Kingshouse - Altnafeadh - Devils Staircase - Blackwater Reservoir - Kinlochleven
Overnachting: Blackwater Hostel and Campsite
14 Km - 300 Hm
Vanmorgen net voor 7 uur een sms ontvangen van de meiden vanuit Duitsland met lieve verjaardagswensen. Vervolgens een dikke knuffel van Bert. Ook nu schijnt de zon weer volop en volgens mij wordt dit een prima dag voor mijn verjaardag. Maar jarig of niet, er moet weer een zware etappe worden afgelegd. Tijdens het ontbijt krijg ik van Bert een tegoedbon voor de Read-shop. Daar ga ik zeker het nieuwste boek van Dan Brown voor halen.
Vervolgens wordt er afgerekend en maken we ons klaar voor de beklimming van de 'Devils Staircase'. De route begint vanaf het hotel licht stijgend onder aan de bergrug langs.
Na een uur gaat het scherp rechtsaf tussen twee bergtoppen door naar een, wat ze in Duitsland noemen, een Sattel. Het laagste punt tussen twee toppen, maar nog wel steeds erg hoog. We hebben in het Kingshouse geslapen op 250m hoogte, nu gaan we naar het hoogste punt van de West Highland Way op 548m. De route omhoog waar we nu voor staan wordt de Devils Staircase genoemd.
Al met al valt het voor ons best wel mee, dat zal onze ervaring met de Oostenrijkse bergen zijn, maar het gaat wel pittig omhoog via een prachtig kronkelpaadje.
Een tijdje lopen we gelijk op met een Canadese man compleet met cowboyhoed, waarbij we onderweg een praatje maken. Hij heeft het er erg moeilijk mee maar is dan ook geen bergen gewend. Hij verteld dat hij van de prairie komt. Hij vervolgt dat hij er van uit gaat dat hij, zo lang hij nog beetje met ons kan praten, het juiste tempo omhoog heeft. Als ik niets meer kan zeggen stop ik zo laat hij weten. Zijn tempo is echter niet de onze en we gaan toch door in ons eigen ritme. Later op de top zien we hem boven komen, dus ook zonder praten is het hem wel gelukt.
Halverwege de klim is Bert toe aan zijn koffie. We gaan bij een beekje zitten en nemen het er even van wanneer er een Zwitsers echtpaar passeert en we ook daar mee in gesprek komen. Het is een stel uit Zurich die Bert toevallig erg mooi op de foto heeft gezet terwijl ze achter ons aan omhoog kwamen. Bert laat ze de foto zien en voor we het weten worden er e-mailadressen uitgewisseld waar de foto naar toe gezonden moet worden. Daarna bieden ze aan om een foto met onze camera van Bert en mij te maken, wat we natuurlijk graag willen. Nu extra leuk omdat het ook mijn verjaardag is.
Bij sommige mensen heb je gelijk het gevoel dat er een klik is, en dat hebben wij bij deze mensen. De komende dagen komen we elkaar regelmatig tegen en bij onze laatste ontmoeting laten ze spontaan weten dat zij het ook erg leuk hebben gevonden ons te leren kennen. Daar gaan we zeker ook na de vakantie contact mee onderhouden, en als we eens in de buurt van Zurich komen....
Dan wordt het tijd om ook de rest van de hoogtemeters te overwinnen, we zetten de aanval naar de top in. Op de top aangekomen treffen we het zelfde stel nog eens aan en wordt het gesprek van daarvoor voortgezet. We delen hun Zwitserse chocola uit zijn rugzak terwijl er steeds meer wandelaars boven komen. De cowboy uit Canada is dan ook boven gekomen.
Deze bergtop wordt ook veel beklommen door dagjesmensen vanaf een parkeerplaats beneden aan de asfaltweg, waarmee dit wel het drukste stukje van de WHW is. Ze komen hier speciaal voor het uitzicht op de Mamores Range met daarachter de Ben Nevis, de hoogste berg van Groot Brittannië. Het overgrote deel keert daarna terug naar hun beneden geparkeerde wagen of camper en daarna wordt het dan ook weer rustig op onze verdere route.
Wij beginnen daarna aan de lange afdaling naar Kinlochleven, en dat wordt een hele lange afdaling. We zijn van onze overnachtingplaats op 250m hoogte omhoog gekomen, maar nu moeten we van 548m afdalen tot helemaal terug naar het zeeniveau.
Verderop vinden we een perfecte lunchplaats op een hoge rots die ons een schitterend uitzicht geeft op ons einddoel Kinlochleven, een hoge bergrug, en een Loch. Het Long Blackwater Reservoir. Na de lunch begint een rustige geleidelijke afdaling langs de berg naar het dorpje in de diepte onder ons. Deze afdaling wordt in onze gids beschreven als 'Highland Grandeur!' 'The Mamores Range opposite and miles of wilderness to the east'. Het is er inderdaad geweldig mooi om ons heen.
Het begint nu steeds warmer te worden en vooral ook drukkender. Het laatste stuk naar beneden is nog erg steil via een breed pad met grit. Erg zwaar, warm en benauwd, en wellicht gaan de dagen die we al hebben gelopen nu ook wel meetellen.
Op de 'camping' aangekomen gaat Bert in onderhandeling met de eigenaar. Onze via internet gereserveerde Hobbit blijkt wel heel erg klein te zijn, daarin hebben we zelfs geen ruimte om onze koffers kwijt te kunnen. Tenzij op de twee bedjes, maar waar slapen we dan? Gelukkig is er nog een groter model beschikbaar en voor 10 pond extra nemen we daar onze intrek.
Daarna worden gauw de boodschappen gedaan in het dorp, volgens onze reisgids het lelijkste dorp van Schotland, -the industrial entrance to Kinlochleven is a shock-, en maken we ons op voor een luie avond op de camping en een 'klein verjaarspartijtje' met zijn tweeën.
We hebben heerlijk buiten kunnen zitten eten en zelfs de koffie met een gebakje, gevonden in de dorpssupermarkt, buiten kunnen nuttigen. Later op de avond hebben we zelfs een schaaltje chips en nootjes bij het biertje. Wat een feest! Een perfecte (verjaar-)dag!
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route