Bridge of Orchy - Inveroran - Forest Lodge - Bá Bridge - Bá Cottage - Blackroch Cottage - Kingshouse
Overnachting: Kingshouse Hotel
21 Km - 470 Hm
Gisteravond werd de lucht al schoon en toen we vanmorgen wakker werden was het stralend blauw. Na een goed Europees ontbijt in het hotel vertrekken we zonder jas aan. De zon schijnt volop, niet te warm nog, en een heerlijk windje er bij waardoor we ook geen last meer zullen krijgen van ongedierte.
We beginnen met een licht stijgende wandeling omhoog tot boven het bos richting het Inveroran hotel waar we ongeveer 1,5 uur over zullen doen. Onder de blauwe lucht ziet de omgeving er toch heel anders uit dan we van de eerste week gewend waren, daarbij is het zo helder dat we ontzettend ver kunnen kijken.
We zijn net vertrokken vanuit het hotel als ons een wandelaar van een helling omlaag tegemoet komt in complete Schotse outfit. Bert vraagt deze Schot of hij een foto van hem mag maken samen met mij. Antwoord: 'delighted!
Na de fotosessie met de onbekende Schot, gaan we de eerste 8 mile van vandaag alsmaar omhoog door een prachtig berglandschap met onder andere moerassen, heide, en geweldig mooie uitzichten. Soms omringt door meer van die prachtige Schots Pines. Ook zien we Loch Tulla van bovenaf en lopen we er later een hele tijd omheen.
Op het eerste 320m hoge topje boven Loch Tulla met uitzicht op het meer, Rannoch Moor en de Black Mount, komen we bij een grote steenhoop. Een Steinmänchen ter nagedachtenis aan een overleden jonge wandelaar van de West Highland Way Run. Er is een foto van de loper en er liggen veel stenen tussen waar bezoekers een boodschap op hebben geschreven.
Als we even later wat zijn afgedaald en het Inveroran hotel bij Loch Tulla voorbij zijn, komen we langs een volgende mooie rivier.
Daar zien we onze Hollandse vrienden van gisteren al weer terug, ze hebben daar aan de rand van de rivier gekampeerd en komen net de tent uit om zich aan te kleden als wij passeren. Ze hebben gisteren dus nog 1,5 uur doorgelopen, tijd die wij vanmorgen goed hebben gemaakt met ons vroege vertrek. We roepen nog wat over en weer en trekken daarna weer verder tot we deze rivier oversteken.
Op de brug zien we een mooi plekje om de koffie te zetten, het uizicht lijkt er wel een ansichtkaartje met dit weer. Onder de koffie worden we gepasseerd door twee Amerikaanse stelletjes, onderweg met een hond. De hond heeft een eigen rugzak en draagt daarin haar eigen voer en water mee. Maar niet te zwaar hoor, zo wordt ons verzekerd. Het blijkt een allervriendelijks groepje en ook verderop wanneer zij pauzeren en wij voorbij komen, is er weer alle tijd voor een gesprekje. Ook de hond lijkt Bert bij de tweede ontmoeting te herkennen en vraagt aandacht. Tot verbazing van de baasjes. Dat doet hij anders nooit...
Aan de andere kant van het meer komen we langs een schitterend stukje natuur, een open bosgebied met Schots Pine en zilverberken. Onder de bomen is het weer drassig waardoor er bijzondere planten en grassen te vinden zijn.
Dan gaat de echte klim beginnen via een Private road omgeven door Rodondendrons. Extra kleurrijk in de zon, maar het pad is minder leuk. De ondergrond bestaat kilometers lang uit keitjes, wat het lopen lastig maakt.
Dan gaat het weer heel geleidelijk alleen maar omhoog en omhoog. Eerst nog met een strook dicht bos rechts wat het uitzicht op Loch Tulla belemmert, maar daarna alleen nog kale bergen waar we via het daar brede oude pad doorheen trekken.
Wat we voor ons zien na het achter ons laten van de laatste bomen wordt in de WHW gids beschreven als 'This is the true highland scenery. Wild, desolate and waterlogged'. We begrijpen nu wat ze daar mee bedoelen.
Vlak voor de laatste klim eten we onze Packed Lunch bij Bá Bridge, een stenen brug over een beekje, zo maar ergens in dit verder verlaten gebied. We zijn er echter niet alleen. Tijdens het eten komen de Hollandse jongens weer voorbij, en daarna een groepje van vier Scandinavische vrouwen die we vanmorgen ook in de eetzaal hebben gezien. Ze hebben een stevig marstempo in de benen.
Vervolgens maken we ons op voor de aanval op het hoogste punt van vandaag, 445m. Vanaf dit hoogste punt van het wandelpad kunnen we nog een klein uitstapje naar een nog iets hoger gelegen topje maken met daarop een gestapelde stenen pilaar.
Hier krijgen we een ongelofelijk uitzicht over het vlakke plateau met fraaie silhouetten van bergen in de verte. We moeten het uitzicht delen met anderen, op dit speciale plekje houden meer lopers een extra lange pauze. De zon nodigt uit om er even bij te gaan liggen voor ze aan de laatste twee uur lopen beginnen.
Op het hele plateau is niets hogers te vinden dan een heidestruikje of een grassoort, waar het wandelpad duidelijk zichtbaar doorheen kronkelt. Geen enkel boompje te bekennen over de zichtbare volgende 20Km. Daarom zullen we er ook wel geen vogels horen en natuurlijk geen windgeluid in de ontbrekende takken en bladeren. Alleen maar doodse stilte.
We nemen hier echt even de tijd voor een langere pauze van de lange wandeling en genieten van de bijzondere natuur om ons heen. Wat een ruimte, wat een uitzicht!
Dit topje, in Schotland een Cairn genoemd, biedt uitzicht over Rannoch Moor. De reisgids: 'The largest uninhabited wilderness in Britain of 50 miles square'.
Vervolgens dalen we rustig af naar de vlakte en al gauw krijgen we het Kinghouse Hotel in zicht. Toch is het dan nog steeds anderhalf uur lopen om daar te komen! (Zie pijl middelste foto.)
Het is rond drie uur als we ons melden bij de receptie. Na een korte inspectie van de kamer begeven we ons weer naar beneden. We halen een pint bij de bar en nemen deze mee naar buiten waar we plaatsnemen op een picknickbank in de warme zomerzon. We kunnen voor het eerst weer buiten zitten, heerlijk weer en midget vrij.
Nadat we onze pint op hebben vertrekken we naar boven om ons te douchen en voor de laatste keer de wandelblouses en sokken uit te spoelen. Het douchen op zich is hier een heel avontuur. Eerst komt er wel water uit de kraan maar niet uit de douchekop. Na ingrijpen van Bert komt er ook water uit de douche, maar welke van de vele knoppen je ook draait, drukt of trekt, de watertemperatuur is heet en blijft heet. Het lukt ons toch om ons een beetje op te frissen en we begeven ons naar beneden om te gaan eten.
Na een prima maaltijd besluiten we op onze kamer koffie te gaan drinken. Later op de avond gaan we nog even naar beneden voor een drankje, daarna moeten we goed uitrusten voor de voor de aanval op de 'Duivelse trap' van morgen!
De foto's laten een heel mooi hotel zien, zowel het aanzicht van buiten als van binnen. Het is echter allemaal behoorlijk veroudert en slecht onderhouden. Er was niet alleen het probleem met de douche, maar ook bolle krakende houten vloeren, slechte matrassen, en algehele ouderdom van de hele inventaris. Maar het eten is er goed en het personneel vriendelijk, zoals we inmiddels gewoon zijn in dit gastvrije land.
arrow_backVorige route arrow_backTerug route overzicht arrow_forwardVolgende route