-vormige opening in het bos op de heuvel in de verte, de Cairn Elick. (Foto onder). Hij kijkt op zijn kompas en zegt dat deze 'V' de plek is waar wij straks het bos in gaan en die heuvel oversteken. Die bosrand lijkt zo dichtbij, maar het is toch nog zeker een uur lopen voor we daar zijn!
Na het ronden van Cairn Stéibhe, een volgende heuvel met fantastische vergezichten, dalen we weer een kommetje in waar we het beekje Chabet Water oversteken. Het is daar zeer moerassig, maar voor wandelaars is een planken wandelpad van honderden meters door het moeras aangelegd. Als we daar overheen lopen schieten de konijnen alle kanten op, schijnbaar houden ze zich onder dit houten looppad schuil.
Zodra we hoog genoeg zijn aangekomen verlaten we de groene moerassige hellingen en lopen we de hoger gelegen heidevelden op. Hier is geen plankenpad meer nodig, maar de ondergrond van verend veen loopt niet echt eenvoudig. Het zijn zware meters, maar we genieten volop van de omgeving.
Dan hebben we eindelijk de V-uitsnijding in het bos boven op de heuvel bereikt en lopen we het bos in op weg naar het hoogste topje van vandaag. Wanneer we het bos weer aan de andere zijde verlaten zien we dat we nog lang niet op hoogte zijn, achter het bos ligt een nog veel hoger topje! Dat is de Cairn Daimh, de uitzichtberg waar we heen moeten.
Na twee uur lopen, en dus net rond het middaguur, staan we dan op 569m hoogte op de top van de Cairn Daimh in The Crown Estate. Dit lijkt een uitgelezen plaats om aan de lunch te beginnen, maar helaas zien we geen bankje om op te kunnen zitten en het is hier boven stervenskoud.
We zoeken wat beschutting achter het monument, trekken een extra jas aan, en genieten van een boterham met het mooie, maar door de laaghangende nevel beperkte uitzicht. Het is doodstil om ons heen. Geen mensen zo ver we kunnen kijken, geen vogels, geen windgeruis, alleen maar stilte. Kilometers in de omtrek helemaal niets behalve wij tweeën, wat een machtig gevoel!
Hadden we voor de lunch nu maar even een paar meter doorgelopen en aan de andere zijde van het topje omlaag gekeken, want net onder de rand zien we als we weer verder trekken een mooie picknickbank staan. Beschut van de koude luchtstroom die op de top voelbaar was. Tja, net te laat, de broodjes zijn al op.
Bij het afdalen kunnen we zo ver vooruit kijken dat we voor het volgende uur wandelen ons pad al wel kunnen intekenen hoe we door de heuvels gaan kronkelen. De eindeloze heidevelden met vergezichten op de heuvels rondom zijn magnifiek. De prachtige bosjes en hier en daar solitair groeiende Caledoniën Pine trees zijn indrukwekkend.
Na een steile afdaling komen we andermaal in moerasland met watertjes, heide- en graspollen, en lopen we over een soms goed maar vaker slecht begaanbaar modderpaadje. We moeten er voor waken niet per ongeluk in een diepe poel te stappen, op wandelschoenen vol water zitten we nu niet te wachten met de afstand die we nog moeten afleggen. De omgeving is schitterend en als de mist soms even wat optrekt zien we weer de indrukwekkende toppen van de Cairngorm Mountains.
Wanneer we weer een heuvel hebben gerond zien we een groen dal beneden ons liggen. Daar grazen weer koeien, schapen, en er staan gebouwen. Beneden ligt het enige dorpje waar we vandaag doorheen gaan komen. Daar ligt de beroemde Glenlivet distilleerderij dat samen met enkele huisjes er omheen het gehucht Glenlivet vormt.
We beginnen aan een lange afdaling en komen bij een groot huis weer in de bewoonde wereld, het woonhuis van de Glenlivet eigenaren. De Tomintoul Spur loopt tussen de gebouwen van de distilleerderij door, we zijn dan ongeveer halverwege onze wandelroute van vandaag.
Ook bij Glenlivet is een prachtig bezoekerscentrum te vinden, met een Whisky Shop, proeverij en natuurlijk de overal aanwezige rondleidingen om bij aan te sluiten. Gezien onze wandeluitdaging voor vandaag hebben wij daar geen tijd voor, wel zoeken we even een lekker plekje in het netjes gemaaide gras om een korte pauze te houden. We moeten het hebben van de meegebrachte appels in de rugzak, de eieren zijn helaas 'All Gone'.
Op een zeker moment krijgen we een omleiding ivm erosie van een stuk wandelpad langs een beekloop. Oplettend volg ik de omleidingbordjes. Hier links af en dan sta je voor een behoorlijke beek… die we moeten oversteken! Shit, de schoenen moeten uit, roep ik naar Bert. Ja, zegt die beamend tegen mij, tenzij je de brug links naast je neemt. Grijnzend wijst hij naar een voetgangersbruggetje die hij wel al had gezien..! Gelukkig maar.
Via de brug steken we dan alsnog, mét de wandelschoenen aan, the River Livet over. Ook deze rivier komt verderop uit in de Avon. Aan de overzijde krijgen we weer een kort stukje asfalt onder de wandelschoenen tot we de volgende aanval op de Cairnacay Hills krijgen.
Door het dorp lopend komt ons van de andere kant een vrouw tegemoet en natuurlijk wordt er even een woordje gewisseld. Op onze vraag over wat ons nog te wachten staat is ze helder; Als jullie daar boven weten te komen, daarbij wijst ze op de groen/gele heuvel waar we op uit kijken, dan ga je het halen vandaag. Dan heb je het zwaarste gehad en rest alleen nog de afdaling naar de Bridge of Avon.
Wat ze niet er bij vertelt is dat ze daarmee niet de heuveltop bedoeld waar we tegen aan kijken zoals wij door haar vingerwijzig denken. (foto) Eenmaal op die top ligt er namelijk nog een hogere top achter en na een vlak gedeelte daarna een nog hogere top. Pas dan geldt haar uitspraak dat we het vanaf daar dan wel gaan redden en alleen nog maar afdalen.
We verlaten het asfalt en zoeken de Speyside Way weer op via een smal paadje achter wat woningen langs. Daar begint de klim naar de eerste top, de Hill of Deskie tussen twee weilanden door. Van een pad is hier geen sprake, we moeten door het heuphoge gras de helling omhoog zien te komen. Een zware opgave en we zijn snel buiten adem.
Boven aangekomen zien we de tweede top er al achter liggen, hier wordt het echter weer heidevelden waar we doorheen verder stijgen en dat loopt toch eenvoudiger. De benen laten zich ondertussen al goed voelen.
Boven wordt het even een tijdje wat vlakker tot we weer verder omhoog gaan om net onder de top van de Clash Damh door te lopen door uitgestrekte heidevelden zo ver het oog reikt! Het is een prachtig stukje natuur en hier zijn we op het punt dat we het volgens de mevrouw uit Glenlivet wel gaan redden. Maar het is dan nog steeds twee uur lopen door heide en soms moeilijk begaanbare paden tot we in de laatste afdaling weer op een asfaltweg uitkomen vlak voor de Bridge of Avon.
Het is al half zes als we de bewoonde wereld weer binnen lopen. Voor we bij ons 'kasteeltje' zijn komen we langs de Bridge of Avon waar het Delnashaugh hotel staat en aan de andere zijde van de brug het benzinestation waar we boodschappen kunnen doen.
We besluiten gezien de tijd het hotel in te duiken voor een drankje en een warme maaltijd, waarna we de resterende 2,5 km wel weer aankunnen tot aan ons overnachtingadres. Eerst daar naartoe en dan terug lopen voor eten en boodschappen kunnen we ons vandaag besparen.
Ik blijf bij het hotel wachten en Bert loopt door voor de boodschappen naar de Shop. Twintig minuten later is hij met lege handen terug, de winkel was vandaag al vanaf half vijf gesloten.
Dan moeten we morgen op onze rustdag maar wat in gaan slaan, voor een drankje op onze kamer vanavond kunnen we bij het hotel wel allerlei blikjes fris en bier krijgen.
In het hotel kunnen we kiezen voor een tafel in het restaurant of een plekje in het café gedeelte waar het gezellig druk is.
We gaan voor het laatste en drinken een glas Tennents terwijl ik het reisdagboek bijwerk en we even bijkomen van de schitterende maar bijzonder zware tocht. We hebben medelijden met het vriendelijke personeel, zo vanaf de route ruiken we beiden niet erg fris meer. Het is niet anders.
Na een heerlijke maaltijd gaan we weer op weg om de laatste 2,5 kilometer af te leggen naar het Cragganmore House. Als we het dorp naderen heb ik een eindelijk weer eens een streepje bereik op mijn mobiel, dus bel ik onder het lopen gauw even met het thuisfront. Al met al is het acht uur als we aankomen op onze kamer. Even een kop instant koffie, douchen, de handwas doen en lekker lui met mijn puzzel op bed zitten en Bert met zijn boek in de stoel hangend. Beiden heerlijk moe.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route