Kinlochleven - Tigh na Sleubhaich - Glen Nevis - Fort William
Overnachting: B&B Guisachan House
26 Km - 450 Hm
Na een zeer warme nacht in de Hobbit staan we om 7:15 op voor onze laatste en langste etappe. We lopen van de camping naar het centrum van Kinlochleven om daar de route weer op te pakken.
Op het eerste kruispunt zien we aan de overzijde de Zwitsers net aan komen lopen vanuit hun hotel met het zelfde doel. Lachend maken ze weer een foto van ons vanaf de overzijde van de weg en Bert van hen. De dag begint al weer met een glimlach.
Het water uit het Blackwater Reservoir stroomt uit de lelijke pijpen aan de rand van het dorp...
Bij het opstaan is het behoorlijk mistig. Dit blijft ook aanhouden gedurende onze eerste klim. Hierdoor missen we, volgens onze reisgids, het mooiste uitzichtpunt van de WHW. We kunnen echter niet wachten tot de mist optrekt, we hebben nog een lange wandeldag te gaan.
Net als we onze klim hebben afgerond en door een hoogliggend dal trekken tussen twee bergketens in, breekt de zon door boven de Sattel in de verte voor ons. Een prachtig gezicht. En in een mum van tijd schijnt de zon volop en wordt het weer warm.
Tijdens de vervolg etappe blijven we de langzaam op en neer gaande oude militaire weg volgen. Dit blijkt zeer vermoeiend in verband met de ondergrond. Veel losse stenen, grit en ander onheil waaruit de verharding bestaat maakt het wandelen hier niet eenvoudig.
Pauze in de zon want schaduw is niet te vinden. Deze keer een koffiebreak zonder koffie, want gezien de warmte en lengte van de etappe hebben we vandaag gekozen voor een extra voorraad koud water in de rugzak.
Op het hoogste punt aangekomen tussen de twee bergketens, gaat het naar rechts waar we eerst weer een tijdje afdalen door een schitterend gebied, maar daarna weer een zware klim voor de kiezen krijgen.
Gelukkig bereiken we tegen de lunch op grote hoogte een prachtige picknickplek aan een beek onder een boom met uitzicht op de hoogste berg van Groot Brittannië. De Ben Nevis. Onder deze boom, in de schaduw bij het water, zitten ook weer onze bekenden uit Zurich hun boterham te nuttigen. We sluiten ons er bij aan en maken er een gezellige onderbreking van de wandeling van. Wel moeten we onze midget netten weer over het hoofd trekken, bij vlagen worden we weer zwaar belaagd.
Tijdens de lunch zijn Bert en Friedrich het er over eens dat het vanaf de lunchplek alleen nog maar naar beneden zal gaan in een grotendeels bosrijke omgeving met mogelijk veel meer schaduw. Echter hebben we na de start toch nog een paar pittige klimmetjes te doen, meestal in de brandende zon. Mannen!
Daarna volgt een erg saaie afdaling over een breed en geëgaliseerd sintelpad. Niet bepaald het mooiste deel van de WHW.
Het pad daalt af tot onder in het dal aan de voet van de Ben Nevis, terwijl we onderweg af en toe in de verte Fort William al zien liggen. Dat is dan echter nog een behoorlijk stuk te gaan, we houden het op nog een uur of twee lopen.
Beneden komen we uit op een asfaltweg door het Glen Nevis dal die we links een stukje gaan volgen tot het Ben Nevis informatiecentrum. We zullen dan nog een uur flink moeten stappen om in Fort William te komen over deze asfaltweg.
We besluiten om bij het infocentrum nog een langere pauze in de schaduw te houden, de wandelschoenen even uit te trekken, en onze watervoorraad voor de laatste etappe aan te vullen met koud water uit de koelkast die ze daar binnen hebben.
Bert gaat naar binnen om water te kopen en komt terug met... een ijsje! Ook lekker, maar nog geen water, dus ga ik zelf nog maar eens naar binnen. In het toiletgebouw kunnen we ons ook even afspoelen met koud water, even een paar handen vol water in het gezicht plenzen kan heel verfrissend werken na een zware wandeldag.
Enigermate verfrist leggen we in een stevig tempo het laatste asfalttraject af tot in Fort William. We moeten dan nog helemaal doorlopen tot aan de andere kant van het dorp via een park en door de winkelstraat, voordat we het officiële eindpunt van de WHW hebben bereikt. Daarbij lopen we ook langs het zijstraatje waar we onze B&B voor de komende twee dagen al zien, maar we gaan eerst de wandelroute helemaal afronden en lopen er aan voorbij.
Bij het standbeeld die het einde van de West Highland Way markeert maken we foto's en laten ons samen op de foto zetten door andere inmiddels bekende lopers die we er aantreffen. Dan is het tijd voor een welverdiend pintje in de gelegenheid pal naast het monument van de WHW.
Daar we toch door het winkelcentrum terug moeten gaan we gelijk langs de VVV voor de laatste stempel in ons WHW paspoort, doen we gelijk de boodschappen, en lopen we nog langs het treinstation om stoelreserveringen voor de terugweg op de vrijdag te regelen. Kaarten voor de trein hadden we al, maar stoelreserveringen konden we pas nu lokaal regelen.
Daarna terug naar onze B&B op een schitterende locatie. We worden ontvangen door een Nederlands sprekende gastvrouw. We gaan eerst onze nette kamer die we voor twee dagen hebben opzoeken en lekker douchen. Dan trekken we weer het dorp in voor een warme hap in een van de gelegenheden die onze reisgids aanbeveelt.
Terwijl het eten wordt opgediend zien we weer bekenden terug, onze Zwitsers zijn ook aangekomen en vinden een vrij tafeltje in de drukke gelegenheid dicht bij ons. We wisselen nog wat ervaringen uit en nemen afscheid van elkaar. Zij vertrekken morgen naar Edinburgh dus is het onze laatste ontmoeting. We zullen later weer contact zoeken om de van elkaar gemaakte foto's uit te wisselen.
Na de maaltijd lopen we een rondje langs het water en de haven van Fort William om zo via een andere route terug te keren naar ons onderkomen voor een goede lange nachtrust.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route