Buckie - Cullen - Portknockie - Findochty - Portessie - Buckie
Overnachting: Highlander Hotel, Buckie
15 Km - 150 Hm
Na een lange goede nachtrust ging om half acht het alarm van mijn mobiel af. Tijd om op te staan voor de eerste lange wandeldag van deze Schotland vakantie. Al snel waren we gewassen en was de wandelkleding aangetrokken.
Bert had gisteravond geregeld dat we in plaats van het standaard Schotse ontbijt een lunchpakket mee zouden krijgen. We wilden namelijk de bus om even voor 9 naar Cullen hebben, maar aangezien het ontbijt op zondag pas om half 9 klaar staat was dit voor ons te laat. We hebben daarom eerst broodjes op onze kamer gegeten, daar hadden we gisteren met de inkopen bij de Co-op al rekening mee gehouden. Geen probleem, het hotel verzorgde daarvoor in ruil een prima lunch voor onderweg.
Mondvoorraad in de rugzakken en per persoon twee liter water mee, flessenwater omdat het kraanwater in Schotland niet te drinken is, en even later liepen we de straat in op weg naar een bushalte. We moesten er wel even bij nadenken om niet aan de verkeerde kant van de weg te gaan staan, dat is de eerste dag toch weer even wennen.
Om precies 3 voor 9 was de bus er om ons naar Cullen te brengen. We vragen de chauffeur of er meer haltes op onze eindbestemming in Cullen zijn en of hij ons kan helpen bij de juiste halte uit te stappen. Natuurlijk nadat we hem hebben uitgelegd dat we bij het Moray Coast Trail startpunt moeten zijn. Ja hoor, daar zou hij voor zorgen. Zo zijn de Schotten.
Rond half 10 worden we door de buschauffeur keurig in het centrum van Cullen gedropt, precies bij het start/eindpunt van de Moray Coast Trail. Al bij het uitstappen uit de bus is direct de eerste foto genomen, vanaf het centrumplein is er tot onze verrassing een geweldig uitzicht op de zee onder een oude treinviaduct door. Een prachtige eerste indruk van wat ons te wachten staat.
We hebben nog even in Cullen rond het centrale plein gekeken en bij een oorlogsmonument, maar de zee lokte zodat we al snel richting de kust zijn gelopen waarbij we de eerste markeringen van de wandelroute opzochten.
Vanaf het viaduct ging het naar de oude vissershaven met daarbij een oude woonwijk van piepkleine vissershuisjes. Tussen deze huisjes door liepen we daarna richting het strand van de mooie baai waar Cullen aan ligt.
We zijn de dag begonnen met een dun grijs wolkendek maar aangename temperatuur en nagenoeg geen wind. De afgelopen dagen heeft er wel een harde wind gestaan, waardoor de golven nog behoorlijk hoog zijn die op het strand aankomen en verderop tegen de rotskusten botsen. Prachtig om te zien. Daarbij zijn de voorspellingen voor vandaag bijna on-Schots en is er meer mooi zomerweer in aantocht voor de komende dagen. Een graad of 20, zon en weinig wind, dus ideale omstandigheden voor een wandelaar.
Vanuit Cullen ging de route verder via een mooi breed strand, deels zandstrand en soms alleen maar kiezelstenen, met als onderbreking hier en daar bijzondere rotsen die vanuit het zand omhoog steken. Bij een van die mooie rotspartijen vraag ik Bert om er even bij te gaan staan zodat de afmetingen van die grote rotsen een verhouding krijgen op een foto...
... Natuurlijk doet Bert dat en vanaf het strand maak ik de gewenste foto. We hadden echter te maken met een snel opkomende vloed, en voordat we er erg in hadden stroomde het water rondom de rots waar Bert nog net een droog plekje had. Hij moest dan ook snel een weg terug zoeken toen de eerste grote golf zich weer terugtrok, om te voorkomen dat zijn wandelschoenen vol zouden lopen met zout water.
We hebben het hele strand van de baai rondgelopen in de richting van een hoge steile rotswand die recht uit zee lijkt op te komen. Bij deze rotsen kwamen we weer een markering tegen en bleek daar een leuk paadje onderlangs deze rotswand te lopen.
Hier is het pas echt geweldig mooi, overal bijzondere rotsen die uit zee steken en waar de nu nog hoge golven tegenaan spatten.
Voor deze eerste wandeldag hadden we op voorhand geen al te lange tocht gepland, we hebben de hele dag tijd om de 15km af te leggen dus doen we het rustig aan.
Na het klauteren over de eerste rotsen krijgen we een stukje grasland, daar zien we tevens een grote grot.
We besluiten om hier even halt te houden en wat te eten en te drinken bij het lawaai van op rotsen stukslaande golven.
Het lopen via het graspad ging even wat gemakkelijker, maar daarna liepen we opnieuw op een steile rotswand af. Deze keer ging het onderlangs niet verder maar liep het pad via een betonnen trap omhoog.
Daarbij liepen we langs een mooie grot, en ook bovenop werden we verrast door de prachtige natuur met overal om ons heen de geel bloeiende gaspeldoorn en enkele gele bremstruiken.
Via leuke paadjes hebben we de markeringen gevolgd tot een van de beroemdste plekje van de noord-Schotse kust. De Bowfiddle Rock bij Portknockie!
Daarna ging de route verder naar het hoog boven de zee gelegen dorpje Portknockie. De huizen staan er bijna pal bovenop de hoge rotskust, zodat er ook geen weg omheen is. Het dorp zelf heeft weinig te bieden, maar het uitzicht vanaf de straat voor de kleine huisjes mag er zijn.
De Moray Coast Trail volgend werd het dorp al snel weer verlaten, vanaf hier ging het echter langere tijd boven de steile rotswanden langs en niet meer pal langs het water. Boven op het plateau was het vooral groen en geel om ons heen met mooie uitzichten op de Noordzeekust in de diepte.
We zoeken ons onderweg een mooi lunchplekje op met uitzicht en beginnen aan het prima lunchpakket van ons hotel terwijl het zonnetje er echt door begint te komen en de temperatuur zelfs boven de 20 graden uitkomt.
Tot nu toe hebben we gewandeld over het strand en bovenop hoge kliffen met een overdadige bloei van de gaspeldoorn en brem. Daarbij hebben we grote holen gezien, geweldige golven die breken op rotspartijen in zee, kiezelstranden waar door de terugtrekkende zee de keien gaan rollen, een indrukwekkend geluid. Dat gecombineerd met een steeds blauwere hemel en een stralende zon. Het begin van onze vakantie kon niet beter.
De komende twee weken zullen we alle dagen weer dat overvloedige geel van de gaspeldoorn en brem zien, in juni bloeien beide struiken volop in Schotland. Een geweldig mooi gezicht.
De brem is ook in Nederland tamelijk bekend, de gaspeldoorn zal niet iedereen kennen. Van veraf lijkt het veel op brem, maar deze struik heeft veel meer gele bloemen en in trosvorm, daarnaast geeft de gaspeldoorn een zware zoete geur af. Een zoete kokosgeur lijkt een goede vergelijking, wat soms echt heftig is.
Daarnaast zit de gaspeldoornstruik vol met zeer scherpe doornen, zoals Bert in de praktijk heeft ervaren toen hij tussen deze struiken door probeerde te komen om een nog mooiere foto van het volgende vissersdorpje Findochty te kunnen maken.
Volgens Bert loopt de Moray Coast Trail, ingetekend op zijn kaart, dwars door Findochty naar de haven achter dit dorp en daarna weer langs de kust verder. Hij wil echter graag via het gebogen zandstrand naar het uiterste puntje van de baai van Findochty lopen. Van bovenaf was al te zien dat daar mooie golven op de kust breken. We hadden voldoende tijd, dus zijn we hier even van de route afgeweken en hebben we daarna onze eigen weg naar de vissershaven opgezocht.
Terwijl we langs de leuke haven slenteren kijk ik genietend van de omgeving om mij heen. Bert kijkt alleen via de lens van zijn camera. Aan het einde van de haven ben ik Bert ineens kwijt. Omkijkend zie ik hem in de verte in gesprek met een Schotse visserman.
Weer bij elkaar vertelt hij dat hij een foto van een vissersscheepje maakte toen die man net naar buiten kwam. Zoals we van Schotten gewoon zijn spreken ze je onmiddellijk aan, ze houden wel van een praatje, en Bert, ook niet op zijn mondje gevallen, had moeite om weer los van hem te komen.
Deze man vertelde, in Engels met een zwaar en moeilijk verstaanbaar Schots accent, dat de haven vroeger vol lag met allerlei vissersschepen. Maar met de huidige vangstbeperkingen zouden er in de Schotse havens eigenlijk geen echte vissersschepen meer zijn. Alleen nog wat kleine bootjes zoals die van hem die zich bezig houden met vissen op krabben. Dat zagen we de komende dagen inderdaad in alle havens waar we nog langs kwamen. Ze zijn in Schotland dan ook heel blij met toeristen die nog wat leven in de brouwerij brengen vertelt de vriendelijke visser. Dat is in alles te merken weten we inmiddels uit ervaring, we voelen ons overal zeer welkom.
Vanuit Findochty zijn we de route verder gaan volgen via het gehucht Portessie naar de eindbestemming Buckie. Vanaf hier ging de route weer veel onderlangs de waterkant maar ook een gedeelte weer bovenop de rotswand. Dus veel afwisseling.
Net buiten het dorp moesten we via een brug een kloof oversteken waar de golven naar binnen rolden en tegen de rotswanden omhoog spatten. We wilden natuurlijk absoluut geen zout water op de wandelschoenen krijgen, dus werd het een kwestie van het goed timen van de frequentie van de golven om er droog over te kunnen steken.
Toen we daarna weer afdaalden naar zeeniveau kwamen we nogmaals in een schitterend met rotsen bezaait kustgebied met overal opspattend zeewater. In de verte was onze bestemming Buckie al zichtbaar aan de andere zijde van de baai, we zagen zelfs de kerk met de twee torens al waar ons hotel moet zijn.
Bert stelde voor om hier een mooi plekje te zoeken voor een langere pauze. Bert ging er weer met zijn camera rondlopen, voor mij rustig de tijd om dit reisdagboek weer bij te werken met onze belevenissen tot nu toe.
Het laatste deel terug naar Buckie is de kust vlak en lopen we over een brede met gras begroeide ligweide aan zee voor we de boulevard van Buckie bereiken. Van daaraf vinden we snel onze weg terug naar het hotel, dat gedeelte hadden we gisteren al verkent.
Na een geweldige tocht zijn we om 3 uur weer terug op onze kamer. Even wat drinken en uitblazen, waarna we met lege rugzakken vertrekken naar de CO-OP. Er moet weer wat te drinken voor vanavond komen, en brood/beleg met vier liter water voor morgen worden ingeslagen.
Terug op de kamer kletsten we nog even na over deze prachtige tocht, waarna we ons lekker gaan douchen. Na het douchen voelt mijn gezicht strak aan. Als ik in de spiegel kijk vraag ik mij verwonderd af waar die roodhuid ineens vandaan komt! Dan begeven we ons nog even naar de pub/biertuin die bij het hotel hoort.
Als we goed en wel zitten met een glas Tennents, is Bert al in gesprek met een Schot over FC Groningen. De man heeft in de olie gewerkt vanuit de Eemshaven bij Delfzijl en zo deze voetbalclub leren kennen en waarderen. Hij vond het natuurlijk prachtig dat wij net uit deze hoek van Nederland kwamen!
Mijn aandacht wordt in beslag genomen door een tipsy Schot die claimt meegewerkt te hebben aan het opzetten van de Speyside Way, maar het leek nu niet echt een type die iets met wandelen zou kunnen hebben.
Onze maaltijd in het Highlander hotel is net als gisteren weer prima. Aansluitend gaan we terug naar onze kamer voor een kop koffie en lekker luieren met een boek en puzzel.
Vandaag was de proloog met een traject van de schitterende Moray Coast Trail, morgen gaan we echt van start met de Speyside Way.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route