Buckie - Portgordon - Tugnet - Spey Bay - Bogmoor - Fochabers
Overnachting: Grant Arms hotel, Fochabers
18,5 Km - 70 Hm
Ook deze nacht hebben we weer goed geslapen en we zijn dan ook al voor het alarm af gaat wakker. Eerst lekker douchen en dan naar beneden voor een degelijk Schots ontbijt. Ontzettend zwaar allemaal wat er wordt aangeboden, wij houden het maar bij een veel te grote gebakken omelet, yoghurt met vruchten en de altijd slechte Schotse koffie.
We zetten de koffers klaar voor het taxibedrijf, vullen de rugzakken, en vertrekken na een zeer hartelijk afscheid rond half 9 uit het hotel. Op weg naar de startplaats van de Speyside Way.
De dag start net als gisteren met een dun grijs wolkendek, maar ook voor deze dag zijn de voorspellingen erg goed en we gaan zeker de zon snel zien. Bert en ik hebben het er even over dat we helemaal Schotland proof zijn met in de rugzakken de regenjassen en poncho's, belangrijke dingen als het toiletpapier en de reservesokken keurig waterdicht verpakt, en dan hebben we hier op dit moment veel beter weer dan in Nederland. En dat 1000Km noordelijker!
We weten al waar we het officiële startpunt op van de Speyside Way kunnen vinden in een parkje in het centrum van Buckie achter de grote kerk. Even een foto maken als bewijs dat op het juiste punt zijn begonnen en niet hebben gesmokkeld, daarna volgen we de markeringen die ons al snel Buckie uitleiden.
Weer langs de kust, net als gisteren. Vandaag gaat de halve afstand pal langs de Noordzeekust, hier loopt de Speyside Way dan ook samen met de Moray Coast Trail waar we gisteren mee zijn gestart. De rest van de afstand gaan we vanaf de Spey delta landinwaarts lopen door het rivierdal van de Spey tot aan de volgende overnachtingplaats in Fochabers.
Het eerste gedeelte van deze kustwandeling is veel minder spectaculair dan gisteren, we lopen langs een lang lint van huizen met enkele niet bebouwde gedeelten waarbij we vooral de asfaltweg langs de kust volgen. We stappen dan ook in een stevig tempo door.
Halverwege het kustgedeelte komt het dorpje Portgordon in zicht, net daarvoor ontdekte Bert een groep zeehonden op een rotspartij voor de kust. Met de telelens op zijn camera waren ze nog net vast te leggen op de foto.
Op dat moment komt ons een Engelse vrouw achterop lopen die, door ons op de zeehonden geattendeerd, ook gelijk haar camera uit haar rugzak haalt. Deze vakantie zijn we maar heel weinig andere wandelaars tegen gekomen die ook de Speyside Way liepen, veel rustiger hier dan op de West-Highland Way twee jaar geleden, maar deze vrouw liep wel dezelfde route en kwamen we dagen later nog verschillende keren tegen. Ze scheen echter weinig op te hebben met een gesprekje en veel meer dan een beleefde groet hebben we niet uitgewisseld.
Weer doorgelopen komen we in Portgordon aan waar de route langs de lege haven van dit dorpje loopt. Ook hier geen vissers meer aanwezig. Wel zien we aan de huizen van het dorp dat de Noordzee hier nogal te keer kan gaan. Veel huizen hebben gemetselde hoge muren om de tuin met hekjes die ze er in kunnen laten zakken tegen overstromingen, bij anderen liggen de zandzakken klaar voor de deur.
Na Portgordon gaat de Speyside de kust even verlaten en gaan we een prachtige groene omgeving in met veel schapenweiden. En natuurlijk weer de alom aanwezige gele kleuren van de Gospeldoorn en Brem, inclusief de zoete geur.
Ergens moeten we een markering over het hoofd hebben gezien en Bert had ook al een tijdje de kaart niet meer gelezen, dus ging het mis. Achteraf zien we dat we bij een bosje, voor we de golfbaan langs de kust zouden bereiken, linksaf hadden gemoeten. Wij zijn echter rechtdoor gegaan en stonden plots op de golfbaan. Verderop op de golfbaan stond wel weer een nog onleesbare richtingaanwijzer, en in de veronderstelling dat we daar naar toe moesten zijn we de golfbaan ook over gaan steken. Die wegwijzer bleek echter niets met de Speyside te maken te hebben.
Ondertussen waren we met deze omweg wel weer heel dicht bij het strand gekomen en besloten we om het water dan maar op te zoeken voor een pauze waarbij we de kaart nog eens goed konden bestuderen.
Tegen half elf laten we ons vallen op een kiezelstrand om een oat-biscuit met Cheddar chease te eten, met een mooi uitzicht op de opkomende zee. Ik maak er gebruik van de gelegenheid om even weer een stukje in het reisdagboek te schrijven.
Bert bekijkt ondertussen de kaart en ziet gelijk wat we fout hebben gedaan. Volgens hem loopt het pad om de golfbaan heen naar een asfaltweg. Die weg kunnen we ook bereiken door de golfbaan en het strand verder te volgen tot bij het hoofdgebouw van de golfbaan, die ligt ook aan die asfaltweg.
Eenmaal op de weg hebben we de route weer opgepakt en tegen half twaalf bereiken we de Spey Bay. Prachtig deze delta van de Spey, we kunnen doorlopen tot pal aan de waterkant waar de rivier de Noordzee in stroomt. Aan de overzijde ligt het dorpje Tugnet.
Direct bij de delta ligt een dolfijn onderzoekcentrum, bij afnemend tij is het hier mogelijk om vanaf het strand dolfijnen voor de kust te zien spelen. Aangezien het nu net vloed wordt kunnen wij hier helaas niet op wachten.
The Whale and Dolphin Conservation and Wildlife Centre maakt gebruik van gebouwen die van origine deel van 'The Fishing Station' in Tugnet uitmaakten. Het huidige centrum heeft tot doel om de walvissen en dolfijnen in de Schotse wateren te behouden en te beschermen. In het hoofdgebouw zit tevens een souvenirwinkel en een café. Ook zijn er verrekijkers en telescopen beschikbaar om Tuimelaars en zeehonden te spotten.
De naastliggende bunkers, die maar voor een derde boven de grond uitsteken, zijn gebouwd in 1830 als Ice House. Hier werd in de winter ijs uit speciaal gegraven kanalen in de Spey opgeslagen om gevangen zalm langer vers te houden voor de vis naar de markten ging.
We zijn nu halverwege onze dagtocht en gaan landinwaarts. Vanaf hier volgen we een dikke week lang de Spey stroomop naar het Cairngorm gebergte. Het begint vlak, de dagen daarna zullen we in de heuvels en op het einde door de bergen trekken. Soms pal langs de mooie Spey, maar er zijn ook dagen dat we de rivier slechts af en toe even in de verte zien liggen.
Nadat we een klein stukje de Spey hebben gevolgd ontmoeten we een Engels stel dat bij de oever staat te kijken. We komen aan de praat en op dat moment zie ik een zeehond in de rivier voorbij zwemmen. Vermoedelijk met de vloed meegekomen de Spey in op zoek naar voedsel. Bert grijpt snel zijn camera, maar voor hij scherp heeft kunnen stellen duikt de zeehond al weer onder. Bert houdt er wel een leuk plaatje van de Spey aan over met op de achtergrond een oude boogbrug waar we straks aan langs zullen komen.
Tegen kwart over twaalf hebben we een picknickbankje gevonden waar we ons in de warme zon tegoed doen aan brood en in de supermarkt ontdekte zoete pannenkoekjes. Vanaf onze picknickplek slaan we even een zijpad in om te kijken op een voetgangersbrug over de Spey. Het blijkt hier te gaan om een oude spoorwegbrug, die nu is aangepast voor voetgangers, met een geweldig uitzicht over het deltagebied.
Bij deze brug scheiden de Moray Coast Trail en de Speyside Way. De eerste gaat over de brug en terug naar de kust om die dan verder te volgen tot het eindpunt in Forres. Wij blijven aan deze zijde van de rivier.
We keren terug op onze route om deze verder te volgen langs de Spey, in dit eerste deel steeds dicht bij de oever. Daarna wordt de rivierbedding heel breed en bestaat vooral uit ronde keien. De wandelpaden liggen daar dan ook ver van het water af, vaak achter een dijkje of natuurlijke verhoging, zodat we onder het lopen niet veel van de Spey zien. Daarvoor gaan we af en toe de dijk op en is het steeds weer een verrassing wat we te zien krijgen. Dit kost natuurlijk extra tijd, maar dat hebben we wel.
Na weer anderhalf uur lopen, ter hoogte van Bogmoor, zoeken we een plekje aan de Spey waar we even van een appeltje genieten. Als we weer op pad gaan treffen we een hele vriendelijke man met een hond die ons vraagt of wij de Speyside Way lopen? Op ons ja geeft hij ons het advies om af en toe af te wijken van officiële route en meer het pad te volgen dat direct langs de Spey loopt, volgens hem de oude Speyside route. Vanaf hier gaat de Speyside Way tegenwoordig meer landinwaarts door de bossen en dat zou minder leuk zijn.
Dan vraagt hij of we soms in Fochabers in de Grant Arms overnachten. Als we dit bevestigen zegt hij dat dit een heel goed adres is en dat hij ons vanavond dan misschien nog wel ziet. Ja, ja, het zal, maar het kwartje valt bij ons nog niet.
Wel volgen we zijn raad op en gaat Bert met de kaart aan de slag om een mooie route te zoeken dicht langs de rivier. Een keer gaat het weer even mis als we weer een pad naar rechts richting de oever nemen en dat later een doodlopend pad blijkt te zijn, dus maar weer terug naar de laatste splitsing en daar de andere tak proberen. De verdere route vinden lukt prima, maar er zijn gedeelten die nu wel toegankelijk zijn maar waarschijnlijk met hoogwater niet. Dat zal de reden zijn dat de officiële route meer door de bossen gaat.
Vlak voor we Fochabers bereiken komen we weer op de officiële route uit en volgen deze het kleine dorpje in. We komen op de lange hoofdweg uit waaraan alle voorzieningen liggen en waar we even later ook het Grant Arms hotel vinden waar we gaan overnachten.
En wie staat er keurig gedoucht en wel op ons te wachten als wij de Grant Arms binnen komen lopen...?? Juist. De man met hond die we bij de Spey hebben gesproken. Nu begrijpen we waarom hij zo enthousiast over dit hotel was, hij blijkt onze gastheer te zijn.
Hij verwachte ons al was zijn begroeting, een brede glimlach om de mond, voor zijn Hollandse gasten had hij de beste kamer gereserveerd en onze koffers had hij al in de kamer gezet!
We worden naar een prachtige kamer gebracht. Gauw de warme wandelschoenen uit, rugzakken uitpakken en dan eerst boodschapjes doen bij de kleine supermarkt verderop in de straat.
Als we terug zijn wordt er eerst even heerlijk gedoucht. Daarna gaan we naar beneden op uitnodiging van de eigenaar om even wat bij hem te drinken. Dan horen we echter van onze gastheer dat we op maandag geen warme maaltijd bij hem kunnen krijgen, maar dat we daarvoor naar de Gordon Arms moeten. Hij belt even voor een tafelreservering en even later zitten we dus bij zijn con-collega voor weer een goede Schotse maaltijd.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route